ΛΟΝΔΙΝΟ. Ακόμη και αν δεν τα προσκαλείτε εσείς στην κρεβατοκάμαρά σας, πολλές φορές τα παιδιά βρίσκουν τρόπο, παρά τις απαγορεύσεις, να «τρυπώνουν» στο κρεβάτι σας. Βρετανική έρευνα όμως του Πανεπιστημίου του Λόνγκμπορο που πραγματοποιήθηκε σε 3.000 άτομα από ψυχολόγους και άλλους επιστήμονες προειδοποιεί ότι η συνήθεια των γονιών να μοιράζονται τον νυχτερινό τους ύπνο με τα παιδιά τους μπορεί να αποβεί καταστροφική- τόσο για τη σχέση του ζευγαριού όσο και για τη μετέπειτα εξέλιξη του ίδιου του παιδιού.
Συγκεκριμένα, αν και το 40% των γονιών επιτρέπουν μέρα παρά μέρα στο παιδί τους να μοιράζεται μαζί τους το κρεβάτι τους, δεν είναι ευχαριστημένοι με αυτό, ενώ το 48% ομολογεί ότι αυτή η συνήθεια έχει ολέθρια αποτελέσματα για την ερωτική ζωή του ζεύγους.
Το πρώτο βήμα για την κατάργηση μιας πρακτικής που κάνει τα παιδιά ακόμη πιο εξαρτημένα από τους γονείς και πολλές φορές ανίκανα να κοιμηθούν μόνα τους είναι να... μην την αρχίζετε. Είναι πολύ σημαντικό να μην ενθαρρύνετε τα μικρά σας να μοιράζονται το κρεβάτι σας, συχνά εξορίζοντας τον έναν γονιό (στις περισσότερες περιπτώσεις τον μπαμπά) στον καναπέ.
Στην περίπτωση όμως που το παιδί έχει ήδη συνηθίσει να κοιμάται μαζί σας και δίνει μάχη για να διατηρήσει τα «κεκτημένα» του, οι ειδικοί εμφανίζονται κατηγορηματικοί: οφείλετε να επιμείνετε με τρυφερότητα αλλά ακλόνητη σταθερότητα ώσπου το παιδί να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι θα κοιμάται μόνο.
Για να μη νιώσει απόρριψη ή στέρηση της γονεϊκής αγάπης είναι πολύ σημαντικό να μην το στέλνετε απλώς στο δωμάτιο του το βράδυ αλλά να το βάζετε οι ίδιοι για ύπνο και να το νανουρίζετε ή να του διαβάζετε ένα παραμύθι κάνοντάς το να νιώσει ηρεμία και ασφάλεια προτού μείνει μόνο του.
Για τα «ασυμβίβαστα» παιδιά που εφορμούν στο γονεϊκό υπνοδωμάτιο στη μέση της νύχτας η μοναδική λύση είναι να τα καθησυχάζετε αλλά να φροντίζετε να επιστρέψουν άμεσα στο κρεβάτι τους χωρίς να ενδίδετε από τεμπελιά ή συμπόνια.
Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχουν απλοί κανόνες που υπό περιπτώσεις θα επιτρέπουν στο παιδί να κοιμηθεί μαζί σας. Κάθε οικογένεια μπορεί να θέσει τα δικά της όρια, αρκεί αυτά να τηρούνται απαράβατα, όπως π.χ. σε περίπτωση σοβαρής ασθένειας του παιδιού.
Πηγή: Βήμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου