της Ιωάννας Μπλάτσου, όπως δημοσιεύεται στο protagon.gr
Τι συνέβη φέτος κι ένας περιζήτητος ηθοποιός, όπως ο Αργύρης Ξάφης, αρνήθηκε πρωταγωνιστικούς ρόλους σε αξιόλογες παραγωγές για να παίξει σε ένα παιδικό θέατρο; Και γιατί τον ακολούθησε και η «παλιοπαρέα» από το Αμόρε, η Άννα Μάσχα, ο Κώστας Μπερικόπουλος, η Αννα Καλαϊτζίδου, ο Βαγγέλης Χατζηνικολάου και ο Σωκράτης Πατσίκας; Η απάντηση είναι ο Θωμάς Μοσχόπουλος και η Ξένια Καλογεροπούλου που υπογράφουν την εξαιρετική παιδική παράσταση «Ο τυχερός στρατιώτης» στο θέατρο Πόρτα.
• Τα παραμύθια και οι μύθοι υπάρχουν για να μας θυμίζουν έννοιες που έχουμε «σκοτώσει» ως ενήλικες, όπως η αγάπη, η αλληλεγγύη, η τρυφερότητα, η ταπεινότητα, η υπομονή. Εγώ δεν ντρέπομαι να μιλήσω γι’ αυτές, δεν τις θεωρώ passé. Ισα-ίσα, αυτή τη στιγμή που έχουμε χάσει το κουράγιο και την πίστη μας, τις χρειαζόμαστε όσο τίποτα άλλο. Το μεγαλύτερό μας έλλειμμα, άλλωστε, δεν είναι οικονομικό αλλά ηθικό. Αν μας λείπουν 300 δις ευρώ, μας λείπει ένα τρις σε ηθικά ευρώ.
• Εχω κουραστεί να ακούω για το πόσο δύσκολα και χωρίς φως είναι τα πράγματα. Τουλάχιστον τώρα κάτι συγκρούεται, κάτι κινείται. Ηταν πολύ πιο στενάχωρη και απέλπιδα η προηγούμενη περίοδος της απόλυτης αναξιοκρατίας, της ασυδοσίας, των πλασματικών θέλω, της υπερκατανάλωσης στα υλικά αγαθά, στην τέχνη, στα πάντα. Αυτό που ζούμε τώρα, με μια πρόχειρη ματιά στην ιστορία, είναι πιο αισιόδοξο. Εξάλλου, μετά το μαύρο Μεσαίωνα βγήκαμε στη φωτεινή Αναγέννηση.
• Η δεδομένη χρονική στιγμή δεν είναι ασύνδετη με την επιλογή μου να κάνω παιδικό θέατρο. Το προαίσθημα που έχω για τη φετινή χρονιά είναι μιας περιόδου που ξεκινά από το φόβο, συνεχίζει στην αποξένωση και καταλήγει στο χάος. Η στάση μου λοιπόν σε αυτούς τους καιρούς είναι να είμαι κοντά στην «οικογένειά» μου. Και η οικογένειά μου στο θέατρο είναι ο Θωμάς Μοσχόπουλος και η Αννα Μάσχα. Μετά ανοίγει ο κύκλος των «συγγενών» με την Ξένια Καλογεροπούλου, τον Κώστα Μπερικόπουλο, τον Σωκράτη Πατσίκα, τον Βαγγέλη Χατζηνικολάου. Θα μπορούσε βέβαια να πει κάποιος ότι οικογένειά μου είναι και το Εθνικό Θέατρο λόγω του Γιάννη Χουβαρδά. Αλλά αισθάνομαι ότι, εξαιτίας του χάους που επικρατεί στο Εθνικό, ο «πατέρας» μας λείπει σε ταξίδι για δουλειές. Κι εμείς τον περιμένουμε να γυρίσει.
• Υπάρχει μια σοβαρή προκατάληψη στο χώρο μας περί παιδικού θεάτρου. Συνήθως, οι παραγωγοί θεωρούν ότι ο οποιοσδήποτε, ακόμα και χωρίς πρότερη εμπειρία, μπορεί να κάνει παιδικό θέατρο καθώς τα παιδιά θεωρούνται ευκολόπιστα. Σε αυτό οφείλεται και η συχνά χαμηλή ποιότητα των παιδικών θεαμάτων με κακές, φτηνές και ρηχές παραγωγές. Τα παραμύθια όμως που έχω ακούσει από τους γονείς και τους παππούδες μου δεν ήταν ποτέ κακές, φτηνές ή ρηχές ιστορίες.
• Δεν ξέρω αν μιλώ καλά τη γλώσσα των παιδιών. Ξέρω όμως πως αν με βάλεις σε ένα δωμάτιο με δέκα πιτσιρίκια, θα τα βγάλω σίγουρα πέρα. Έχω και πρότερη εμπειρία καθώς ήμουν ο μεγαλύτερος από οχτώ ξαδέρφια ενώ συχνά αναλάμβανα το ρόλο του παραμυθά με τη μικρή μου αδερφή. «Ο τυχερός στρατιώτης» λοιπόν, είναι μια φυσική μετεξέλιξη από το ρόλο του ερασιτέχνη παραμυθά στο ρόλο του «επαγγελματία» ή αλλιώς ένα μάστερ στην υποκριτική.
INFO: «Ο τυχερός στρατιώτης», θέατρο Πόρτα, Μεσογείων 59, Αμπελόκηποι, τηλ.: 2107711333.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου