Την κρυάδα, την πήραμε πέρυσι όταν έφυγε για σπουδές στο εξωτερικό. Κι έτσι η ζωή μας γέμισε απογειώσεις, προσγειώσεις και ευχές. Όπως γίνεται πάντα! Την παρακολουθούσαμε να «πετάει», άτεχνα στην αρχή και μετά με σιγουριά. Να δοκιμάζει τις δυνάμεις της σε μοναξιές, σε συννεφιασμένους μόνιμα ουρανούς και δρόμους με άγνωστα βιαστικά πλήθη, σε σιδερώματα , μπουγάδες και απόπειρες μαγειρικής, σε πρωτόγνωρες οικονομικές διεκπεραιώσεις και αποστολές sos «ξέμεινα από λεφτά!». Κι έτσι…Μέρα τη μέρα ο καθένας μας εκπαιδευόταν στο δικό του ρόλο. Τυχερός τελικά όποιος αξιώνεται να δει το «πέταγμα» του παιδιού του.
Αυτή τη φορά θα την επισκεπτόμασταν εμείς. Λογαριάζαμε τις μέρες, όπως οι ερωτευμένοι. Και σαν γνήσιοι έλληνες γονείς, γεμίζαμε βαλίτσες με προμήθειες. Σαν να την είχαμε στείλει στο Βόρειο Πόλο για σπουδές ! Όλα ξαφνικά είχαν γίνει «απολύτως απαραίτητα!». Η φορμαέλα από την Αράχοβα, το κρέας από την Τήνο, τα μπισκότα «Παπαδοπούλου», η τυρόπιτα . Και σαν να μην έφτανε το δικό μας χαΐρι «χτύπαγαν» και ανταποκριτές…Παππούς από Καστρί «Θέλω παιδί μου να στείλω στο παιδί ένα γκιούλμπασι πολίτικο. Τι λέτε;» Τι να πούμε όταν αφυπνίζονται οι χαμένες πατρίδες! Γιαγιά από Κολωνάκι «Ξέρω θα γελάσεις αλλά έχω ένα βαζάκι μπρικ για το παιδί και ξηρούς καρπούς που της αρέσουν από τη λαϊκή μας. Σου είπα δε θέλω γέλια!». «Αυτό να το πεις σε όποιον ελέγξει τις βαλίτσες μας…Και ενδεχομένως πριν συλληφθούμε»…Γιατί πείτε μου εσείς τι συμπεράσματα μπορεί να βγούνε από μια βαλίτσα που περιλαμβάνει βιβλία τύπου «Ποίηση και ποιητική του Καβάφη», «Η έννοια της ελευθερίας στο έργο του Καζαντζάκη» (τα μόνα που είχε ζητήσει ως απαραίτητα), τάπερ με παστίτσιο και άλλο με γκιούλμπασι, πελτές Κύκνος, οινόπνευμα, κέικ, κρέατα, φέτα, σφυρί, καρφιά και Black and Decker; Ο διπρόσωπος παχύσαρκος δολοφόνος με το πριόνι ξαναχτυπά! Και όσο πλησίαζε η μέρα τόσο αποθρασυνόμασταν! Μέχρι που συνελήφθη «ο μπαμπάς» να συσκευάζει τζατζίκι. «Ε λοιπόν, όχι! Πότε πεθύμησε το παιδί το τζατζίκι; Δεν καταλαβαίνεις ότι θα ξευτελιστούμε; Για όνομα του Θεού!».
Και νάταν αυτό το τελευταίο… Στο Ελ. Βενιζέλος μας ξανάπιασε μια κρίση. Και δώστου ελιές Καλαμών και παστέλι (απ΄αυτό που χρειάζεται εξαγωγή μετά όλο το δόντι), χαλούμι, ΙΟΝ αμυγδάλου και λάδι. Σαν πωλητές ελληνικών προϊόντων μοιάζαμε. Μπορούσαμε να στήσουμε άνετα, ελληνικό περίπτερο στο Hyde Park. Μόνο τοπικές ενδυμασίες μας λείπανε! Να μη σας τα πολυλογώ …Η Ολυμπιακή μας καλωσόρισε. «Το ταξίδι μας θα διαρκέσει 3 ώρες και 30 λεπτά». «Άντε να φτάσουμε! Την έχω επιθυμήσει!» είπα εγώ με την ευκολία που απλώνουν τα εσώψυχα οι γυναίκες. «Δε καταλαβαίνω τι σουλάτσα μας κάνει αυτός; » εκδηλώθηκε έμμεσα και ο Γιάννης, κοιτώντας από το παράθυρο . «Ναι μωρέ, δε πας να τον πιάσεις από το γιακά να μας πάει πιο γρήγορα!». 3 ώρες και 30 λεπτά χαμογελούσαμε. Σαν την Ντόρα ένα πράγμα! Και μόλις προσγειωθήκαμε… «Τώρα να δω το τζατζίκι σου. Μόνο εμείς κάνουμε τέτοιες βλακείες!». Στεκόμασταν στις βαλίτσες λοιπόν με άλλους «ομοϊδεάτες» συμπατριώτες και σιγά σιγά , ένας ένας εκδηλωνόμασταν… «Σπουδάζει ο γιος μου» είπε συνωμοτικά ο κυριούλης δίπλα μου «και του έφερα κρέατα. Τα φοβάμαι τα δικά τους. Θυμάστε με τις αγελάδες κυρία μου!» Αμ δε θυμάμαι ! «Και γω φοβάμαι τα τζατζίκια τους να σας πω την αλήθεια!». Και αντίστοιχα μια άλλη κυρία με τη χαρακτηριστική Louis Vuitton της ράτσας μας είπε «πω πω χύθηκε το κοκκινιστό!» και να σάλτσες στο πάτωμα .
Όπως καταλαβαίνετε…Μισή ντροπή δική μας και μισή δική τους. Αθάνατη ελληνική μοναδικότητα…
Στις 5 φτάσαμε στο σπίτι της. Τα ματάκια της λαμπτήρες Philips. Ματάκια μου! Και μετά τις αγκαλιές… «Μα πόσες βαλίτσες φέρατε; Δε φαντάζομαι να έχετε φαγητά!» «Όχι παιδί μου. Να κάτι συμβολικό» «Μα τι μυρίζει; Σα σκόρδο…Τι μυρίζει; Σα τζατζίκι βρωμάει» «Σώπα παιδί μου. Άκου τζατζίκι! Πώς σου ήρθε;».
Εκείνο λοιπόν το βράδυ…Όταν καταφέραμε να ξεμπερδέψουμε από το τζατζίκι που διαπέρασε τη συσκευασία . (Εκείνο το τζατζίκι που τυχαία μπήκε στη βαλίτσα μας).Σκέφτηκα ότι η πιο τρυφερή εικόνα που ενώνει τους γονείς όλων των κοινωνικών τάξεων είναι οι γεμάτες πολεμοφόδια βαλίτσες.
-Τα Χριστούγεννα σε περιμένουμε! Και εντάξει δε θα μαγειρεύω ένα σωρό φαγητά …Κάτι συμβολικό!
Υ.Γ Πολλά χρόνια με χωρίζουν από το κείμενο…Ωστόσο το έψαξα στο αρχείο μου χθες όταν η φίλη μου η Ελίνα μου διηγείτο τις προετοιμασίες της για να πάει να συναντήσει τον γιό της…Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν στον χρόνο…Κι είχα τόσο ανάγκη να σας μιλήσω για κάτι τρυφερό…Καθώς αλλάζουν όλα!
Πηγή: protagon
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου