Το μπαλέτο των γκέτο

Χτυπάει το πόδι του με μανία. Ανοίγει διάπλατα το στόμα του σαν να θέλει να κραυγάσει, δεν βγάζει όμως φωνή. Τα δάχτυλά του τραβούν την μπλούζα του. Νομίζεις ότι προσπαθεί να σκίσει τη σάρκα του. Η μουσική δυναμώνει και το σώμα του πάλλεται σαν να το διαπερνούν χιλιάδες βολτ. Γύρω του μαζεύονται πρόσωπα και σχηματίζουν κύκλο. Παρακολουθούν εκστασιασμένα. Τρέφονται από την ενέργειά του. Ο Ντάνιελ Γκραντ δίνει γροθιές στον αέρα και έπειτα τα χέρια του σφίγγουν τον λαιμό του. Μοιάζει να παλεύει για οξυγόνο. Πνίγεται. Πέφτει στο πάτωμα. Χτυπιέται. Σε ένα δωμάτιο με γκράφιτι στους τοίχους είκοσι παιδιά εκτονώνονται στους ρυθμούς της ραπ και της ορχηστρικής ποπ. Ζουν στο Ντόρτσεστερ, μια από τις γειτονιές της Βοστώνης όπου η βία είναι κανόνας. Εδώ η σχολική διαρροή φτάνει το 50%, στα σχολεία υπάρχουν ανιχνευτές μετάλλων και στα μίνι μάρκετ οι πωλητές κρύβονται πίσω από πλεξιγκλάς. Σε αυτό το δωμάτιο όμως ο Γκραντ και οι άλλοι νέοι επαναστατούν απέναντι στην κουλτούρα των συμμοριών. Αντί για τη βία, επιλέγουν ένα χορό: το krumping. Με τις εκρηκτικές κινήσεις τους εκφράζουν τον πόνο και την απογοήτευσή τους. Μένουν μακριά από τους δρόμους και με τον ιδρώτα τους ξεπλένουν τον θυμό τους.
Το krumping γεννήθηκε στο Λος Άντζελες αρχές του ΄90 ως αντίδραση στο χιπ χοπ. Δεν έχει χορογραφία και βασίζεται στον αυτοσχεδιασμό. Διέπεται όμως από έναν βασικό κανόνα: απαγορεύεται η βία. Αν θέλεις να μαλώσεις με κάποιον υπάρχει μόνο μία λύση: να χορέψεις μαζί του τις διαφορές σου. «Οι συμμορίες μας παρενοχλούν συχνά γιατί φθονούν αυτό που έχουμε», μου λέει ο 18χρονος Γκραντ πριν αρχίσει τις φιγούρες. «Εμείς εδώ είμαστε μια οικογένεια. Αν με προκαλέσει κάποιος απ΄ έξω, αν με χτυπήσει, θα γυρίσω και το άλλο μάγουλο». Στο Ντόρτσε στερ χόρεψαν krumping πρώτη φορά στο κέντρο νεότητας Dorchester Υouth Collaborative πριν από δύο χρόνια. Όταν ο Έμετ Φόλγκαρτ, διευθυντής του κέντρου, είδε τα πρώτα χορευτικά νόμιζε ότι θα ξεσπάσει καβγάς. Οι κινήσεις του χορευτή krumping είναι αυθόρμητες, δυναμικές, ηλεκτρισμένες. Κάθε φιγούρα όμως κρύβει ένα συμβολισμό. Αν κάποιος κάνει ότι μαχαιρώνει τον εαυτό του σημαίνει ότι έχει προβλήματα στο σπίτι και προσπαθεί να σκοτώσει τον θυμό του. Αν σκίζει τη σάρκα του, σημαίνει ότι ξορκίζει τη ματαιοδοξία του. Οι θεατές σπρώχνουν τον χορευτή όταν θέλουν να τον επιβραβεύσουν και βγάζουν πολεμικές ιαχές για να τον παροτρύνουν και να μειώσουν την ντροπή. «Αυτός ο χορός κρατάει τα παιδιά ασφαλή. Τους δίνει πρότυπα και ελπίδα. Δεν χρειάζεται να είσαι αθλητής για να το κάνεις. Ο καθένας μπορεί να χορέψει», λέει ο Φόλγκαρτ. Το Ντόρτσεστερ είναι η μεγαλύτερη, πιο πυκνοκατοικημένη και πιο φτωχή γειτονιά της Βοστώνης. Εδώ ζουν Βιετναμέζοι, Αϊτινοί, Αφρικανοί και Ιρλανδοί. Οι περισσότεροι επιβιώνουν κάνοντας μεροκάματα εδώ κι εκεί. Ορισμένοι δρόμοι ελέγχονται από συμμορίες, ενώ μετά τη νομιμοποίηση κατοχής 28 γραμμαρίων μαριχουάνας οι έμποροι δεν κρύβονται πια πίσω από τα φιμέ τζάμια αυτοκινήτων. Συνήθως είναι 15χρονοι που γυρίζουν τη γειτονιά με τα ποδήλατά τους. «Τα παιδιά μεγαλώνουν εδώ με πρότυπό τους τον εγκληματία. Εμείς τους δείχνουμε ότι υπάρχει και άλλος δρόμος», λέει ο Έντι Μπριμάζ που μυεί τους νέους στο krumping.

Λεξιλόγιο του krumping
ΒUCΚ:Η έκφραση που χρησιμοποιούν οι χορευτές όταν μια φιγούρα είναι εντυπωσιακή και δύσκολη FΑΜ:Η ομάδα. Αποτελείται από διάφορα μέλη. Κάθε μέλος έχει το δικό του στυλ χορού και συγκεκριμένο ρόλο σε μια χορευτική μάχη ΒΙG ΗΟΜΙΕ:Ο αρχηγός κάθε ομάδας. Κάθε χορευτής έχει και ένα ψευδώνυμο ΒΑΤΤLΕ (ΜΑΧΗ): Διαγωνισμός χορού με μια άλλη ομάδα χορευτών ή μεταξύ δύο ατόμων. Συχνά υπάρχουν κριτές. Αλλιώς ο νικητής αναγνωρίζεται από τις φωνές των θεατών. Σκοπός της μάχης δεν είναι να ταπεινωθεί ο αντίπαλος, αλλά να βελτιώσει το χορευτικό του στυλ

Σαν προσευχή
Στο δωμάτιο η μουσική είναι τόσο δυνατή που πνίγει τις φωνές των θεατών. Ο 16χρονος Στίβεν Γκος ισορροπεί με τις πλαστικές κινήσεις των χεριών του ένα καπέλο του μπέιζμπολ. «Μόνο να έβλεπες πώς ήμουν πέρσι», μου λέει μετά με κομμένη την ανάσα. Για κάποιους το krumping είναι τρόπος επικοινωνίας με τον Θεό, μια θρησκευτική πράξη. Συχνά παρόμοιες εικόνες συναντά κανείς σε εκκλησίες ευαγγελιστών. Ο Γκραντ δεν πιστεύει ότι το krumping μπορεί να έχει σχέση με θρησκεία. Αναγνωρίζει όμως ότι τον έχει βοηθήσει και στην καθημερινότητά του. «Δεν καπνίζω πια. Δεν βρίζω τη μάνα μου. Σέβομαι την αστυνομία. Αυτός ο χορός όμως με άλλαξε»

Πηγή : Το μπαλέτο των γκέτο, Τα Νέα, 12/2/2010