Πώς γίνεται πάνω από το 10% του πληθυσμού να είναι άτομα με αναπηρία, κι όμως εμείς σπάνια να τους συναντάμε; Την απάντηση σε αυτή την απορία μάς δίνει ο Σύνδεσμος Κοινωνικής Ευθύνης για Παιδιά και Νέους.
«Ένα από τα δυσκολότερα ζητήματα που έχει να αντιμετωπίσει ένα άτομο με αναπηρία δεν είναι η διαφορετικότητα, είναι η αρνητική στάση της κοινωνίας απέναντί του. Οι διακρίσεις στηρίζονται σε βαθιά ριζωμένες πεποιθήσεις. Η έλλειψη της καθημερινής επαφής, της απαραίτητης γνώσης και το αίσθημα της άγνοιας είναι εκείνα που συχνά αποτελούν την αιτία διαμόρφωσης αρνητικών στάσεων και άκαμπτων αντιλήψεων σχετικά με την εικόνα της αναπηρίας».
Στο πλαίσιο του εκπαιδευτικού προγράμματος ενημέρωσης & εξοικείωσης με την αναπηρία «Μαθαίνω να βλέπω τον άνθρωπο», το οποίο τελεί υπό την έγκριση του υπουργείου Παιδείας, και πραγματοποιείται το σχολικό έτος 2017 – 2018, εντός & εκτός Αττικής, ο Σ.Κ.Ε.Π. επιδιώκει να αλλάξει το βλέμμα των μαθητών ως προς την διαφορετικότητα και να τους εισαγάγει στην έννοια της κοινωνικής αποδοχής και ισότητας.
«Η ομάδα μας αποτελείται από στελέχη με και χωρίς αναπηρία που όλοι μοιραζόμαστε το ίδιο όνειρο: Να δημιουργήσουμε μια κοινωνία για όλους, μαθαίνοντας όλοι μαζί το «εγώ» να γίνεται «εμείς»» λένε στη«Ραδιοτηλεόραση» οι άνθρωποι του ΣΚΕΠ.
Η βασική ομάδα αποτελείται από οχτώ άτομα. Την Αθηνά Κρητικού, ιδρύτρια, πρόεδρο του Δ.Σ. και «ψυχή» του Σ.Κ.Ε.Π., την Ιλεάνα Βασδέκη, διευθύντρια Επικοινωνίας & Εξεύρεσης Πόρων, την Ειρήνη Τρομπέτα, υπεύθυνη Επικοινωνίας με τη Γενική Εκπαίδευση και την Ειδική Αγωγή, τον Παναγιώτη Πιτσίνιαγκα, συντονιστή Βιωματικών Παρεμβάσεων-motivational speaker, τονΣτέφανο Βούρο, motivational speaker, τη Θάλεια Κιούση, υπεύθυνη Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων Εξοικείωσης με την Αναπηρία, τουςΚωνσταντίνο Σαμαρά και Δημήτρη Καραναστάση, και οι δύο νέοι με αναπηρία που έχουν τον ρόλο των motivational speakers.
Επίσης έχουν ενταχθεί στον Σ.Κ.Ε.Π. ως εξωτερικοί συνεργάτες ο Βαγγέλης Αυγουλάς, εκ γενετής τυφλός που εργάζεται ως δικηγόρος, ενώ παράλληλα είναι δημοτικός σύμβουλος στο Ίλιον Αττικής, και η Γκαμπριέλα Τελεκφάλβι,η οποία υλοποιεί το «Labyrinth of Senses», ένα βιωματικό εργαστήρι εξοικείωσης με όλων των ειδών τις αναπηρίες.
«Είμαστε μια ομάδα 50-50! 50% με αναπηρία, 50% χωρίς αναπηρία, 50% άνδρες, 50% γυναίκες! Η πολυμορφικότητα της ομάδας μας την καθιστά μοναδική και οι συζητήσεις μας, τις περισσότερες φορές, καταλήγουν σε ανατρεπτικές ιδέες και δράσεις. Στον Σ.Κ.Ε.Π. έχουμε κάνει το μότο μας πράξη κάνοντας όλα τα «εγώ» μας «εμείς». Οραματιζόμαστε μια κοινωνία μέσα στην οποία όλοι ανεξαιρέτως θα αισθάνονται αποδεκτοί και χρήσιμοι! Γι’ αυτό θέλουμε να αλλάξει το βλέμμα των ανθρώπων ως προς τη διαφορετικότητα και να εξαφανίσουμε τα στερεότυπα & τις προκαταλήψεις» τονίζει η Ιλεάνα Βασδέκη.
Ο Παναγιώτης Πιτσίνιαγκας, συντονιστής Βιωματικών Παρεμβάσεων-Motivational Speaker, προστέθηκε στην παρέα του ΣΚΕΠ το 2009. Την επόμενη χρονιά ανέλαβε ταυτόχρονα τον συντονισμό των βιωματικών παρεμβάσεων.Έχει σπουδάσει στη Σχολή Εφαρμοσμένων Μαθηματικών και Φυσικών Επιστημών στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο.
Ο ίδιος μάς συστήνεται με τον δικό του αφοπλιστικό τρόπο: «Απέκτησα αυτές τις ρόδες στα 21 μου ύστερα από ένα τροχαίο ατύχημα. Αν σου συμβεί κάτι τέτοιο, νομίζεις ότι η ζωή σου τελείωσε, ότι δεν έχεις λόγο να ζεις, ότι δεν θα μπορείς να κάνεις τίποτα από αυτά που αγαπάς αλλά, αν πάνε καλά τα πράγματα, σύντομα καταλαβαίνεις ότι δεν ισχύουν όλα αυτά. Η ζωή μπορεί να είναι καλή ακόμα και με ρόδες».
Η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με πρόγραμμα του Σ.Κ.Ε.Π. ήταν όταν επισκέφτηκα τα «Αποτυπώματα». Είναι ένα διαδραστικό εργαστήριοεξοικείωσης με την αναπηρία, στο οποίο παιδιά από σχολεία γενικής και ειδικής εκπαίδευσης έρχονται σε επαφή, συνεργάζονται και συμπράττουν με κύριο σκοπό να γνωριστούν μεταξύ τους. Για εμένα ήταν και παραμένει εντυπωσιακό ότι σε καμιά περίπτωση δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις τα μεν από τα δε. Η αίθουσα αυτή έμοιαζε με την κοινωνία που ονειρευόμαστε, μία κοινωνία που έχει χώρο για όλους. Μέχρι σήμερα έχω μιλήσει με περισσότερα από 25.000 παιδιά και ο μόνος κανόνας είναι ότι μπορούν να ρωτήσουν οτιδήποτε θέλουν, δεν μπορούν να με φέρουν σε δύσκολη θέση και όντως αυτό κάνουν. Το πιο σημαντικό που έχω μάθει κάνοντας αυτή τη δουλειά είναι πως είναι μύθος ότι τα παιδιά είναι κακά ή σκληρά. Τα παιδιά είναι ειλικρινή. Θα πουν αυτό που έχουν στο μυαλό τους χωρίς να σκεφτούν αν είναι αγένεια ή αν θα τους παρεξηγήσει ο άλλος».
Ο Κωνσταντίνος Σαμαράς, Motivational Speaker του Σ.Κ.Ε.Π., είναι κωφός από 7 μηνών. Μεγάλωσε σε περιβάλλον ακουόντων διαβάζοντας χείλια και μιλώντας, μετά από συστηματική λογοθεραπεία. Είναι χρήστης κοχλιακού εμφυτεύματος από 15 ετών. Αποφοίτησε από το Τμήμα Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων στο ΟΠΑ, αλλά μετά τις πρώτες συναναστροφές του με άτομα με αναπηρία, ειδικότερα με κωφούς στα 20 του, συνειδητοποίησε ότι θέλει να ασχοληθεί με την εκπαίδευση. Συνέχισε στο Τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας του ΕΚΠΑ, απ’ όπου αποφοίτησε και τώρα κάνει μεταπτυχιακό στην Ειδική Εκπαίδευση. Πλέον είναι χρήστης της Ελληνικής Νοηματικής Γλώσσας, κάτι που τον καθιστά δίγλωσσο κωφό.
«Παρότι είμαι σχετικά νέος στον ρόλο μου ως motivational speaker, η καθημερινή επαφή και συναναστροφή με τους μαθητές με έχει βοηθήσει να βελτιωθώ πολύ και να νιώθω περισσότερη σιγουριά για αυτό που κάνω. Έχω μάθει να κάνω ερωτήσεις ή γενικά να αναπτύσσω έναν διάλογο μετά από τα πέντε πρώτα και κρίσιμα λεπτά, προκειμένου να «ξεπεράσουν» οι μαθητές το σοκ με τη φωνή μου. Ελίσσομαι με αυτοσαρκασμό που βοηθάει τα παιδιά να νιώσουν άνετα και να αρχίσουν τις ερωτήσεις» λέει χαρακτηριστικά οΚωνσταντίνος.
Οσο για το πώς ανταποκρίνονται οι μαθητές;
«Οι ερωτήσεις των μαθητών πολλές! Πώς έμαθες να μιλάς, πώς έκανες τα μαθήματά σου, πώς μάθαινες τα νέα και την επικαιρότητα αφού οι ειδήσεις δεν έχουν υπότιτλους, πώς ακούς-αντιλαμβάνεσαι τους ήχους τώρα, ακούς τα πάντα αλλά καταλαβαίνεις ό,τι σου λέμε; Πως έμαθες να διαβάζεις τα χείλη;Το πιο ωραίο για μένα είναι όταν αρχίζω και μιλάω στην αρχή μιας επίσκεψης, όλα τα παιδιά ό,τι και να κάνουν εκείνη τη στιγμή, στρέφονται σε μένα και με κοιτάζουν με ανοιχτό το στόμα, κάποια γελάνε λίγο και άλλα νιώθουν άβολα.Και λέω «μου αρέσει που είμαι σε σχολείο και βλέπω τόσο χαρούμενα και γελαστά προσωπάκια και να προσέχουν εμένα να μιλάω, εγώ στην ηλικία σας δεν πρόσεχα ποτέ!» ή «βλέπω εδώ πέρα πολλά σοκαρισμένα πρόσωπα, μήπως έχω κανένα μαρούλι στα δόντια;» Γενικά νιώθω πολύ όμορφα με αυτό, που η μέρα μου ξεκινάει παραγωγικά και νιώθω καλά με τον εαυτό μου, έχω πραγματικά την αίσθηση ότι συνεισφέρω στην εξοικείωση των μαθητών με την έννοια της διαφορετικότητας«.
Πηγή: ΕΡΤ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου