Ο αρχιτέκτονας Γεράσιμος Πόλης είναι στα σίγουρα ένας άνθρωπος κάτι παραπάνω εξοικειωμένος με όσα - σε επίπεδο γνώσης - συναποτελούν την ανεμπόδιστη πρόσβαση των ανθρώπων με αναπηρία στο υγρό στοιχείο. Εξοικειωμένος γράψαμε, γράψτε λάθος, εξειδικευμένος είναι η σωστή λέξη. Είναι το πρόσωπο που πριν από δυο σχεδόν δεκαετίες σχεδίασε την πρώτη με ανεμπόδιστη στους ανθρώπους με αναπηρία πρόσβαση, πρότυπη παραλία στην περιοχή του πρώην ΠΙΚΠΑ Βούλας. Για να δημιουργηθεί επιτυχώς το πρότυπο, ο εκλεκτός αρχιτέκτονας μελέτησε στις λεπτομέρειές τους ουκ ολίγες εφαρμογές τόσο στην Ευρώπη όσο και πέραν του ατλαντικού.
Κανόνας: Αυτοί που ξέρουν, κατά βάση και καταρχάς μπορούν να “διαβάσουν” από τα ίδια τα λάθη τους, αυτά αποτελούν την δημιουργική κυρίως ύλη τους. Αυτά είναι και η κυρίως ύλη των “μαθημάτων” που παραδίδουν, εξ’ ου και πρόκειται για μια κυρίως ύλη κάτι παραπάνω από αξιόπιστη. Αυτοί που πράγματι ξέρουν τι λένε έχουν πριν αναμετρηθεί οι ίδιοι με αυτό που λένε. Ιδού το λάθος του Γεράσιμου Πόλη (7 Ιουλίου στη Ραφήνα), είναι σχετικό με την χρήση του μηχανισμού ανεμπόδιστης πρόσβασης στη θάλασσα seatrac, δοσμένο από τον ίδιο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης υπό την μορφή ανοιχτού (απευθυνόμενου σε όλους) μαθήματος.
Επιγραμματικά:
Σήμερα στην Ραφήνα, είχε έντονο κυματισμό. Aνεβαίνω στο κάθισμα, όπως ήμουν και άσχημα “φορτωμένος” μιας και λίγο πριν είχα “περάσει” από Δημόσια Υπηρεσία. Ενώ το κάθισμα, ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ λίγο πριν την τελική είσοδο στο νερό της θάλασσας, εγώ συνέχισα λαχταρώντας να μπω, κάνοντας μια μίνι βουτιά.
Εκ των υστέρων συζητώντας με τον Ιγνάτιο (σ.σ. Φωτίου, εκ των δημιουργών του μηχανισμού) αντιλήφθηκα ότι ο μηχανισμός μου έδωσε ΣΗΜΑ να μην μπω στην θάλασσα, όμως εγώ (σ.σ. αυτό θα πει υπερβολική σιγουριά, χαρακτηρίζει συνήθως αυτούς που είναι πράγματι εξοικειωμένοι με κάτι) το ερμήνευσα σαν μερική βλάβη.
Προσπαθώντας να βγω, φυσικά και δεν μπορούσα να φέρω το υπέροχο κορμί μου στο επίπεδο του καθίσματος με αποτέλεσμα να προσπαθήσω, να βγω από την αμμουδιά, αφού έφαγα αρκετές και γερές "φάπες¨ πάνω στα στηρίγματα.
Ακολουθεί ο συνήθης σε τέτοιες περιπτώσεις αυτοσαρκασμός: Αν δεν ήταν η Galia Parnanova και ο Δημήτρης Τσιμπούκης που στην κυριολεξία με τράβηξαν έξω η πρώτη και βάζοντας τον εξοπλισμό ο δεύτερος και τους ευχαριστώ πολύ, θα έκανα ακόμη τον γοργόνο!
Έπεται, με την πληρότητα του πράγματι γνωρίζοντα, το απευθυνόμενο προς όλους συμπέρασμα – οδηγία χρήσης: Σε κύμα ενεργοποιούμε τον μηχανισμό και αφού και μόνο διαπιστώσουμε ότι το κάθισμα ΚΑΝΕΙ ΟΛΗ ΤΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ τότε και μόνο τότε αν το κρίνουμε “ότι μας παίρνει” μπαίνουμε για μπάνιο.
Συμπληρωματικά στο συμπέρασμα/ οδηγία χρήσης – στην μικρή συζήτηση που εξελίσσεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης – ο πλέον κατάλληλος όλων να το εξειδικεύσει Ι. Φωτίου το εξειδικεύει: Το SEATRAC γράφει πάνω κάποιες απλές οδηγίες. Σε κάθε περίπτωση πριν το χρησιμοποιήσουμε κάνουμε μια δοκιμαστική λειτουργία χωρίς κάποιον στο κάθισμα, και μόνο όταν ολοκληρωθεί η διαδρομή χωρίς πρόβλημα το χρησιμοποιούμε. Ένα ακόμα σημάδι ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τη συσκευή είναι αν βλέπουμε ότι το κύμα φτάνει στο ύψος της χειρολαβής. Για τους περισσότερους ένα τόσο δυνατό κύμα θα τους δημιουργήσει πρόβλημα να σταθεροποιηθούν στο κάθισμα. Σε κάθε περίπτωση με την θάλασσα δεν πρέπει να υπερβάλλουμε.
Εκκινώντας από κάποιον που επειδή ξέρει καλά ξέρει να κατανοήσει και τα λάθη του, και επειδή ξέρει να κατανοήσει τα λάθη του ξέρει και να τα μεταδώσει ως διδακτέα ύλη, μια πληρέστατη οδηγία χρήσης κοινοποιήθηκε μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης “σε κάθε ενδιαφερόμενο”, ωφεληθήκαμε από σπόντα και εμείς δημοσιεύοντας ένα θέμα πληρέστατο και χρησιμότατο με τον ελάχιστο δυνατό κόπο. Ποιος ήταν ο δικός μας (ελάχιστος) κόπος; Η κεκτημένη μέσα από την ενασχόληση χρόνων γνώση των προσώπων που πράγματι “κουβαλούν” γνώση στα θέματα με τα οποία καταπιάνονται – στην περίπτωσή μας οι κύριοι Πόλης και Φωτίου – που μας δίνει τη δυνατότητα να μπορούμε να ξεχωρίσουμε τι από τα “άπειρα” που έρχονται σε γνώση μας καθημερινά έχει ή δεν έχει αληθινή αξία…
*Επικουρικά: Συνεννοηθήκαμε σχετικά με το πώς – υπό ποιες κρίσιμες δίχως άλλο προϋποθέσεις - οι αλυσίδες της γνώσης στη λεγόμενη “κοινωνία της γνώσης” που όλοι (φερόμαστε να) μετέχουμε, είναι προστατευτικές της κοινωνικής μας δικτύωσης; Αν ναι – πάμε βήμα προς βήμα – κατανοείτε ότι η περίπτωση που μόλις αναγνώσατε δεν αποτελεί κανόνα (στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης) αλλά εξαίρεση; Ναι και σε αυτό; Ε, τότε, έχετε αναγνωρίσει σε μεγάλο βαθμό τις ρίζες του βαθύτατου προβλήματος της κοινωνικής ανασφάλειας που είναι το χαρακτηριστικό των τρικυμιωδών καιρών μας. Εντός σας τις έχετε αναγνωρίσει, από τα λάθη σας…
Μάθημα – thank you κύριε Πόλη – παραδόθηκε επιτυχώς!
ΥΓ: Οι μόνοι που στα σίγουρα δεν μπορούν να “μάθουν” είναι τα “κτήνη” που ικανοποιούνται κάνοντας ζημιές στους μηχανισμούς ανεμπόδιστης πρόσβασης στη θάλασσα των ανθρώπων με αναπηρία. Δεν βαριέστε, αυτά τα κτήνη έτσι και αλλιώς είναι λογικά αδύνατον να μας διαβάζουν…
Κανόνας: Αυτοί που ξέρουν, κατά βάση και καταρχάς μπορούν να “διαβάσουν” από τα ίδια τα λάθη τους, αυτά αποτελούν την δημιουργική κυρίως ύλη τους. Αυτά είναι και η κυρίως ύλη των “μαθημάτων” που παραδίδουν, εξ’ ου και πρόκειται για μια κυρίως ύλη κάτι παραπάνω από αξιόπιστη. Αυτοί που πράγματι ξέρουν τι λένε έχουν πριν αναμετρηθεί οι ίδιοι με αυτό που λένε. Ιδού το λάθος του Γεράσιμου Πόλη (7 Ιουλίου στη Ραφήνα), είναι σχετικό με την χρήση του μηχανισμού ανεμπόδιστης πρόσβασης στη θάλασσα seatrac, δοσμένο από τον ίδιο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης υπό την μορφή ανοιχτού (απευθυνόμενου σε όλους) μαθήματος.
Επιγραμματικά:
Σήμερα στην Ραφήνα, είχε έντονο κυματισμό. Aνεβαίνω στο κάθισμα, όπως ήμουν και άσχημα “φορτωμένος” μιας και λίγο πριν είχα “περάσει” από Δημόσια Υπηρεσία. Ενώ το κάθισμα, ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ λίγο πριν την τελική είσοδο στο νερό της θάλασσας, εγώ συνέχισα λαχταρώντας να μπω, κάνοντας μια μίνι βουτιά.
Εκ των υστέρων συζητώντας με τον Ιγνάτιο (σ.σ. Φωτίου, εκ των δημιουργών του μηχανισμού) αντιλήφθηκα ότι ο μηχανισμός μου έδωσε ΣΗΜΑ να μην μπω στην θάλασσα, όμως εγώ (σ.σ. αυτό θα πει υπερβολική σιγουριά, χαρακτηρίζει συνήθως αυτούς που είναι πράγματι εξοικειωμένοι με κάτι) το ερμήνευσα σαν μερική βλάβη.
Προσπαθώντας να βγω, φυσικά και δεν μπορούσα να φέρω το υπέροχο κορμί μου στο επίπεδο του καθίσματος με αποτέλεσμα να προσπαθήσω, να βγω από την αμμουδιά, αφού έφαγα αρκετές και γερές "φάπες¨ πάνω στα στηρίγματα.
Ακολουθεί ο συνήθης σε τέτοιες περιπτώσεις αυτοσαρκασμός: Αν δεν ήταν η Galia Parnanova και ο Δημήτρης Τσιμπούκης που στην κυριολεξία με τράβηξαν έξω η πρώτη και βάζοντας τον εξοπλισμό ο δεύτερος και τους ευχαριστώ πολύ, θα έκανα ακόμη τον γοργόνο!
Έπεται, με την πληρότητα του πράγματι γνωρίζοντα, το απευθυνόμενο προς όλους συμπέρασμα – οδηγία χρήσης: Σε κύμα ενεργοποιούμε τον μηχανισμό και αφού και μόνο διαπιστώσουμε ότι το κάθισμα ΚΑΝΕΙ ΟΛΗ ΤΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ τότε και μόνο τότε αν το κρίνουμε “ότι μας παίρνει” μπαίνουμε για μπάνιο.
Συμπληρωματικά στο συμπέρασμα/ οδηγία χρήσης – στην μικρή συζήτηση που εξελίσσεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης – ο πλέον κατάλληλος όλων να το εξειδικεύσει Ι. Φωτίου το εξειδικεύει: Το SEATRAC γράφει πάνω κάποιες απλές οδηγίες. Σε κάθε περίπτωση πριν το χρησιμοποιήσουμε κάνουμε μια δοκιμαστική λειτουργία χωρίς κάποιον στο κάθισμα, και μόνο όταν ολοκληρωθεί η διαδρομή χωρίς πρόβλημα το χρησιμοποιούμε. Ένα ακόμα σημάδι ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τη συσκευή είναι αν βλέπουμε ότι το κύμα φτάνει στο ύψος της χειρολαβής. Για τους περισσότερους ένα τόσο δυνατό κύμα θα τους δημιουργήσει πρόβλημα να σταθεροποιηθούν στο κάθισμα. Σε κάθε περίπτωση με την θάλασσα δεν πρέπει να υπερβάλλουμε.
Εκκινώντας από κάποιον που επειδή ξέρει καλά ξέρει να κατανοήσει και τα λάθη του, και επειδή ξέρει να κατανοήσει τα λάθη του ξέρει και να τα μεταδώσει ως διδακτέα ύλη, μια πληρέστατη οδηγία χρήσης κοινοποιήθηκε μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης “σε κάθε ενδιαφερόμενο”, ωφεληθήκαμε από σπόντα και εμείς δημοσιεύοντας ένα θέμα πληρέστατο και χρησιμότατο με τον ελάχιστο δυνατό κόπο. Ποιος ήταν ο δικός μας (ελάχιστος) κόπος; Η κεκτημένη μέσα από την ενασχόληση χρόνων γνώση των προσώπων που πράγματι “κουβαλούν” γνώση στα θέματα με τα οποία καταπιάνονται – στην περίπτωσή μας οι κύριοι Πόλης και Φωτίου – που μας δίνει τη δυνατότητα να μπορούμε να ξεχωρίσουμε τι από τα “άπειρα” που έρχονται σε γνώση μας καθημερινά έχει ή δεν έχει αληθινή αξία…
*Επικουρικά: Συνεννοηθήκαμε σχετικά με το πώς – υπό ποιες κρίσιμες δίχως άλλο προϋποθέσεις - οι αλυσίδες της γνώσης στη λεγόμενη “κοινωνία της γνώσης” που όλοι (φερόμαστε να) μετέχουμε, είναι προστατευτικές της κοινωνικής μας δικτύωσης; Αν ναι – πάμε βήμα προς βήμα – κατανοείτε ότι η περίπτωση που μόλις αναγνώσατε δεν αποτελεί κανόνα (στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης) αλλά εξαίρεση; Ναι και σε αυτό; Ε, τότε, έχετε αναγνωρίσει σε μεγάλο βαθμό τις ρίζες του βαθύτατου προβλήματος της κοινωνικής ανασφάλειας που είναι το χαρακτηριστικό των τρικυμιωδών καιρών μας. Εντός σας τις έχετε αναγνωρίσει, από τα λάθη σας…
Μάθημα – thank you κύριε Πόλη – παραδόθηκε επιτυχώς!
ΥΓ: Οι μόνοι που στα σίγουρα δεν μπορούν να “μάθουν” είναι τα “κτήνη” που ικανοποιούνται κάνοντας ζημιές στους μηχανισμούς ανεμπόδιστης πρόσβασης στη θάλασσα των ανθρώπων με αναπηρία. Δεν βαριέστε, αυτά τα κτήνη έτσι και αλλιώς είναι λογικά αδύνατον να μας διαβάζουν…
Πηγή : http://egomiocy.blogspot.gr/2016/07/blog-post_28.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου