Όταν τα πράγματα είναι -τελικά- πολύ απλά!

Στην αρχή της χρονιάς είχαμε την τύχη και την τιμή να υποδεχτούμε στην οικογένεια του ΚΕΑ έναν νεαρούλη 12 ετών με κώφωση. Ο μικρός φάνηκε από την αρχή ότι είναι μεγάλος μπελάς. Έξυπνος, μέσα σε όλα, κεφάτος, παιχνιδιάρης, σκέτο πειραχτήρι! Αν και χωρίς γλώσσα (νοηματική ή προφορική) μέσω της παντομίμας κατάφερνε να συννενοηθεί – για απλά πράγματα- με όλους. Έτσι, η δήλωση της μαμά του ότι τα παιδιά της ευρύτερης οικογένειας και της γειτονιάς δεν τον παίζουν, μας έκανε τρομερή εντύπωση. Η μητέρα το απέδιδε στη διαφορετικότητά του. Ο πατέρας στην έλλειψη γλώσσας. Ήταν το πρόβλημα τελικά κοινωνικής αποδοχής, επικοινωνίας ή και τα δύο; Η αλήθεια έλαμψε μέσα σε λίγα 24ωρα. Ο μικρός απλά ήταν ζαβολιάρης. Για την ακρίβεια, ο μεγαλύτερος ζαβολιάρης του κόσμου. Φωτογραφίες του θα έπρεπε να βρίσκονται σε κάθε σχετικό λήμμα εγκυκλοπαίδειας και εικονολεξικού. Κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού, μπορούσε να κάνει εκατομμύρια ζαβολιές, άλλες ορατές με γυμνό μάτι και άλλες εκτελεσμένες με τέτοια μαεστρία που του έβγαζες το καπέλο. Και η πλάκα είναι ότι δεν τον ένοιαζε η νίκη. Αδιαφορούσε για το αποτέλεσμα. Ήταν λες και όλη την ικανοποίηση την αντλούσε από αυτές τις ζαβολιές, από τη γνώση ότι κατάφερε να σε ξεγελάσει. Η κατάσταση πραγματικά ήταν ανυπόφορη. 

Ενδεικτικό παράδειγμα, οι “εξυπνάδες” του σε έναν αγώνα επιτραπέζιου ποδοσφαίρου, διάρκειας 7 λεπτών. Ο μικρός:

· χαλάρωνε τους παίκτες του αντιπάλου πριν τον αγώνα

· κουνούσε το γήπεδο όταν έπαιζε ο αντίπαλος ή “τράνταζε” κάποιον άλλο παίκτη

· φώναζε πριν χτυπήσει ο αντίπαλος την μπάλα για να τον τρομάξει και να σουτάρει σε άλλο σημείο. 

· λίγο πριν σουτάρει, κουνούσε έναν άλλο παίκτη (κοντά στον τερματοφύλακά του) για να ακούσει ο αντίπαλος τον ήχο και να νομίζει ότι σουτάρει για να κουνήσει τον τερματοφύλακά του

· άνοιξε τρύπα στο χαρτόνι και το πλαστικό για να δώσει μεγαλύτερη δυνατότητα κίνησης στον τερματοφύλακά του από το επιτρεπόμενο. 

· πάντα άλλαζε το σκορ για να προηγείται

· τοποθετούσε την εστία του με μικρότερη κλίση από το κανονικά για να περιορίζεται ο χώρος που είχε ο αντίπαλος να περάσει την μπάλα

· όταν η μπάλα σταματούσε ανάμεσα σε δύο παίκτες, κουνούσε το γήπεδο για να πάει προς την πλευρά του παίκτη του

· αντί να ξεκινά μετά από κάθε γκολ από τον παίκτη πιο κοντά στο τερματοφύλακά του, ξεκινούσε από όπου ήθελε και όταν του έκαναν παρατήρηση προσποιούνταν ότι δεν καταλαβαίνει

· πετούσε επίτηδες την μπαλίτσα εκτός γηπέδου και περίμενε να πάει ο αντίπαλός του να την πάρει για να τον εκνευρίσει και να αλλάξει προσανατολισμό στους παίκτες του (έστρεφε το σώμα τους σε άλλη κατεύθυνση για να μην έχει η μπάλα τροχιά προς το τέρμα του)

…. και πάρα πολλά άλλα. 

Έτσι, βασικός στόχος μας, δίπλα στην γλώσσα και τα μαθηματικά μπήκε και η ανάπτυξη των κοινωνικών δεξιοτήτων που είναι αναγκαίες για το παιχνίδι. Και ο τυπάκος τα κατάφερε. Μέσα σε δύο μήνες έχει αλλάξει η βασική φιλοσοφία του από το “δεν έχει σημασία η νίκη, αλλά η ζαβολιά” έχουμε φτάσει στο “δεν έχει σημασία η νίκη, αλλά το παιχνίδι”. Και πάλι κάνει τις εξυπνάδες του, αλλά είναι μέσα σε ανεκτά όρια. 

Και φυσικά, τα παιδιά πλέον δεν τον αποφεύγουν. Τελικά, μερικές τα πράγματα είναι πιο απλά από ότι νομίζουμε. Και η ύπαρξη κάποιας μορφής αναπηρίας δεν είναι αυτονόητα η πηγή όλων των δυσκολιών του κόσμου… 

Ιωάννα Αγγέλου

Ειδική Παιδαγωγός ῏Νηπιαγωγός