Ξεχνούμε πάνω απ' όλα ότι είμαστε άνθρωποι με αδυναμίες και ελαττώματα
Η συμπεριφορά μας προς τα παιδιά επηρεάζει όχι μόνο τη σχέση που θα έχουμε μαζί τους, αλλά και ολόκληρη την ανάπτυξη του χαρακτήρα τους
Ο Nobel λέει…
-Το παιδί που μεγαλώνει με επιδοκιμασία μαθαίνει να αγαπά τον εαυτό του.
-Το παιδί που μεγαλώνει με ασφάλεια μαθαίνει να πιστεύει στον εαυτό του.
-Το παιδί που μεγαλώνει με αποδοχή και φιλία μαθαίνει να αγαπά τον κόσμο.
Το πρώτο και σημαντικότερο λάθος που διαπράττουν οι γονείς είναι το ότι ξεχνούν πάνω απ' όλα ότι είναι άνθρωποι με αδυναμίες, ελαττώματα, δεν είναι παντογνώστες και σίγουρα κάνουν λάθη στην αγωγή των παιδιών τους, τα οποία όμως μπορούν να τα συνειδητοποιήσουν και να μην τα επαναλάβουν.
Οι γονείς πρέπει να αποκτήσουν γνώσεις για την ανατροφή των παιδιών, να προετοιμάζονται για τα ενδεχόμενα μελλοντικά προβλήματα και να δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες και προϋποθέσεις για αρμονική συνεργασία, τόσο μεταξύ τους όσο και με τα παιδιά. Η συμπεριφορά τους προς τα παιδιά επηρεάζει όχι μόνο τη σχέση που θα έχουν μαζί τους, αλλά και ολόκληρη την ανάπτυξη του χαρακτήρα των παιδιών.
Χωρίς να συνειδητοποιούμε
1. Πολλοί γονείς στην προσπάθειά τους να καθοδηγήσουν, να συμβουλέψουν και να προστατέψουν τα παιδιά, με σκοπό να τα κάνουν ευτυχισμένα κι επιτυχημένα στη ζωή, τα καταπιέζουν, καταπνίγουν τις επιθυμίες τους και δεν τους δίνουν περιθώρια για πρωτοβουλίες και αυτονομία. Τα παιδιά νιώθουν ανίκανα να κάνουν κάτι μόνα τους και πιστεύουν ότι είναι κλεισμένα σε χρυσό κλουβί. Οι γονείς πρέπει να δίνουν κάποιες ελευθερίες στα παιδιά, όχι όμως να καταλήγουν στην ασυδοσία.
2. Οι γονείς, με την καταπιεστική και αποκλειστική αγάπη που δείχνουν στα παιδιά (και την ίδια αγάπη προσδοκούν να εισπράξουν), τα αποξενώνουν από τον έξω κόσμο, τα εμποδίζουν στο να κάνουν φιλίες και γνωριμίες και τέλος τα παιδιά αυτά γίνονται ενήλικες μοναχικοί, εσωστρεφείς, με προβλήματα κοινωνικής συμπεριφοράς και συναναστροφής. Το κάθε παιδί έχει ανάγκη από την απεριόριστη αγάπη των γονιών του, αλλά αυτή η αγάπη δεν πρέπει να το κάνει να εξαρτάται από τους γονείς και να μην μπορεί να αποκολληθεί από αυτούς.
3. Από την άλλη, οι εντελώς αδιάφοροι γονείς, οι γονείς δηλαδή που δεν δίνουν σημασία στα προβλήματα και στις ανάγκες των παιδιών, δεν τους προσφέρουν αγάπη και φροντίδα, δημιουργούν ψυχολογικές διαταραχές και νοητική καθυστέρηση στα παιδιά, τα οποία νιώθουν μόνα, εγκαταλειμμένα και αποξενωμένα. Κι αυτό γιατί η ψυχολογική ανάγκη του παιδιού να αγαπά και να αγαπιέται, να φροντίζεται, να νιώθει ασφαλές, δεν ικανοποιείται κι έτσι δημιουργούνται ανεπανόρθωτες ψυχικές βλάβες και τραύματα.
4. Οι γονείς ξεχνάνε να συμπεριφέρονται μερικές φορές σαν τα παιδιά, να παίζουν μαζί τους, να προσπαθούν να σκέφτονται όπως αυτά, ώστε να καταλαβαίνουν τον τρόπο και την αιτία των πράξεών τους και απαιτούν από τα παιδιά να φέρονται, να σκέφτονται και να ενεργούν όπως οι μεγάλοι, κάτι που είναι αρκετά δύσκολο. Οι γονείς απαιτούν την τελειότητα από τα παιδιά στη συμπεριφορά τους και τυφλή υπακοή στο πρόσωπό τους, έχοντας βέβαια, τις περισσότερες φορές, καλό κίνητρο. Ο τρόπος όμως που εκφράζουν την απαίτηση αυτή είναι αυταρχικός και βίαιος.
5. Πολλά λάθη γίνονται από τους γονείς ανάλογα με τη σειρά της γέννησης των παιδιών. Κυρίως στο πρωτότοκο παιδί κάνουν οι γονείς τα περισσότερα λάθη, από άγνοια και από έλλεψη εμπειρίας. Οι γονείς φτάνουν σε υπερβολές και παραφέρονται, όσον αφορά τη διαπαιδαγώγησή του. Με τη γέννηση των άλλων παιδιών, οι γονείς κάνουν συγκρίσεις με το πρωτότοκο και ίσως να αδιαφορήσουν και να το παραμερίσουν με τον ερχομό του δεύτερου παιδιού, δίνοντας περισσότερη προσοχή στο νέο μέλος της οικογένειας.
Στο τελευταίο παιδί, οι φροντίδες και η προσοχή που δίνουν είναι μερικές φορές υπερβολικές και καταπιεστικές, με αποτέλεσμα το παιδί να εξαρτάται αποκλειστικά από τους γονείς, να μην έχει δική του πρωτοβουλία και γνώμη, να μην είναι αυτόνομο και να νιώθει καταπίεση και ασφυκτική αγάπη. Τα μεγαλύτερα αδέλφια του, βλέποντας την ιδιαίτερη προσοχή και αγάπη που του δείχνουν οι γονείς, υπάρχει περίπτωση να ζηλέψουν και να του κρατήσουν κακία, μιας και συγκεντρώνει όλα τα προνόμια των γονιών του.
Το μεσαίο παιδί συγκεντρώνει τα λιγότερα προνόμια και τη λιγότερη προσοχή και ίσως και κάποιαν αδιαφορία εκ μέρους των γονιών, μιας και αφιερώνουν την περισσότερη φροντίδα στο τελευταίο παιδί τους.
Το μοναχοπαίδι, αν κι έχει την αποκλειστική φροντίδα και μέριμνα των γονιών του, επειδή μεγαλώνει σε κλίμα υπερπροστατευτικό και σε περιβάλλον μεγάλων, νιώθει ανασφάλεια στην επαφή του με τα άλλα παιδιά, γίνεται απαιτητικό, ανυπόμονο και επίμονο στις απαιτήσεις του, τις οποίες συνήθως πραγματοποιούν οι γονείς του και δυσκολεύεται στις σχέσεις του - έχει μάθει να τα έχει όλα δικά του και δεν γνωρίζει την άρνηση. Οι γονείς, για να αποφύγουν τη διαμόρφωση ενός δύστροπου χαρακτήρα και την προσκόλληση μαζί τους, πρέπει να το προτρέπουν να κάνει παρέα και με άλλα παιδιά, να μην είναι συνέχεια μαζί τους, να μην του δείχνουν υπερβολική αδυναμία και αφοσίωση και καλό θα ήταν να το πηγαίνουν στο νηπιαγωγείο, για να έρθει σε επαφή με άλλα παιδιά και να κοινωνικοποιηθεί σωστά.
Ανεπανόρθωτα λάθη…
-Δεν σέβονται την προσωπικότητα του παιδιού και το θεωρούν ως κτήμα τους.
-Τρομοκράτηση με σωματικές ποινές και ψυχολογική βία.
-Υπερβολική επίβλεψη και αφαίρεση δικαιωμάτων, με αποτέλεσμα το παιδί να νιώθει ανίκανο να κάνει οτιδήποτε.
-Συνεχής γκρίνια, μαλώματα και τιμωρίες για μη ουσιαστικά προβλήματα, με παράλληλη ταπείνωση του εγωισμού του παιδιού.
-Αδιαφορία και έλλειψη τρυφερότητας και αγάπης.
-Δημιουργία καταστάσεων που ευνοούν την ανισότητα των δύο φύλων.
Πηγή: Η Σημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου