Διάσπαρτα σε κεντρικές και υπό ανάπτυξη «υποβαθμισμένες» περιοχές, παίζουν μπαγλαμαδάκια, πουλάνε λουλούδια, εξακολουθούν να προτάσσουν το χέρι τους για 30 λεπτά -ή καλύτερα για ένα ευρώ προκειμένου να μη φάνε ξύλο από τον εκμεταλλευτή τους.
Στην Κουμουνδούρου, στου Ψυρρή, στη Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα, τα «μικρά» θύματα των μεγάλων, κυκλοφορούν αναζητώντας χρήματα με κάθε τρόπο.
Οι μορφές εκμετάλλευσης έχουν αλλάξει. Τα παιδιά των φαναριών δεν μετανάστευσαν, δεν πέθαναν, υπάρχουν, απλώς… μεγάλωσαν και μετακόμισαν σε άλλα σημεία για να κάνουν διαφορετικές δουλειές. Κι όσα καινούργια μέλη της τεράστιας «παιδούπολης» πήγαν να τα αντικαταστήσουν στάλθηκαν κι αυτά σε άλλα σημεία «εργασίας». Τα στέκια τους άλλαξαν γι’ αυτό άλλαξε ο τίτλος τους. Δεν είναι «των φαναριών» δεν «ανήκουν» στις μικροζώνες των φωτεινών σηματοδοτών αλλά κινδυνεύουν το ίδιο -ίσως σε κάποιες περιπτώσεις και περισσότερο.
Η εικόνα τους βελτιώθηκε, είναι καλοντυμένα και περιπλανώνται αλλού.
Απ’ το δρόμο στο… κρεβάτι
«Το πεδίο δράσης άνοιξε, τα μεγάλα κέρδη έρχονται από τα ναρκωτικά και την πορνογραφία», λέει ο Κώστας Γιαννόπουλος, πρόεδρος του Συλλόγου «Το χαμόγελο του παιδιού». «Τώρα είναι δύσκολο να πιάσεις τους ενόχους, τώρα κρύβονται μέσα στο διαδίκτυο διεθνώς, παλαιότερα ήξερες ότι είναι σε κάποια γωνία περιμένοντας το θύμα να τους φέρει τα λεφτά».
Πολλά από αυτά τα παιδιά που κάποτε καθάριζαν τζάμια αυτοκινήτων είναι μπλεγμένα σε κυκλώματα παιδικής κι εφηβικής πορνείας. Κυκλώματα κυρίως από την Αλβανία ή ομάδες τσιγγάνων βγάζουν στο δρόμο παιδιά από τρεισήμισι ετών, τα μετατρέπουν σε εργαλεία αισχρού κέρδους!
Αχ αυτό το internet!
Το φαινόμενο της παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης πήρε τεράστιες διαστάσεις επιδημίας με την εμφάνιση του Ίντερνετ.
Η πλήρης έκταση του προβλήματος των εξαφανισμένων, θυμάτων απαγωγής και σεξουαλικά κακοποιημένων παιδιών είναι σε παγκόσμιο επίπεδο ακόμα άγνωστη. Μόνο στις Η.Π.Α. αναφέρονται 800.000 εξαφανίσεις παιδιών, τα 58.000 εξ αυτών πέφτουν θύματα απαγωγής από πρόσωπο εκτός του οικογενειακού τους περιβάλλοντος. Στη Βρετανία αναφέρονται 105.000 εξαφανίσεις παιδιών κάθε χρόνο, 50.000 στη Γερμανία και 39.000 στη Γαλλία.
Εκτός από τα αλλοδαπά παιδιά, βία υφίστανται και τα Ελληνόπουλα μέσα στην ίδια τους την οικογένεια. Έρευνα του «Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού» δείχνει ότι το 65% των Ελλήνων γονέων χρησιμοποιούν κάποια μορφή σωματικής τιμωρίας, εφτά στα δέκα παιδιά «τρώνε ξύλο», 4.500 παιδιά ετησίως πέφτουν θύματα ενδοοικογενειακής βίας.
Οι ιστορίες έχουν πρόσωπο
Η Τ. ήρθε 10 χρόνων από την Αλβανία ήδη πολύ «τσαλακωμένη». Μέχρι τα δεκάξι της εξακολουθούσε να «εργάζεται» στους δρόμους της Αθήνας ή της περιφέρειας. Για καλή της τύχη σε αυτή την ηλικία την βρήκαν οι άνθρωποι του «Χαμόγελου του παιδιού» και τη γλίτωσαν κυριολεκτικά από το σωματικό και τον ψυχικό θάνατο.
Σε πόσες ψυχές όμως να δοθεί το φιλί της ζωής στα περιορισμένης χωρητικότητας ειδικά κέντρα -που στα περισσότερα άλλωστε δεν επαρκεί και το προσωπικό!
Η Εισαγγελία Ανηλίκων στην Αθήνα και στον Πειραιά λαμβάνει περί τα 100 τηλεφωνήματα καθημερινώς για παιδιά που βρίσκονται σε κίνδυνο. Τα ιδρύματα έχουν πια γεμίσει από «τα παιδιά του δρόμου», δε χωράνε άλλα!
«Έχουμε παιδιά που κλαίνε, υγιέστατα παιδιά που δε θέλουν καθόλου να πάνε στο σπίτι τους και μας παρακαλάνε, «σας παρακαλώ κυρία αφήστε με να μείνω εδώ, να μην πάω το σαββατοκύριακο», λέει η υπεύθυνη εκπαίδευσης στο Ζάνειο Ίδρυμα κ. Ελευθερία Βαρελά.
Κι αν ακόμη λοιπόν φτάσουν στα Ιδρύματα αυτά τα παιδιά είναι τόσο ταλαιπωρημένα που μερικές φορές όταν πας να τα χαϊδέψεις, τραβιούνται, κλαίνε, φωνάζουν! Κάθε άγγιγμα είναι συνδεδεμένο με μια ανίερη πράξη, κάθε επαφή με μια ενέργεια βίας…
Ακόμα και τα παιδιά που βρίσκονται κάτω από την Προστασία της Πολιτείας, κάποτε μεγαλώνουν, βρίσκονται πάλι στο δρόμο και τα απελαύνουν γιατί δεν έχουν χαρτιά. Τα παιδιά αυτά δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, τα διώχνουν και δεν έχουν πού να πάνε. Να επιστρέψουν στην πατρίδα τους; Να γυρίσουν στην Αλβανία; Αφού ούτε τη γλώσσα τους δε γνωρίζουν, μεγάλωσαν σε ξένη χώρα.
Σύνορα η βία δε γνωρίζει
Το πρόβλημα της σεξουαλικής παιδικής κακοποίησης έχει φτάσει σε εξαιρετικά κρίσιμο σημείο σύμφωνα με το «Διεθνές Κέντρο για εξαφανισμένα και κακοποιημένα παιδιά». Υπολογίζεται ότι 1 στα 5 κορίτσια και 1 στα 10 αγόρια θα υποστούν σεξουαλική κακοποίηση μέχρι την ενηλικίωσή τους, ενώ μόνο 1 στα 3 παιδιά θα αναφέρει το γεγονός. Αυτό μεταφράζεται σε εκατομμύρια παιδιά, τα περισσότερα από τα οποία δεν καταγγέλλουν τι έχουν υποστεί και δε θα λάβουν καμιά βοήθεια.
Εκτιμάται ακόμα ότι κάθε χρόνο διακινούνται παράνομα σε όλο τον κόσμο 1,2 εκατομμύρια παιδιά ενώ το trafficking με θύματα ανηλίκους και ενήλικες αντιπροσωπεύει μια βιομηχανία περίπου 10 εκατομμυρίων δολαρίων ετησίως.
Στην Κουμουνδούρου, στου Ψυρρή, στη Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα, τα «μικρά» θύματα των μεγάλων, κυκλοφορούν αναζητώντας χρήματα με κάθε τρόπο.
Οι μορφές εκμετάλλευσης έχουν αλλάξει. Τα παιδιά των φαναριών δεν μετανάστευσαν, δεν πέθαναν, υπάρχουν, απλώς… μεγάλωσαν και μετακόμισαν σε άλλα σημεία για να κάνουν διαφορετικές δουλειές. Κι όσα καινούργια μέλη της τεράστιας «παιδούπολης» πήγαν να τα αντικαταστήσουν στάλθηκαν κι αυτά σε άλλα σημεία «εργασίας». Τα στέκια τους άλλαξαν γι’ αυτό άλλαξε ο τίτλος τους. Δεν είναι «των φαναριών» δεν «ανήκουν» στις μικροζώνες των φωτεινών σηματοδοτών αλλά κινδυνεύουν το ίδιο -ίσως σε κάποιες περιπτώσεις και περισσότερο.
Η εικόνα τους βελτιώθηκε, είναι καλοντυμένα και περιπλανώνται αλλού.
Απ’ το δρόμο στο… κρεβάτι
«Το πεδίο δράσης άνοιξε, τα μεγάλα κέρδη έρχονται από τα ναρκωτικά και την πορνογραφία», λέει ο Κώστας Γιαννόπουλος, πρόεδρος του Συλλόγου «Το χαμόγελο του παιδιού». «Τώρα είναι δύσκολο να πιάσεις τους ενόχους, τώρα κρύβονται μέσα στο διαδίκτυο διεθνώς, παλαιότερα ήξερες ότι είναι σε κάποια γωνία περιμένοντας το θύμα να τους φέρει τα λεφτά».
Πολλά από αυτά τα παιδιά που κάποτε καθάριζαν τζάμια αυτοκινήτων είναι μπλεγμένα σε κυκλώματα παιδικής κι εφηβικής πορνείας. Κυκλώματα κυρίως από την Αλβανία ή ομάδες τσιγγάνων βγάζουν στο δρόμο παιδιά από τρεισήμισι ετών, τα μετατρέπουν σε εργαλεία αισχρού κέρδους!
Αχ αυτό το internet!
Το φαινόμενο της παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης πήρε τεράστιες διαστάσεις επιδημίας με την εμφάνιση του Ίντερνετ.
Η πλήρης έκταση του προβλήματος των εξαφανισμένων, θυμάτων απαγωγής και σεξουαλικά κακοποιημένων παιδιών είναι σε παγκόσμιο επίπεδο ακόμα άγνωστη. Μόνο στις Η.Π.Α. αναφέρονται 800.000 εξαφανίσεις παιδιών, τα 58.000 εξ αυτών πέφτουν θύματα απαγωγής από πρόσωπο εκτός του οικογενειακού τους περιβάλλοντος. Στη Βρετανία αναφέρονται 105.000 εξαφανίσεις παιδιών κάθε χρόνο, 50.000 στη Γερμανία και 39.000 στη Γαλλία.
Εκτός από τα αλλοδαπά παιδιά, βία υφίστανται και τα Ελληνόπουλα μέσα στην ίδια τους την οικογένεια. Έρευνα του «Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού» δείχνει ότι το 65% των Ελλήνων γονέων χρησιμοποιούν κάποια μορφή σωματικής τιμωρίας, εφτά στα δέκα παιδιά «τρώνε ξύλο», 4.500 παιδιά ετησίως πέφτουν θύματα ενδοοικογενειακής βίας.
Οι ιστορίες έχουν πρόσωπο
Η Τ. ήρθε 10 χρόνων από την Αλβανία ήδη πολύ «τσαλακωμένη». Μέχρι τα δεκάξι της εξακολουθούσε να «εργάζεται» στους δρόμους της Αθήνας ή της περιφέρειας. Για καλή της τύχη σε αυτή την ηλικία την βρήκαν οι άνθρωποι του «Χαμόγελου του παιδιού» και τη γλίτωσαν κυριολεκτικά από το σωματικό και τον ψυχικό θάνατο.
Σε πόσες ψυχές όμως να δοθεί το φιλί της ζωής στα περιορισμένης χωρητικότητας ειδικά κέντρα -που στα περισσότερα άλλωστε δεν επαρκεί και το προσωπικό!
Η Εισαγγελία Ανηλίκων στην Αθήνα και στον Πειραιά λαμβάνει περί τα 100 τηλεφωνήματα καθημερινώς για παιδιά που βρίσκονται σε κίνδυνο. Τα ιδρύματα έχουν πια γεμίσει από «τα παιδιά του δρόμου», δε χωράνε άλλα!
«Έχουμε παιδιά που κλαίνε, υγιέστατα παιδιά που δε θέλουν καθόλου να πάνε στο σπίτι τους και μας παρακαλάνε, «σας παρακαλώ κυρία αφήστε με να μείνω εδώ, να μην πάω το σαββατοκύριακο», λέει η υπεύθυνη εκπαίδευσης στο Ζάνειο Ίδρυμα κ. Ελευθερία Βαρελά.
Κι αν ακόμη λοιπόν φτάσουν στα Ιδρύματα αυτά τα παιδιά είναι τόσο ταλαιπωρημένα που μερικές φορές όταν πας να τα χαϊδέψεις, τραβιούνται, κλαίνε, φωνάζουν! Κάθε άγγιγμα είναι συνδεδεμένο με μια ανίερη πράξη, κάθε επαφή με μια ενέργεια βίας…
Ακόμα και τα παιδιά που βρίσκονται κάτω από την Προστασία της Πολιτείας, κάποτε μεγαλώνουν, βρίσκονται πάλι στο δρόμο και τα απελαύνουν γιατί δεν έχουν χαρτιά. Τα παιδιά αυτά δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, τα διώχνουν και δεν έχουν πού να πάνε. Να επιστρέψουν στην πατρίδα τους; Να γυρίσουν στην Αλβανία; Αφού ούτε τη γλώσσα τους δε γνωρίζουν, μεγάλωσαν σε ξένη χώρα.
Σύνορα η βία δε γνωρίζει
Το πρόβλημα της σεξουαλικής παιδικής κακοποίησης έχει φτάσει σε εξαιρετικά κρίσιμο σημείο σύμφωνα με το «Διεθνές Κέντρο για εξαφανισμένα και κακοποιημένα παιδιά». Υπολογίζεται ότι 1 στα 5 κορίτσια και 1 στα 10 αγόρια θα υποστούν σεξουαλική κακοποίηση μέχρι την ενηλικίωσή τους, ενώ μόνο 1 στα 3 παιδιά θα αναφέρει το γεγονός. Αυτό μεταφράζεται σε εκατομμύρια παιδιά, τα περισσότερα από τα οποία δεν καταγγέλλουν τι έχουν υποστεί και δε θα λάβουν καμιά βοήθεια.
Εκτιμάται ακόμα ότι κάθε χρόνο διακινούνται παράνομα σε όλο τον κόσμο 1,2 εκατομμύρια παιδιά ενώ το trafficking με θύματα ανηλίκους και ενήλικες αντιπροσωπεύει μια βιομηχανία περίπου 10 εκατομμυρίων δολαρίων ετησίως.
Της Μαρίας Πανάγου στο aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου