Διαβάζω στο ρεπορτάζ ότι στην Αμερική και στον Καναδά, όπου πολλές γυναίκες καταφεύγουν στις τράπεζες σπέρματος προκειμένου ν’ αποκτήσουν παιδιά, ότι λοιπόν σε πολλές περιπτώσεις η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου. Και αυτό με την έννοια ότι ένας ‘δότης’ μπορεί να χρησιμοποιηθεί πολλές φορές, κι’ έτσι πολλά κουτσούβελα να έχουν τον ίδιο φυσικό πατέρα. Η επιλογή του ‘δότη’ από τα ζευγάρια γίνεται με βάση έναν κατάλογο με τα χαρακτηριστικά (χρώμα ματιών, επίπεδο σπουδών κ.λ.π) των αντρών που δωρίζουν το σπέρμα τους και έτσι ορισμένοι δότες πέφτουν θύματα της … επιτυχίας τους.
Στατιστικά είναι λίγο πιθανό έως απίθανο τα ενδιαφερόμενα ζευγάρια να επιλέγουν τον ίδιο δότη όταν μάλιστα υπάρχει σχετική αριθμητική επάρκεια. Όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Σύμφωνα με την Τζούλιετ Γκίσον, καθηγήτρια Βιοηθικής στο πανεπιστήμιο του Κάλγκαρι, "οι άνθρωποι που καταφεύγουν στις τράπεζες σπέρματος προέρχονται συχνά από την ίδια κοινωνική και οικονομική τάξη, ίσως και να γνωρίζονται μεταξύ τους, συμβουλεύονται τους γιατρούς τους, κατοικούν στις ίδιες γειτονιές". Πολύ πιθανό, αν όχι βέβαιο, να έχουν και σχετικούς συλλόγους. Οπότε συζητήσεις του τύπου ‘εμείς πήραμε σπέρμα από τον δότη ΥΒΤ2721 και μας βγήκε πολύ καλό. Το παιδάκι μας είναι πανέμορφο και πολύ έξυπνο’ είναι βέβαιο ότι θα καταλήγουν σε αυξημένη ζήτηση του συγκεκριμένου δότη. Δημιουργείται με άλλα λόγια μια φήμη γύρω από τον δότη αυτόν, με αποτέλεσμα νε έχουμε φαινόμενα, ας μου επιτραπεί η έκφραση, κοσμοσυρροής, και αυξημένης ζήτησης του χαρισματικού και ευλογημένου σπέρματός του. Πώς να εξηγήσει κανείς την περίπτωση του σκηνοθέτη Μπάρι Στίβενς από το Τορόντο ο οποίος αναζητώντας τον βιολογικό του πατέρα, ανακάλυψε ότι έχει δεκάδες ετεροθαλή αδέλφια στον Καναδά, τις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Υπολογίζει μάλιστα πως η "οικογένειά" του έχει 500 ως 1.000 μέλη σε όλον τον κόσμο.Διαβάζοντας τα παραπάνω, το μυαλό μου άρχισε να ταξιδεύει και να ονειρεύεται. Αν γινόμουν δωρητής σπέρματος μπορούμε να αποκλείσουμε να είχα και εγώ παρόμοια επιτυχία με εκείνην του φυσικού πατέρα του Μπάρι Στήβενς; Ασφαλώς όχι. Το προφίλ μου πολύ καλό (αμυγδαλωτά μάτια σε χρώμα μελί, επίπεδο σπουδών πολύ ικανοποιητικό, επιστήμων άνθρωπος με μάστερ και διδακτορικό, τρεις ξένες γλώσσες, ωραίο προφίλ κλπ, κλπ). Χίλια Λασκαρατάκια λοιπόν. Τι ευτυχία! Εγώ που λατρεύω τα παιδιά! Μόνο και μόνο για να τα δω από μία φορά το χρόνο θα χρειαζόμουν πάνω από τρία χρόνια άμα βάλει κανείς και τις μετακινήσεις, εντός και εκτός Ελλάδας, που θα χρειάζονταν προς τούτο. Ίσως και μερικά ζευγάρια, με ανοιχτό μυαλό βέβαια, να είχαν και μία φωτογραφία μου σε κάδρο στο σαλόνι, τρουά κάρ κατά προτίμηση, που να θυμίζει στα Λασκαρατάκια την ευγενή τους καταγωγή.
Μετά από κάμποση ώρα μέσα στο ωραίο αυτό όνειρο, συνήλθα και κατάλαβα ότι κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε ποτέ να συμβεί. Πρώτα απ’ όλα δεν είμαι δωρητής σπέρματος και αυτό είναι νομίζω καθοριστικό… Δεύτερο, και να ήμουν, διερωτήθηκα πόσες γονιμοποιήσεις μπορεί να κάνει μία ‘δόση’ σπέρματος. Αν η απάντηση είναι μόνο μία, τότε καταλαβαίνετε ότι για χίλιους απογόνους θα χρειάζονταν χίλιες δόσεις. Μιλάμε για αληθινό εφιάλτη με άλλα λόγια... Κι έτσι να μην είναι, αμφιβάλλω ότι μία δόση επαρκεί για χίλια παιδιά. Οπότε βλέπω την τράπεζα σπέρματος να μου τηλεφωνεί και να μου λέει, κύριε Λασκαράτο έχετε μεγάλη ζήτηση και τα αποθέματά μας εξαντλήθηκαν. Περάστε παρακαλώ από τα γραφεία μας, το συντομότερο δυνατό, για να μας εξασφαλίσετε τη συνεχή και σταθερή ροή του προϊόντος (σας). Μετά σκέφτηκα τι θα γινόταν αν τα χίλια Λασκαρατάκια διεκδικούσαν μερίδιο της κληρονομιάς μου. Δικαστικοί αγώνες επί δικαστικών αγώνων για το τίποτε, μια και η συνολική μου περιουσία περιορίζεται σ’ ένα ισόγειο τριάρι και τίποτε άλλο. Τι είναι ο κάβουρας, τι είναι το ζουμί του, που λένε. Ο κυριότερος λόγος όμως που ευτυχώς δεν θα υπάρξουν χίλια Λασκαρατάκια (το κράτησα να σας το πω αυτό τελευταίο), είναι ο παλιοχαρακτήρας μου. Αν τον κληρονομούσαν έστω και τα μισά από αυτά, τα κακόμοιρα αυτά παιδάκια θα ήταν σαν πραγματικά να τα καταδικάζαμε. Οπότε, τέλος καλό, όλα καλά.
Θα διερωτάστε ίσως ποιό είναι αυτό το συν ένα Λασκαρατάκι που αναφέρω στον τίτλο του κειμένου. Μα φυσικά, η μία και μοναδική μου κόρη, η Παυλίνα, το καμάρι μου, που αξίζει όσο χίλια Λασκαρατάκια.
Πηγή: protagon
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου