Στην προσπάθεια να το εμψυχώσουμε, να το κάνουμε να πιστέψει πως μπορεί να κάνει ό,τι κι εμείς, το δυσκολεύουμε και τελικά το αποθαρρύνουμε. Δεν έχει να κάνει με τις ικανότητες ενός παιδιού. Μπορεί ένα παιδί να είναι ταλέντο στο πιάνο, για παράδειγμα. Αν όμως η πρώτη του επαφή είναι μόνο ασκήσεις, γυμνάσματα και καθόλου διασκέδαση, κατά πάσα πιθανότητα θα βαρεθεί, θα κουραστεί και θα τα παρατήσει.
Επειδή ο αδελφός μου είναι λίγο πεισματάρης, αναγκάστηκα να του αποδείξω έμπρακτα αυτό που υποστήριζα κι έτσι την επομένη βρέθηκα σπίτι του με μια μπάλα αρκετά μικρότερη απ’ την πανάκριβη που είχε δωρίσει στο γιο του. Τοποθέτησα τη μπασκέτα λίγο πιο χαμηλά και προκάλεσα το μικρό σ’ έναν αγώνα μπάσκετ.
Ο αδελφός μου δεν πίστευε στα μάτια του! Ο γιος του, όχι μόνο διασκέδαζε με το παιχνίδι, αλλά είχε μεταμορφωθεί σ’ ένα μικρό Τζόρνταν, που -με λίγη ώθηση από εμένα- κάρφωνε κι έβαζε καλάθια όποτε η μπάλα ξέφευγε απ’ τα χέρια μου! Μόνο τότε ο μέχρι εκείνη τη στιγμή προβληματισμένος πατέρας κατάλαβε πως είχα δίκιο. Και αναλογίστηκε μόνος του σε πόσα άλλα πράγματα αντιμετωπίζουμε τα παιδιά ως παιδιά. Ενώ όταν το θέμα είναι ένα άθλημα, ένα μάθημα ή μια άλλη άσκηση, περιμένουμε απ’ τους μικρούς μας να μεταμορφωθούν σε σούπερ ήρωες και να καταφέρουν κάτι που ακόμη κι εμείς καταβάλουμε προσπάθεια για να κάνουμε.
Τρανταχτό παράδειγμα ήταν το δωμάτιο του ανιψιού μου! Ένα μικρό κρεβάτι, ένα χαμηλό τραπέζι, μικρά καρεκλάκια και μια μίνι κιθάρα αποδείκνυαν ότι ο αδελφός μου –και μαζί μ’ αυτόν κι άλλοι γονείς- ήξερε πολύ καλά ν’ αντιμετωπίζει το γιο του ως ένα μικρό άνθρωπο με ιδιαιτερότητες και ξεχωριστές ανάγκες, μόνο όπου ήταν ολοφάνερη η διαφορά. Στα υπόλοιπα, ο γιος του γινόταν ένα μ’ εκείνον και ξαφνικά μπορούσε να συμμετάσχει σε οποιαδήποτε δραστηριότητα ως ίσος.
Μπορεί να μοιάζει απλό, ή αυτονόητο, όμως πολλές φορές αποδίδουμε σε λάθος λόγους την άρνηση ή τη δυσκολία ενός παιδιού να κάνει κάτι. Πιστεύουμε ότι τα παιδιά μας είναι οι πιο καλοί μαθητές, τα πιο όμορφα παιδιά του κόσμου και οι ικανότεροι επιστήμονες και αθλητές μαζί! Τις περισσότερες φορές... είναι έτσι! Όμως, για εκείνες τις φορές που τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά, καλύτερα να γινόμαστε εμείς πιο μικροί αντί να περιμένουμε απ’ το μικρό μας σούπερμαν να μεγαλώσει για εκείνη τη συγκεκριμένη δραστηριότητα και μετά να ξαναγίνει παιδί για όλα τα υπόλοιπα.
Ας μην ξεχνάμε πως κι εμείς προτιμάμε ν’ ακούσουμε «καλά τα πήγες αυτή τη φορά» παρά «την επόμενη φορά ίσως τα καταφέρεις καλύτερα»... Γιατί δεν υπάρχει καλύτερη εικόνα από ένα χαμογελαστό, ικανοποιημένο παιδικό πρόσωπο και δεν υπάρχει ισχυρότερο όπλο για έναν σούπερ ήρωα απ’ την αυτοπεποίθηση!
Η διαπίστωση έγινε πριν λίγο καιρό, όταν βρέθηκα στο σπίτι του αδελφού μου και τον είδα να προσπαθεί να παίξει μπάσκετ με τον οκτάχρονο γιο του. Ο αδελφός μου έμοιαζε ενθουσιασμένος με την ιδέα, σε αντίθεση με τον ανιψιό μου, ο οποίος μετά βίας σήκωνε τη μπάλα! Όπως ήταν φυσικό, ο αγώνας έληξε σχεδόν αμέσως, με το μικρό να διαμαρτύρεται ότι πονάνε τα χέρια του...
Λίγο αργότερα άκουσα τον αδελφό μου να αναρωτιέται γιατί του μικρού δεν του αρέσουν καθόλου τα σπορ (μιας και είχε αντιμετωπίσει την άρνηση του γιου του να παίξει ποδόσφαιρο μία εβδομάδα πριν) και πώς άραγε θα μπορούσε να τον βοηθήσει. «Σκέφτηκες μια μικρότερη μπάλα;», τον ρώτησα. Το πρόσωπό του άλλαξε έκφραση και η απάντησή του μου έδωσε να καταλάβω πως ήθελε τόσο πολύ να παίξει με το γιο του που αγνοούσε μια βασική διαφορά: του ύψους. Απ’ το μυαλό του είχαν περάσει οι πιο απίθανοι λόγοι γιατί ο μικρός δεν ήθελε να παίξει μαζί του. Όλες οι αιτίες εκτός απ’ αυτό: Ο μικρός του αθλητής καθόλου δεν απεχθανόταν τα αθλήματα. Απλώς δεν είχε τη δύναμη και το ύψος που θα του επέτρεπαν να το διασκεδάσει! Η πρώτη αντίδραση ήταν, βέβαια, αρνητική. Ο αδελφός μου αδυνατούσε να δεχθεί ότι ένα μικρό παιδί έχει «ειδικές ανάγκες».
Πηγή: kidsfun
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου