Το μέλλον των μονάδων κοινωνικής ένταξης των ατόμων με αναπηρία είναι κάτι παραπάνω από δυσοίωνο. Τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι 38 ανά την χώρα μονάδες που φιλοξενούν 244 ΑμεΑ είναι οριακά, απειλούν την ίδια την επιβίωσή τους. Οι εργαζόμενοι επί μήνες παραμένουν απλήρωτοι, ουκ ολίγοι αδυνατούν να συνεχίσουν και παραιτούνται δυσχεραίνοντας ακόμα περισσότερο την οριακή κατάσταση.
Οι μεγάλοι “χαμένοι” είναι οι άνθρωποι με αναπηρία, που βιώνουν ορατό τον κίνδυνο να επιστρέψουν λίγα μόλις χρόνια μετά την έναρξη της διαδικασίας αποασυλοποίησής τους, στα ιδρύματα/άσυλα του χρόνιου εγκλεισμού τους. Αντανακλώντας την αγωνία των ανθρώπων αυτών, των οικογενειών τους, αλλά και των εργαζομένων που υπό συνθήκες πλήρους ανασφάλειας στελεχώνουν τις μονάδες, η εθνική συνομοσπονδία ΑμεΑ απευθύνεται με επιστολή της στην υφυπουργό υγείας Φ. Γεννηματά, πρακτικώς εγκαλώντας την να αναλάβει τις πολιτικές ευθύνες της.
Το ζουμί της επιστολής της συνομοσπονδίας έχει ως εξής:
Οι 38 δομές συνολικής δυναμικότητας 244 ατόμων, που δημιουργήθηκαν στο πλαίσιο του Γ΄ ΚΠΣ, αποτελούν ουσιαστικά την πρώτη προσπάθεια της ελληνικής Πολιτείας να μεταβεί από το ιδρυματικό πλαίσιο σε ανοιχτές δομές κοινωνικής υποστήριξης ατόμων με αναπηρία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, οι Μονάδες αυτές συνιστούν σημαντικό πυλώνα πάνω στον οποίο πρέπει να οικοδομηθεί η επιχειρούμενη από το υπουργείο και την κυβέρνηση της χώρας προσπάθεια αποϊδρυματοποίησης. Δυστυχώς όμως, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή ο σημαντικός αυτός πυλώνας τίθεται σε επισφαλή θέση. Η Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία γίνεται καθημερινά αποδέκτης πληροφοριών τόσο από εργαζόμενους όσο και από γονείς ατόμων με αναπηρία σχετικά με το οικονομικό αδιέξοδο στο οποίο έχουν οδηγηθεί οι Μονάδες αυτές, αφού δεν μπορεί να καλυφθεί η μισθοδοσία του προσωπικού τους.
Το εθνικό αναπηρικό κίνημα θεωρεί ότι η επίλυση του ζητήματος της εύρυθμης λειτουργίας των υπαρχουσών μονάδων κοινωνικής ένταξης ΑμεΑ είναι βασικό προαπαιτούμενο μιας ουσιαστικής συζήτησης για την εκπόνηση ενός εθνικού σχεδίου αποϊδρυματοποίησης, και της διαμόρφωσης ενός πλαισίου πολιτικών προτεραιοτήτων με στόχο την ανάπτυξη ενός συστήματος δομών και υπηρεσιών στην κοινότητα και στη διάθεση του ίδιου του ατόμου με αναπηρία.
Αν δεν σωθούν αυτές οι μονάδες, αν δεν διασφαλιστεί η λειτουργία τους, η παραπέρα συζήτηση είναι έωλη και κενή περιεχομένου. Διακόσια σαράντα τέσσερα (244) άτομα με αναπηρία που βγήκαν από τα ιδρύματα της χώρας επιστρέφουν σε αυτά, εάν εδώ και τώρα δεν δοθεί λύση, βάζοντας ουσιαστικά ταφόπλακα στις όποιες ελπίδες για μια άλλη πολιτική στην ιδρυματική φροντίδα της χώρας.
Ορθές-κοφτές οι παραπάνω διατυπώσεις/διαπιστώσεις, ορθότερες κοφτότερες δεν γίνεται . Ορθή-κοφτή πρέπει να είναι και η ανταπόκριση στην πράξη, όχι στα λόγια, της αρμόδιας υφυπουργού. Το οποίον σημαίνει απελευθέρωση κονδυλίων ώστε οι υπάρχουσες μονάδες (λίγες σε σχέση με τις ανάγκες) να ανασάνουν, να διασωθούν. Ενδεχόμενη επιστροφή στο ίδρυμα/άσυλο των 244 ανθρώπων με αναπηρία που σήμερα έστω με χίλιες αντιξοότητες βιώνουν την εμπειρία/διαδικασία αποασυλοποίησης, μεταφράζεται σε βαθιά ήττα πολιτισμού, την οποία κανένα οικονομικό κόστος δεν μπορεί να αποτιμήσει ή αντισταθμίσει ...
Πηγή : Ελευθεροτυπία, 28/2/2010.
Διαβάστε την επιστολή της ΕΣΑμεΑ πατώντας εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου