Έχεις δέμα: Όταν έστελναν τα μωρά με το ταχυδρομείο

13 Ιουνίου 1920

Σήμερα, εάν οι γονείς θέλουν να στείλουν ένα παιδί μόνο του να επισκεφθεί τη γιαγιά του σε κάποια λιγότερο ή περισσότερο μακρινή πόλη, το πιθανότερο είναι να το δώσουν για να ταξιδέψει ασυνόδευτο, υπό την προστασία κάποιας αεροσυνοδού. Πριν από 100 χρόνια, το έστελναν με το ταχυδρομείο. Μάλιστα η πρακτική είχε αρχίσει να παίρνει διαστάσεις, αναγκάζοντας τα αμερικανικά ταχυδρομεία να εκδώσουν –σαν σήμερα- σχετική οδηγία που την απαγόρευε: Τα παιδιά δεν μπορούν να αποστέλλονται ως δέματα.

Όλα ξεκίνησαν την 1η Ιανουαρίου του 1913, όταν τα αμερικανικά ταχυδρομεία εγκαινίασαν την υπηρεσία δεμάτων. Έως τότε, τα γράμματα που αποστέλλονταν ταχυδρομικώς είχαν όριο βάρους στα 1,8 κιλά. Έτσι, οι αποστολείς δεν είχαν και πολλά περιθώρια να πρωτοτυπήσουν.

Όμως όταν το ταχυδρομείο άρχισε να προσφέρει τη δυνατότητα αποστολής δεμάτων, ξαφνικά άρχισαν να καταφτάνουν κάθε είδους παράξενα φορτία: Αυγά, τούβλα, φέρετρα, σκυλιά, φίδια και σε κάποιες περιπτώσεις, ακόμα και μωρά.

Σύμφωνα με την ιστορικό του National Postal Museum, Nancy Pope, η πρώτη γνωστή περίπτωση ταχυδρόμησης μωρού καταγράφηκε το 1913, όταν ο Jesse Beauge και η σύζυγός του, από το Γκλεν Έστε το Οχάιο, έστειλαν το βάρους 4,5 κιλών μωρό τους στο σπίτι της γιαγιάς του, περίπου ένα μίλι μακριά. Πλήρωσαν 15 σεντς σε γραμματόσημα και επειδή ήταν προσεκτικοί, ασφάλισαν το «δέμα» τους για 50 δολάρια.

Κάποια παιδιά ταξίδεψαν ακόμα πιο μακριά. Η May Pierstorff ήταν σχεδόν 6 ετών τον Φεβρουάριο του 1914, όταν οι γονείς της την έστειλαν στο σπίτι των παππούδων της, 73 μίλια μακριά, στο Αϊντάχο. Η οικογένεια πλήρωσε 53 σεντς για γραμματόσημα, τα οποία μάλιστα κόλλησε στο παλτό του κοριτσιού. Η περιπέτειά της έγινε μέχρι και παιδικό βιβλίο, με τον τίτλο «Mailing May».

Έξι ετών ήταν και η Edna Neff από την Πενσακόλα της Φλόριντα, όταν την έστειλαν με το ταχυδρομείο στο σπίτι του πατέρα της, 720 μίλια μακριά.

Η Pope έχει εντοπίσει τουλάχιστον επτά περιπτώσεις όπου οικογένειες έστειλαν τα παιδιά τους με το ταχυδρομείο, από το 1913 έως το 1915.

Ασφαλώς, τα γραμματόσημα για ένα δέμα ήταν φθηνότερα από το εισιτήριο με το τρένο. Όμως, όσο εξωφρενικό και εάν ακούγεται, το σκεπτικό των αποστολέων είχε κάποια λογική. Την εποχή εκείνη, οι γονείς δεν παρέδιδαν το μωρό τους σε έναν άγνωστο, αφού ο ταχυδρόμος της περιοχής ήταν συνήθως γνωστός, εάν όχι και συγγενής, και σε κάθε περίπτωση, ένα άτομο εμπιστοσύνης που έμπαινε στο σπίτι τους σχεδόν καθημερινά.

Και βέβαια, τα παιδιά δεν τυλίγονταν με χαρτί και δεν έμπαιναν σε κουτί. Απλά παραδίδονταν σε έναν άνθρωπο που αναλάμβανε να τα συνοδεύσει έως τον τελικό προορισμό τους και να τα παραδώσει χέρι με χέρι στον τελικό παραλήπτη.

Παρόλα αυτά, όταν η πρακτική αυτή άρχισε να γράφεται στις εφημερίδες, οι υπεύθυνοι των ταχυδρομείων φρόντισαν να ξεκαθαρίσουν ότι η αποστολή παιδιών αποτελούσε παραβίαση των κανονισμών.

Τον Ιούνιο του 1920, ο αναπληρωτής διευθυντής των ταχυδρομείων, John C. Koons, απέρριψε δύο αιτήσεις για αποστολές παιδιών, εξηγώντας ότι δεν μπορούσαν να καταχωρηθούν υπό την κατηγορία «αβλαβή ζώα».

Πηγή: moneyreview.gr