Πώς είναι αλήθεια να μεγαλώνεις με κωφούς γονείς; Σε αυτό το ερώτημα απάντησαν περιγράφοντας μία σειρά από προσωπικά τους βιώματα τέσσερα παιδιά, ενήλικες σήμερα, στο πλαίσιο εκδήλωσης που διοργάνωσε το Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Κωφών Βαρηκόων Πάτρας του οποίου διευθύντρια είναι η Αγγελική Νικολοπούλου.
Συγκεκριμένα την τρέχουσα σχολική χρονιά, στο Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Κωφών Βαρηκόων λειτούργησε για πρώτη φορά απογευματινός Όμιλος Ελληνικής Νοηματικής Γλώσσας. Οι μαθητές που συμμετείχαν προέρχονταν από τέσσερα διαφορετικά Δημοτικά Σχολεία: Ειδικό ΔΣ Κωφών Βαρηκόων Πάτρας, 14ο, 34ο, 43ο ΔΣ Πάτρας.
«Στο πλαίσιο αυτού του Ομίλου διοργανώσαμε αυτή την εκδήλωση. Καλέσαμε παιδιά Κωφών Γονέων να μιλήσουν για το πως ήταν να μεγαλώνουν με κωφούς γονείς. Στη διεθνή κοινότητα είναι γνωστά με το ακρωνύμιο CODA, Children Of Deaf Adult» μας είπε η κ. Νικολοπούλου.
Τα παιδιά, που είναι πλέον ενήλικες και μοιράστηκαν τις ιστορίες τους, είναι οι:
⦁ Κλήμης Αντζακας, καθηγητής στη Μονάδα Αγωγής Κωφού του ΠΤΔΕ Πανεπιστημίου Πατρών.
⦁ Ρωξάνη Ζήκα, διερμηνέας Κωφών, παρουσιάστρια του Δελτίου Ειδήσεων της ΕΤ1 στην Ελληνική Νοηματική Γλώσσα.
⦁ Γιώργος Αρτεμιάδης, διερμηνέας Κωφών, συνιδρυτής Σχολής Ελληνικής Νοηματικής Γλώσσας στην Πάτρα.
⦁ Σοφία Τσερέλη, διερμηνέας Κωφών από τη Θεσσαλονίκη.
Και οι τέσσερις σημείωσαν, ότι μεγάλωσαν με πάρα πολύ αγάπη, ιδιαίτερα η Ρωξάνη Ζήκα ανέφερε «αν μπορούσα να δώσω χρώμα στην παιδική μου ζωή, αυτό θα ήταν το ροζ».
Μία άλλη κοινή ομολογία ήταν, ότι τα σπίτια των κωφών ήταν πάντα ανοιχτά σε όλους.
«Πριν δεκαετίες, που δεν υπήρχε η τεχνολογία, να βοηθά την εξ αποστάσεως επικοινωνία των κωφών ατόμων», όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο Κλήμης Αντζάκας, «η κάθε οικογένεια είχε μία ημέρα, που μετά τις 5:00 άνοιγε το σπίτι της για όλες τις οικογένειες των κωφών. Μία μαγευτική, ζεστή ατμόσφαιρα. Και εμείς όλα τα παιδιά να παίζουμε. Ήταν νοικοκυραίοι οι γονείς μας. Αν και οι μητέρες δεν ήταν ιδιαίτερα μορφωμένες, όμως αυτές κρατούσαν τα σπίτια μας. Επίσης, όλες οι οικογένειες κωφών έκαναν και κάνουν πολλά ταξίδια. Έχουμε ταξιδέψει με τους γονείς μας σε όλη την Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο.
Ο πατέρας μου ήταν από τους πρώτους που έφτιαξαν μαζί με τον μακαριστό Μητροπολίτη Λειβαδίας π. Νικόδημο Γραικό, τον χριστιανικό σύλλογο «Προφήτης Ζαχαρίας», όπου έχει σπουδαία δράση με κατασκηνώσεις για κωφά παιδιά, σπίτια για διακοπές κωφών οικογενειών, πολιτιστικές και θρησκευτικές εκδηλώσεις. Οι κωφοί στην Αθήνα της κατοχής δεν πείνασαν, λόγω του π. Νικοδήμου Γραικού, όπως ανέφερε η συνταξιούχος εκπαιδευτικός, Ευτυχία Μάστορα, όπου έχει γράψει την ιστορία αυτού του Συλλόγου «Η νοηματική της αγάπης».
Ο Γιώργος Αρτεμιάδης χαρακτηριστικά ανέφερε πως μικρός πίστευε ότι όλα τα παιδιά είχαν κωφούς γονείς. Δεν είχε καταλάβει ότι διαφέρει από τα άλλα παιδιά. Καθώς φοιτούσε στο σχολείο κατάλαβε ότι υπάρχουν και ακούοντες γονείς.
Όταν ήταν μικρός πάντα έλεγε σε όλους, στους δασκάλους, στους φίλους του, που θα έρχονταν στο σπίτι του πρώτη φορά, ότι οι γονείς του είναι κωφοί. Στην ηλικία των 16 χρόνων είχε μία άρνηση για τη νοηματική. Σταμάτησε να μιλά στους γονείς του χρησιμοποιώντας την ελληνική νοηματική γλώσσα. Τους μιλούσε μόνο με τον προφορικό λόγο. Οι γονείς έδειξαν κατανόηση, δεν σχολίασαν καθόλου αυτή την αντίδρασή του, συνέχισαν να μιλούν αυτοί στη νοηματική και ο Γιώργος Αρτεμιάδης στον προφορικό λόγο.
Όλοι ομολόγησαν πως πολλές φορές νόμιζαν ότι οι γονείς τους ακούνε και αστειεύονται, ενώ στην πραγματικότητα είναι κωφοί. Σημειώνουμε δύο περιστατικά:
Όταν η Σοφία Τσερέλη ήταν μικρή, μία φορά με την αδελφή της διαφωνούσαν έντονα με τους γονείς τους. Ήταν και οι δύο πολύ θυμωμένες. Μόλις γύρισαν την πλάτη τους στους γονείς τους, μίλησαν άσχημα γι αυτούς και τότε ο πατέρας τους είπε τι είπαν και τις έβαλε τιμωρία. Οι δύο αδελφές απόρησαν, πως ο πατέρας ήξερε τι είπαν και σκέφθηκαν να τον δοκιμάσουν. Πάλι μίλησαν άσχημα και πάλι ο πατέρας τις επέπληξε. Είχαν για καιρό την απορία, αν οι γονείς ακούνε… Τελικά έλυσαν το μυστήριο, όταν συνειδητοποίησαν, ότι στο σημείο εκείνο του σπιτιού υπήρχε καθρέφτης και ο πατέρας μπορούσε να τις δει τι λένε.
Ο Γιώργος Αρτεμιάδης σε μικρή ηλικία δεν μπορούσε να καταλάβει, πως όταν έκλαιγε σε άλλο δωμάτιο, η μητέρα του πήγαινε να τον δει. Αναρωτιόταν αν ακούει το κλάμα του; Μήπως μου κάνει πλάκα ότι είναι κωφή; Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησε ότι η μητέρα του πήγαινε στο δωμάτιό του σε τακτά διαστήματα, για παράδειγμα κάθε 15 λεπτά, για να δει αν χρειάζεται κάτι. Σε μεγάλη ηλικία το εκμεταλλευόταν. Για παράδειγμα, διψούσε. Σκεφτόταν, ας περιμένω, σε 10 λεπτά θα έρθει η μητέρα μου να δει αν κάτι χρειάζομαι…
ΣΕ ΡΟΛΟ ΔΙΕΡΜΗΝΕΑ
Ομως υπήρχαν και κάποιες δυσκολίες. «Από μικρά παιδιά τεσσάρων ετών γινόμασταν άτυποι διερμηνείς για τους γονείς μας, γιατί τότε δεν υπήρχαν διερμηνείς. Αρκετές φορές ήρθαμε σε δύσκολη θέση να πρέπει να διερμηνεύσουμε σε ιατρική επίσκεψη» ανέφερε χαρακτηριστικά η Ρωξάνη Ζήκα και συνέχισε «ήμουν πολύ μικρή, όταν πήγαμε μια φορά στον γυναικολόγο με τη μαμά μου. ΟΌαν άρχισα να της διερμηνεύω αυτά που έλεγε ο γυναικολόγος, η μαμά ντράπηκε και μου είπε ”ντροπή σου να μου λες αυτά”, με πήρε από το χέρι θυμωμένη και φύγαμε. Δεν ξέρω τι έκανε μετά με το θέμα της».
Για όσους ήταν τα πρώτα παιδιά στην οικογένεια και δεν άκουγαν στο σπίτι προφορικό λόγο, η πρώτη τους γλώσσα ήταν η νοηματική. Έτσι έγινε και με την αδελφή του Κλήμη Αντζακα, που ήταν το πρώτο παιδί της οικογένειας. Έφτασε στην ηλικία των τριών χρονών και επικοινωνούσε μόνο με τη νοηματική. Τότε επενέβησαν οι παππούδες, όπου πρότειναν και την πήραν το καλοκαίρι στο σπίτι τους, όπου και μίλησε και είχε πλήρη ανάπτυξη του προφορικού λόγου.
Δεκαετίες πίσω υπήρχαν και άλλες δυσκολίες από την έλλειψη της τεχνολογίας, όπως πως άκουγε η μαμά το μωρό τη νύχτα, αν έκλαιγε;
«Η μαμά έδενε το άκρο μίας κλωστής στο πόδι της και το άλλο άκρο στο πόδι του μωρού. Καθώς το μωρό έκλαιγε και κουνούσε το πόδι του, το αισθανόταν και η μαμά και ξυπνούσε».
Η Σοφία Τσερέλη μας διηγήθηκε μία αστεία ιστορία σχετικά με την κλωστή. Αρρώστησε η μαμά της και νοσηλεύτηκε. Τα βράδια έμενε μαζί της στο νοσοκομείο. Ένα βράδυ η μαμά πρότεινε στη Σοφία, επειδή ήταν πολύ κουρασμένη, να κοιμηθεί στο διπλανό άδειο κρεβάτι. Πώς όμως θα την ειδοποιούσε, αν χρειαζόταν κάτι; Ανησυχούσε η Σοφία, μήπως από την κούραση δεν την ακούσει. Τότε η μαμά πρότεινε τη λύση «κλωστή». Δηλαδή ότι έκαναν, όταν η Σοφία ήταν μωρό. Αυτό έκαναν. Όμως το πρωί ήρθε η νοσηλεύτρια με το βαγονέτο με τα φάρμακα κ.λπ. και καταλαβαίνετε τι έγινε… γιατί έπεσε πάνω στην κλωστή, δεν την είδε και δεν πρόλαβαν να την προειδοποιήσουν….
Η ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Πριν δεκαετίες, ο κόσμος ήταν περισσότερο περίεργος με το διαφορετικό. Θυμάται η Ρωξάνη Ζήκα, «μία φορά που είμασταν στον ηλεκτρικό για Πειραιά, ο πατέρας μου είχε καθαρή άρθρωση, αλλά δεν ήλεγχε καλά τον τόνο της φωνής του. Επιπλέον έχουν έναν διαφορετικό τονισμό οι κωφοί, διαφορετική λίγο εκφορά του λόγου, σαν να μην είναι η ελληνική η μητρική τους γλώσσα. Έτσι, οι επιβάτες έφυγαν από τα βαγόνια που ήταν και ήρθαν στο δικό μας βαγόνι και μας χάζευαν. Ο πατέρας μου λίγο πριν κατεβούμε, έβγαλε το καπέλο που φορούσε και το πέρασε από μπροστά τους και τους λέει για την παράσταση που σας δώσαμε. Έμειναν όλοι άναυδοι! Ο πατέρας μου είχε πολύ χιούμορ και δεν ντρεπόταν».
Ενα άλλο περιστατικό από τη Ρωξάνη. «Είμαι μικρή, περίπου 5 ετών. Ο μπαμπάς μου μου λέει θα έρθεις στη δουλειά. Δούλευε στον στρατό. Θέλω να πεις στον διοικητή αυτό που θα σου πω. Ο μπαμπάς μου ήθελε αύξηση. Μετά από χρόνια συνάντησα τον διοικητή και μου είπε ότι του διερμήνευσα αυτό μου είπε ο μπαμπάς μου και συμπλήρωσα: Σας παρακαλώ να του δώσετε την αύξηση, γιατί είναι ο καλύτερος εδώ μέσα και θέλουμε να πάμε διακοπές το καλοκαίρι».
Τελευταία κοινή διαπίστωση από όλους είναι ότι οι γονείς τους ήθελαν τα παιδιά τους να γίνουν επίσημοι διερμηνείς Ελληνικής Νοηματικής Γλώσσας. Κάποιους τους πίεσαν με τον τρόπο τους. Το θεωρούσαν καταξίωση ως γονείς.
Τελικά σήμερα και οι τέσσερεις ομιλητές αισθάνονται υπερήφανοι που είναι και διερμηνείς Ελληνικής Νοηματικής Γλώσσας. Δεν θα άλλαζαν αυτή τη ζωή με τίποτα.
Πηγή: pelop
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου