Σε μια εποχή όπου το bullying εντός και εκτός σχολείου δηλητηριάζει τις παιδικές ψυχές το Thessaloniki Pride για φέτος επέλεξε να αναδείξει τα θέματα της εκπαίδευσης με κεντρικό σύνθημα «Μάθημα Αποδοχής».
Παιδιά λόγω της σεξουαλικότητας τους, του χρώματος τους, της καταγωγής τους, της εμφάνισης τους έχουν ζήσει αδιανόητες σκληρές καταστάσεις σε έναν χώρο που θα έπρεπε η αποδοχή και η ισότητα να είναι θεμέλιο στην εκπαίδευση.
«Το κεντρικό θέμα της φετινής διοργάνωσης μας το ενέπνευσαν οι ίδιες μας οι εμπειρίες. Διαφορετικές ιστορίες που αναδεικνύουν τις πτυχές των διακρίσεων που βιώνουν καθημερινά τα ΛΟΑΤΚΙ ατομα. Το ‘’Μάθημα Αποδοχής’’ εστιάζει στην συμπεριληπτικότητα που πρέπει να έχουν τα ελληνικά σχολεία», αναφέρει στην Karfitsa ο Εκπρόσωπος του Thessaloniki Pride – Φεστιβάλ Υπερηφάνειας Θεσσαλονίκης, Απόστολος Καραμπαΐρης.
Η Karfitsa μίλησε με τρία νεαρά άτομα τα όποια κατά την διάρκεια των σχολικών τους χρόνων βίωσαν σκληρές επιθέσεις εκφοβισμού λεκτικού ακόμη και σωματικού. Παρά τον πόνο βρήκαν την δύναμη να επουλώσουν τις πληγές, όμως όπως τόνισαν αυτή την δύναμη άλλα παιδιά δεν είναι εύκολο να την βρουν. Για αυτό μέσα από τα βιώματα τους θέλουν να δώσουν δύναμη και θάρρος σε άλλα άτομα που βιώνουν εκφοβισμό.
Γιάννης, 24 ετών
«Μεγάλωσα σε μια γειτονιά της Καλαμαριάς. Την σεξουαλική μου ταυτότητα την είχα καταλάβει από το δημοτικό όμως την είχα κρατήσει μόνο για εμένα.
Στο γυμνάσιο λόγω ενός προβλήματος υγείας έπρεπε να μείνω ένα μεγάλο διάστημα στο κρεβάτι. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να πάρω κιλά. Μετά από την ανάρρωση πήγαινα με πατερίτσες στο σχολείο. Επειδή είχα το πρόβλημα στο πόδι, είχα παραπάνω κιλά και ήμουν πιο θηλυπρεπής κάποιοι συμμαθητές μου μου έκαναν άσεμνες κινήσεις και με αποκαλούσαν με διάφορα επίθετα.
Ήταν διπλός στιγματισμός για μένα. Τους άκουγα να με λένε ‘’χοντρή, λούγκρα, κρυφή’’. Τότε δεν έκανα τίποτα, γιατί ένιωθα ότι δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Πάλευα όμως μέσα μου.
Μου ήταν πολύ δύσκολο γιατί για δυο χρόνια ήμουν στο κρεβάτι. Από την πρώτη έως την τρίτη Γυμνασίου δεν είχα επαφή με συμμαθητές εκτός σχολείου. Έτσι όταν εντάχθηκα κανονικά από το Λύκειο σε ‘’φυσιολογικούς’’ ρυθμούς βίωσα πολύ δύσκολες στιγμές. Προσπάθησα να το διαχειριστώ μόνος μου. Αυτό έγινε μέχρι την δεύτερα λυκείου. Μετά άρχισα να χάνω κιλά και να κοινωνικοποιούμε. Έτσι προσπαθούσα ή έστω έκανα ότι δεν έδινα σημασία.
Όσο συνέβαινε προσπαθούσα από ντροπή να το μεταφράζω ως πλάκα. Αυτό το έκανα κυρίως για τους γύρω μου. Δεν ήθελα να ξέρουν οι φίλοι μου ότι στεναχωριόμουν. Οπότε τους περνούσα την εικόνα ότι ήμουν ‘’οκ’’ με τους χλευασμούς αυτούς. Η οικογένεια μου δεν ήξερε τίποτα. Φοβόμουν να τους το πω.
Πριν από έξι – επτά χρόνια πίστευα ότι δεν θα μπορέσω να ζήσω την ζωή μου όπως την θέλω. Η καραντίνα για εμένα ήταν η περίοδος που με βοήθησε να διαχειριστώ τα τραύματα μου. Αν και ήταν πολύ δύσκολο γιατί με είχαν πιάσει τάσεις φυγής. Ενώ υπήρχαν οι απαγορεύσεις εγώ έπαιρνα το ΚΤΕΛ και πήγαινα στους φίλους μου και έκανα σε έναν προς έναν coming out. Πήρα την αποδοχή από τον κύκλο μου και αυτό με ηρέμησε μέσα μου.
Τα παιδιά που μου έκαναν bullying στο σχολείο εξακολουθούν να το κάνουν με άλλο στυλ. Όταν τυχαίνει να τα συναντάω στη γειτονιά που την λένε γιατί ανεβάζω στα social media αναρτήσεις υπέρ των ΛΟΑΤΚΙ. ‘’εσύ δεν ήσουν straight;’’ είναι η κλασική τους ατάκα».
Μιχάλης, 21 ετών
«Δέχθηκα bullying για αρκετά χρόνια από έναν συμμαθητή μου. Μεγάλωσα στη Λάρισα. Από το νηπιαγωγείο έως το γυμνάσιο, ήμασταν στο ίδιο έτος, αλλά σε διαφορετικές τάξεις. Μη γνωρίζοντας ακόμη στην ηλικία των 6 – 7 ετών την σεξουαλικότητα μου υπήρχαν πολλά επεισόδια που το συγκεκριμένο παιδί με φώναζε με διάφορους χαρακτηρισμούς όπως «λούγκρα», «αδερφή», «παλιοαδερφή». Ακούγοντας αυτά τα σχόλια δεν ένιωθα καλά μέσα μου, γιατί η ίδια η κοινωνία μας έχει κάνει να νιώθουμε ότι είναι η ύψιστη βρισιά. Ένιωθα έναν εσωτερικό πόλεμο. Ένιωθα ότι έπρεπε να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Σκεφτόμουν ότι αν δεν έκανα κάτι ίσως συμμετείχαν και άλλα παιδιά σε αυτά τα περιστατικά βίας εναντίον μου και θα κατέληγα μόνος.
Όσον αφορά τον συγκεκριμένο συμμαθητή μου πολλές φορές εκτός από λεκτική προχωρούσε και σε σωματική βία προς εμένα, πάντα όταν δεν ήταν οι καθηγητές μπροστά. Προσπαθούσα να αμυνθώ για να προστατέψω τον εαυτό μου.
Θυμάμαι μια φορά είχαμε μαλώσει για ένα παιχνίδι. Είχε νευριάσει και άρχισε να με φωνάζει με χαρακτηρισμούς. Αγανάκτησα και τον έσπρωξα και εκείνος μου έριξε μπουνιά. Το πρόσωπο μου γέμισε με αίματα.
Έτρεξα στον επιτηρητή του προαύλιου για να ζητήσω βοήθεια. Δεν μπόρεσα να αρθρώσω τις κουβέντες που μου είπε, οι οποίες με έφτασαν στο σημείο να τον σπρώξω. Ο δάσκαλος αρκέστηκε να πει ‘’ να μην ξαναγίνει κάτι τέτοιο’’ και έριξε εν μέρη το φταίξιμο σε εμένα γιατί θεωρούσε ότι το ξεκίνησα εγώ. Δεν έκανε τίποτα παραπάνω.
Η μητέρα μου δεν ήξερε τι τραβούσα, παρ΄ όλα αυτά ήταν πάντα δίπλα μου με έναν διακριτικό τρόπο και με στήριζε. Γύρισα σπίτι μετά το συμβάν και η μητέρα μου με ρώτησε τι έπαθα. Της είπα ότι απλά τσακώθηκα με έναν συμμαθητή μου για ένα παιχνίδι και ότι μου έριξε μπουνιά. Την επόμενη ημέρα πήγε στον διευθυντή του σχολείου, ο οποίος κάλεσε τους γονείς του παιδιού και απλά είπε ‘’να μην ξαναγίνει γιατί θα πάρετε αποβολή’’. Τότε κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να στηριχτώ στο εκπαιδευτικό σύστημα.
Μετά από την πρώτη γυμνάσιου άρχισα σιγά σιγά να αποδέχομαι όλο αυτό μέσα μου. Άρχισα να αδιαφορώ απέναντι σε αυτό το άτομο. Είχα ηρεμήσει μέσα μου, δεν με ενδιέφεραν τα λόγια του.
Ξέρω ότι δεν είναι έτσι για όλα τα παιδιά. Πολλά συνεχίζουν να νιώθουν άσχημα. Όταν ακούω ότι παιδιά δέχονται εκφοβισμό ή φτάνουν σε σημείο να κάνουν κακό στον ίδιο τους τον εαυτό νιώθω μεγάλη στεναχώρια. Θα ήθελα πολύ να είμαι δίπλα σε αυτά τα παιδιά ή κάποιος άλλος που μπορεί να τα στηρίξει φίλος, εκπαιδευτικός, περαστικός να τα υπερασπιστεί για να μην τραυματίζονται ψυχικά ακόμη και σωματικά. Εμένα τότε τα περισσότερα άτομα στο σχολείο ήταν ουδέτερα όταν έβλεπαν τι βίωνα.
Για αυτό ερχόμενος στη Θεσσαλονίκη ενδυναμώθηκε περισσότερο το συναίσθημα μου ως ΛΟΑΤΚΙ άτομο και οργανώσεις όπως το Thessaloniki Pride που είναι δίπλα στην κοινότητα. Αυτός είναι ο στόχος μας και στα μετέπειτα χρόνια να κάνουμε την Θεσσαλονίκη έναν χώρο όπου τα άτομα θα νιώθουν ελεύθερα και ασφαλή να είναι ο εαυτός τους. Να είμαστε δίπλα στα άτομα της κοινότητας να τα στηρίζουμε.
Θέλουμε σύντομα να μπορέσουμε να φτάσουμε σε πόλεις όπως η Λάρισα, οι Σέρρες, η Κοζάνη όπου τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα εκεί είναι ακόμη πιο περιθωριοποιημένα, πληγωμένα και φοβούνται να δείξουν ποιοι είναι. Στην επαρχία υπάρχει μεγάλη άγνοια και μια λογική ‘’δεν θέλω να ξέρω για σένα’’».
Θωμάς, 21 ετών
«Ως τρανς άνδρας η σεξουαλικότητα μου έπαιξε ρόλο στην ζωή μου από μικρή ηλικία γιατί έπρεπε να καταλάβω εγώ ο ίδιος τον εαυτό μου από την αρχή. Αυτό έγινε κάπου στο δημοτικό. Αν και δεν είχα την νοητική ικανότητα να καταλάβω τι μου συνέβαινε ένιωθα ότι η σεξουαλικότητα μου διέφερε από των υπόλοιπων παιδιών.
Το γεγονός ότι δεν ντυνόμουν με κοριτσίστικα ρούχα με περιθωριοποιούσε από τα κορίτσια γιατί δεν ντυνόμουν σαν αυτά και από τα αγόρια γιατί δεν ήμουν αγόρι. Ακόμη και στη γυμναστική καθόμουν και τους έβλεπα γιατί τα κορίτσια έπαιζαν βόλεϋ και τα αγόρια ποδόσφαιρο, η γυμνάστρια όμως δεν έκανε τίποτα για να ενταχθώ.
Στο γυμνάσιο κατάλαβα την σεξουαλικότητα μου. Έκανα το πρώτο coming out στους γονείς μου και αυτό που άκουσα ήταν ‘’μην ανησυχείς σου έχουμε κάνει εξετάσεις και δεν σου αρέσουν οι γυναίκες’’. Εκείνη την στιγμή το πίστεψα, έως ότου ερωτεύτηκα σύντομα μια κοπέλα.
Όσο μεγάλωνα η εμφάνιση μου γινόταν όλο και πιο ανδροπρεπείς χωρίς να έχω πει ότι είμαι τρανς απλά έγινε σταδιακά μια αλλαγή μέσω της δυσφορίας που ένιωθα για το σώμα μου. Η αλλαγή του ονόματος μου έγινε σταδιακά, χωρίς να το καταλάβω. Ένιωσα άνετα με την ταυτότητα μου ως άνδρας διότι βρήκα που ανήκω.
Όταν πήγα στο Λύκειο είχα τρομερό πρόβλημα με τους καθηγητές. Συνέχιζαν να με αποκαλούν με το dead name μου με αποτέλεσμα να τους τονίζω κάθε φορά ότι πρέπει να με αποκαλούν ‘’Θωμά’’. Όταν δεν το έκαναν απλά δεν τους απαντούσα με αποτέλεσμα να με στέλνουν στο γραφείο του λυκειάρχη επειδή δεν τους απαντούσα. Όταν φιλοξενούσαμε παιδιά από Erasmus και δεν όφειλα να τους κάνω coming out το έκαναν οι καθηγητές μου για έμενα. Με αποκαλούσαν με το dead name μου και τα παιδιά με έβλεπαν σαν χάνοι. Ένιωθα άβολα.
Μάλιστα όταν πήγα φέτος να αλλάξω τα απολυτήρια μου έκαναν σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Ενώ όταν τους χρειαζόμουν δεν ήταν ποτέ εκεί. Σαφώς υπήρχαν κάποιες ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις.
Ευτυχώς η μητέρα και ο αδερφός μου ήταν πάντα δίπλα μου. Στην Γ’ Λυκείου έπρεπε να κάνω παρέλαση. Ρώτησα τον καθηγητή ‘’τί ρούχα θέλετε να πάρω;’’ και μου είπε ‘’φούστα’’ και του απάντησα ‘’με κόβετε να φοράω φούστα;’’. Μετά ήρθε η μητέρα μου και με υπερασπίστηκε. Ο καθηγητής δεν δέχθηκε όμως να παρελάσω στην ανδρική σειρά και έτσι δεν παρέλασα.
Αυτό που θέλω να τονίσω είναι το εξής: όπως ένας καθηγητής δεν έχει πρόβλημα με ένα παιδί που έχει καφέ ή μπλε μάτια έτσι δεν πρέπει να έχει πρόβλημα με ένα τρανς παιδί. Λείπει η εκπαίδευση από τους καθηγητές για αυτό χωρίς να το θέλουν γίνονται και αυτοί θύτες στο bullying. Επίσης κάθε παιδί να συνεχίσει να παλεύει για τα όνειρα του και να υποστηρίζει αυτό που είναι. Να είναι ο εαυτό του και δεν πρέπει να φοβάται τίποτα και κανένα. Οι υπόλοιποι θα αναγκαστούν απλά να τον αποδεχθούν».
Εκφοβισμός και εκτός σχολικών ορίων
Μια 21χρονη, που θέλει να κρατήσει την ανωνυμία της, μεγάλωσε σε μια κεντρική και πυκνοκατοικημένη περιοχή της Θεσσαλονίκης. Από τότε που θυμάται τον εαυτό της ζούσε την μορφή του εκφοβισμού μέσα στο οικογενειακό της περιβάλλον. «Μεγάλωσα με μια συντηρητική οικογένεια. Από μικρή άκουγα εκφράσεις από τον πατέρα μου όπως ‘’αν ο γιος μου ή η κόρη μου βγουν ομοφυλόφιλοι, ή κάνουν σχέση με μετανάστες, δεν θα το αντέξω’’ και άλλες τέτοιες ρατσιστικές αντιλήψεις.
Από μικρή όμως είχα έλξη προς τις γυναίκες και αργότερα ένιωσα και για τους άνδρες. Αυτό για εμένα ήταν πολύ δύσκολο ακούγοντας φράσεις εκφοβισμού από τον πατέρα μου. Σκεφτόμουν ότι αυτό που ένιωθα ήταν πολύ κακό, γιατί μου το είχε καλλιεργήσει μέσα μου ο πατέρας μου. Σε ηλικία 7 ετών αντιλήφθηκα ότι ελκύομαι από γυναίκες. Αρχικά ένιωσα ντροπή λόγω όσων έλεγε ο πατέρας μου. Αν και μικρή βρήκα το θάρρος και το είπα στη μητέρα μου. Όταν το άκουσε η μητέρα μου επειδή ήξερε τις αντιλήψεις του πατέρα μου προσπάθησε να με κάνει να μην νιώθω ενοχές λέγοντας μου ‘’μην ανησυχείς οι λεσβίες δεν υπάρχουν’’, γιατί αυτή η λέξη κατά τον πατέρα μου αντιστοιχούσε σε κάτι πολύ κακό. Μεγαλώνοντας κατάφερα να αποδεχθώ τον εαυτό μου και να μπορώ να ζήσω την αληθινή και μοναδική πλευρά μου. Πλέον ξέρω ότι εκφοβισμό μπορούμε να βρούμε σε κάθε πτυχή της ζωής μας, όσο δύσκολο όμως και αν είναι πρέπει να αγαπάμε τον εαυτό μας και να ζούμε όπως νιώθουμε και όχι όπως θέλουν οι άλλοι».
ΦΙΛΙΠΠΑ ΒΛΑΣΤΟΥ
Πηγή: karfitsa
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου