Διαβάσαμε στο ιστολόγιο "Αγαπημένα Παιδικά Βιβλία" για το νέο βιβλίο του Βασίλη Παπαθεοδώρου "Λοιπόν, ξέρεις κάτι; Φτάνει!".
"Κοινωνικοποίηση είναι η εσωτερίκευση των κοινωνικών κανόνων και αξιών, η αφομοίωση δηλαδή από το άτομο, των προτύπων συμπεριφοράς που κάθε κοινωνία ή κοινωνική ομάδα θεωρεί αποδεκτά." Ένας από τους κύριους μηχανισμούς της είναι η μίμηση, η ασυνείδητη πολλές φορές μίμηση των προτύπων που θέτει μια κοινωνία, ήδη από τη βρεφική ηλικία.
Θα μπορούσαμε λοιπόν, πολύ απλά να πούμε, ότι η κοινωνικοποίηση δεν είναι τίποτα άλλο από το καθρέφτισμα του εαυτού μας στους άλλους και η αποδοχή - ή μη - που λαμβάνουμε μέσω αυτού του καθρεφτίσματος.
Ήδη από το εξώφυλλο του βιβλίου ο συγγραφέας δια του εικονογράφου Πέτρου Χριστούλια, μας προετοιμάζει για αυτό: ένα παιδί κοιτάζεται στον καθρέφτη και αντί για το δικό του είδωλο αντικρίζει κάτι ξένο...ένα λαγό. Γίνεται λοιπόν από την αρχή σαφές και χωρίς τίποτα να έχει ειπωθεί με λόγια, ότι κάποιες φορές η κατανόηση του εαυτού μας, και η συνειδητοποίηση του πόσο έχουμε απο-ξενωθεί από αυτόν, καθίσταται επιτυχής μόνο μέσα από την παρατήρηση της συμπεριφοράς του διπλανού μας. Γιατί ο άνθρωπος δεν ορίζεται μόνο σε σχέση με αυτό που είναι. Πολύ πριν κατανοήσει ποιος είναι, ή τι θέλει, έχει σαφέστερη εικόνα του ποιος δεν θέλει να είναι ή τι δεν θέλει να κάνει. Ο αποφατικός ορισμός του εαυτού, είναι σαφώς πιο εύκολος, πιο άμεσος και περισσότερο κατανοητός, ειδικά σε νεαρές ηλικίες.
Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι αυτό που θα αποκαλούσαμε κακομαθημένο παιδί. Δεν διαθέτει ενσυναίσθηση, γίνεται συχνά ο νταής της τάξης, αδιαφορεί για τις συνέπειες των πράξεων του στους άλλους, τόσο σε υλικό όσο και συναισθηματικό επίπεδο και απολαμβάνει το ρόλο του "τα θέλω όλα και τα θέλω τώρα".
Όλα αυτά όμως μέχρι να έρθει αντιμέτωπος με κάποιον που του μοιάζει. Ένας νταής και αυθάδης λαγός θα μπει ξαφνικά στη ζωή του και ο ίδιος θα πάρει τον ρόλο του παρατηρητή. Θα βρεθεί στη δυσάρεστη θέση να πρέπει να μαζεύει το χαμό που δημιουργεί από όπου περνάει το alter ego του, αλλά και να απολογείται εκ μέρους του στους άλλους. Εύκολα οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι η παρατήρηση της συμπεριφοράς του, του επιτρέπει να μπει στα παπούτσια των γονιών του, που δεν κάνουν την εμφάνισή τους παρά στο τέλος της ιστορίας. Επιπλέον θα δει πως είναι να πληγώνεις τους άλλους, να τους ταπεινώνεις και θα βιώσει την μοναξιά και την νροπή που επιφέρει η κοινωνική του αγένεια. Θα καταφέρει να καθρεφτίσει στο λαγό την μέχρι τότε συμπεριφορά του, να την κατανοήσει και να πει, φτάνει! Δεν θέλω να είμαι σαν και αυτόν. Δεν θέλω να είμαι έτσι!
Η ιστορία του Βασίλη Παπαθεοδώρου, μέσα από τον καίριο σχολιασμό της εικονογράφησης του Πέτρου Χριστούλια, είναι μια ιστορία απλή, που όμως επιδέχεται πολλαπλές αναγνώσεις. Είτε ως μια ιστορία που θίγει το φαινόμενο του εκφοβισμού, είτε ως μια ιστορία που επιχειρεί να καταδείξει τη σημασία που έχουν τα σαφή όρια στο μεγάλωμα των παιδιών, είτε τέλος σαν μια ιστορία αυτο-βελτίωσης, οδηγεί τον νεαρό αναγνώστη στον αναστοχασμό και στον επαναπροσδιορισμό της θέσης που επιλέγει να έχει μέσα στο μικρόκοσμο στον οποίο ανήκει, θέτοντάς τον προ των συνεπειών των επιλογών του, και ταυτόχρονα δίνει την κατάλληλη "πάσα" σε γονείς και εκπαιδευτικούς να μιλήσουν για τη σημασία της ενσυναίσθησης, ως κύριας κοινωνικής δεξιότητας.
Συγγραφέας :Βασίλης Παπαθεοδώρου
Εικονογραφηση: Πέτρος Χριστούλιας
Εκδόσεις : Καστανιώτη
Περιηγηθείτε στο ιστολόγιο "Αγαπημένα Παιδικά Βιβλία" για περισσότερες βιβλιοπροτάσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου