Καθισμένη οκλαδόν στο πάτωμα, ακουμπώντας στον τοίχο, πίσω – πίσω στην τάξη, με τον Α. να κοιμάται στην αγκαλιά μου, εξαντλημένος. Μουσκεμένη στον ιδρώτα, με χέρια που τρέμουν ακόμα από την ένταση, γεμάτα γδαρσίματα και δαγκώματα και μπράτσα που πονούν ήδη από την «μάχη» που δόθηκε τα τελευταία 30 λεπτά. Μια «μάχη» που ήρθε μετά από 4 ώρες συνεχόμενης φασαρίας και ένταση, όταν πια οι αντοχές του Α. είχαν εξαντληθεί τελείως. Τα πάντα πήγαν στραβά. Δυνατές φωνές από τη στιγμή που μπήκαμε μέσα στην τάξη. Άλλοτε χαρούμενες, άλλοτε θυμωμένες, αλλά πάντα με ένταση και πολλά πολλά ντεσιμπέλ. Και ο Α. συνέχεια να κλείνει τα αυτιά του και να δαγκώνεται, προσπαθώντας να αντέξει τις φωνές των παιδιών και των εκπαιδευτικών που φώναζαν ακόμα πιο δυνατά για να ακουστούν. Μέχρι που η κούραση και η δυσφορία του χτύπησαν κόκκινο και ο έλεγχος χάθηκε. Ουρλιαχτά και χτυπήματα, δαγκώματα, κλωτσιές στα τυφλά μέχρι να εξαντληθεί και να τον πάρει ο ύπνος.
Η ζωή του Α. (μαθητή 10 ετών στο Φάσμα του Αυτισμού) στο γενικό σχολείο δεν είναι εύκολη. Το επίπεδο φασαρίας της τάξης είναι σχεδόν πάντα πολύ υψηλό. Ακόμα και οι πιο απλές συζητήσεις γίνονται «φωνάζοντας». Γιατί; Δεν ήμασταν έτσι στα νήπια και στην πρώτη Δημοτικού. Συχνά ακούγονταν δυνατά παιδικά γέλια και δυνατές ενθουσιασμένες ή θυμωμένες φωνούλες, αλλά πάντα υπήρχε κάποιος λόγος για αυτή την στιγμιαία ένταση. Τι έγινε και φτάσαμε να μιλάμε φωνάζοντας; Γιατί μάθαμε στα παιδιά μας να ουρλιάζουν όλη την ώρα;
Η ζωή του Α. (μαθητή 10 ετών στο Φάσμα του Αυτισμού) στο γενικό σχολείο δεν είναι εύκολη. Το επίπεδο φασαρίας της τάξης είναι σχεδόν πάντα πολύ υψηλό. Ακόμα και οι πιο απλές συζητήσεις γίνονται «φωνάζοντας». Γιατί; Δεν ήμασταν έτσι στα νήπια και στην πρώτη Δημοτικού. Συχνά ακούγονταν δυνατά παιδικά γέλια και δυνατές ενθουσιασμένες ή θυμωμένες φωνούλες, αλλά πάντα υπήρχε κάποιος λόγος για αυτή την στιγμιαία ένταση. Τι έγινε και φτάσαμε να μιλάμε φωνάζοντας; Γιατί μάθαμε στα παιδιά μας να ουρλιάζουν όλη την ώρα;
«Ελάτε να φωνάξουμε Καλημέρα. Πιο δυνατά…» έλεγε η νηπιαγωγός. «Καλημέρα στην Ελλάδα» ούρλιαζαν τα μικρά.
«Ελάτε να πούμε δυνατά χρόνια πολλά στην Ελενίτσα» έλεγε ο δάσκαλος. «Χρόνια πολλά, Ελενίτσα», ούρλιαζαν τα παιδιά.
«Σωστή απάντηση. Πες την πολύ δυνατά να την ακούσουν όλοι» ζητούσε η δασκάλα.
Γιατί μια δυνατή καλημέρα, μια δυνατή ευχή είναι καλύτερη από μια ήρεμη; Δείχνει πιο πολλή αγάπη;
Εμείς μαθαίνουμε στα παιδιά μας να ουρλιάζουν. Μέσα στις τάξεις και στα σπίτια μας. Με το παράδειγμά μας και με όσα τους ζητάμε.
Και μετά προσπαθούμε να τους μιλήσουμε, να κάνουμε μάθημα και δεν μπορούμε…
Ιωάννα Αγγέλου
Ειδική Παιδαγωγός (Παν. Θεσσαλίας)
Νηπιαγωγός (Α.Π.Θ.)
MEd - Μεταπτυχιακό Δίπλωμα στην Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου