Πριν από ένα χρόνο, η επτάχρονη Asifa παγιδεύτηκε μαζί με τα αδέλφια και τη μητέρα της στην περιοχή Medghal της επαρχίας Μarib της Υεμένης. Η περιοχή βρισκόταν υπό πολιορκία από ένοπλους άνδρες και όλη η οικογένεια πίστευε ότι θα πεθάνει. Ευτυχώς, κατάφεραν να ξεφύγουν από την περιοχή και να διαφύγουν από την έρημο στην πόλη Marib.
Αν και σωματικά είναι καλά, η εμπειρία αυτή έχει επηρεάσει πολύ άσχημα την Asifa. Από τότε, έχει κρίσεις πανικού, δε συμμετέχει σε κοινωνικές δραστηριότητες και έχει προβλήματα ψυχικής διάθεσης, λέει η μητέρα της, Αmara. Υποφέρει επίσης από ρινορραγίες και μερικές φορές ξυπνά ουρλιάζοντας στη μέση της νύχτας.
Η ψυχική υγεία των ανθρώπων που ζουν σε μία εμπόλεμη ζώνη, όπως η Υεμένη, είναι εύθραυστη. Η ανάγκη για ψυχολογική υποστήριξη στο Marib είναι εμφανώς υψηλή, καθώς εκεί ζουν περίπου δύο εκατομμύρια άνθρωποι. Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα είναι οι μόνοι που παρέχουν συμβουλευτική και ψυχιατρική φροντίδα μέσω του εκπαιδευμένου ιατρικού προσωπικού τους σε οκτώ διαφορετικές τοποθεσίες στο Marib. Η κατάσταση που επικρατεί εκεί είναι το ζοφερό αποτέλεσμα της επταετούς σύγκρουσης. Περίπου 150 επίσημοι και άτυποι καταυλισμοί, μεγάλοι όσο και μικροί, φιλοξενούν χιλιάδες οικογένειες που έχουν αναζητήσει ασφάλεια στο Marib από όλη τη χώρα. Ακόμη μεγαλύτερος αριθμός εκτοπισμένων φιλοξενείται στα σπίτια των ντόπιων.
Ο πεντάχρονος αδελφός της Asifa, Wardan, παρουσιάζει παρόμοιες αντιδράσεις μετά από έντονη έκρηξη που σημειώθηκε κοντά στη σκηνή τους στον καταυλισμό για εκτοπισμένους Al – Sweida κοντά στην πόλη Marib. Η δυνατή έκρηξη ταρακούνησε όλο τον καταυλισμό. Από τότε, ο Wardan έχει χάσει την όρεξή του, είναι ληθαργικός, συμπεριφέρεται επιθετικά προς τους άλλους και δεν παίζει με άλλα παιδιά, σχεδόν δε μιλά σε κανέναν. Μερικές φορές βλέπει ένα φανταστικό φίδι μπροστά του ή νομίζει ότι τον ακολουθούν, λέει η μητέρα του. Είναι φοβισμένος και κλαίει πολύ.
«Και τα δύο παιδιά μου συμπεριφέρονταν φυσιολογικά πριν βιώσουν αυτές τις τραυματικές εμπειρίες», λέει η Amara. «Τώρα, ξυπνάνε με κρίσεις και κραυγές. Τρώνε τα νύχια τους και φοβούνται ότι θα τους επιτεθούν».
Η 35χρονη μητέρα έφερε τα παιδιά της στην κινητή κλινική των Γιατρών Χωρίς Σύνορα για να ζητήσει ψυχολογική υποστήριξη για αυτά. Ο Abdul Haq, σύμβουλος ψυχικής υγείας των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, συνειδητοποιεί ότι, ενώ τα παιδιά βιώνουν μετατραυματικό στρες, και η ίδια η Amara υπόκειται επίσης σε ακραίο άγχος. Κατά συνέπεια, η ψυχολογική υγεία της μητέρας επηρεάζει την κατάσταση των παιδιών. Ο σύζυγος της Amara είναι στρατιώτης που μάχεται στην πρώτη γραμμή και ανησυχεί πολύ όταν λείπει, συχνά για πολλές μέρες. O καταυλισμός της All-Sweida δεν είναι ένα ασφαλές μέρος για να ζεις. Ο ήχος των βομβαρδισμών μπορεί να ακουστεί σε όλο τον καταυλισμό. Ζώντας εδώ, οι συγκρούσεις ακούγονται πολύ δυνατά και πολύ κοντά. «Φοβάμαι και πανικοβάλλομαι», λέει η Amara. «Σκεφτήκαμε να φύγουμε από αυτό το μέρος, αλλά δεν έχουμε πού να πάμε. Προσπαθούμε να κάνουμε υπομονή και να προσαρμοστούμε σε αυτήν κατάσταση. Παίρνω φάρμακα για να ηρεμήσω. Όταν παίρνω τα φάρμακα, νιώθω καλύτερα. Αν τα σταματήσω, φοβάμαι ξανά».
«Όλα αυτά τα περιστατικά που έχουν βιώσει τα παιδιά, τα έχουν αφήσει σε κατάσταση σοκ» λέει ο Abdul Haq. «Όταν βλέπουν μεγαλύτερους γύρω τους φοβισμένους και πανικόβλητους, ενεργούν το ίδιο. Δεν μπορούμε να διδάξουμε τεχνικές ή ασκήσεις σε τόσο μικρά παιδιά, αλλά θα προσπαθήσουμε να τα εμπλέξουμε σε παιχνίδια και κοινωνικές δραστηριότητες για να τα επαναφέρουμε στη ζωή. Θα προσπαθήσουμε να επαναφέρουμε την αυτοπεποίθησή τους και να τα βοηθήσουμε να γίνουν πιο ανθεκτικά». Θα αρχίσουμε επίσης ψυχοθεραπεία με τη μητέρα τους. Είναι σύνηθες για τους μεγαλύτερους να αναπτύσσουν ψυχολογικές διαταραχές σε μία εμπόλεμη ζώνη. Θεωρούν τους εαυτούς τους υπεύθυνους για την οικογένεια, για την προστασία των αγαπημένων τους προσώπων, και ο πόλεμος δημιουργεί μια αίσθηση αδυναμίας σε αυτούς».
Μέσα σε ένα χρόνο από τον Νοέμβριο του 2020 έως τον Νοέμβριο του 2021, οι σύμβουλοι ψυχικής υγείας των Γιατρών Χωρίς Σύνορα παρείχαν 265 ατομικές συνεδρίες για τους μετανάστες, το 76% (84% άνδρες, 68% γυναίκες) υπέφεραν από μέτρια έως σοβαρά προβλήματα άγχους. Τα συμπτώματα άγχους περιλάμβαναν προβλήματα ύπνου, εφιάλτες, υπερβολική ανησυχία και αναδρομές, αίσθημα ανησυχίας και έντασης τις περισσότερες φορές. Το 32% υπέφερε από καταθλιπτικά συμπτώματα μαζί με σκέψεις αυτοκτονίας. Οι άνδρες αντιμετώπισαν περισσότερα προβλήματα συμπεριφοράς όπως η επιθετικότητα και η τάση απομόνωσης.
Πηγή: Έθνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου