Μαθήματα ζωής δίνουν τρεις άνθρωποι που η μοίρα τούς έδειξε το κακό της πρόσωπο από πολύ νωρίς. Ηταν ακόμη μικρά παιδιά ή φοιτητές όταν άρχισαν να αγωνίζονται για την υγεία τους. Για την υγεία που η πλειονότητα του κόσμου θεωρεί ως δεδομένο, ειδικά σε αυτές τις ηλικίες. Και οι τρεις έδειξαν και συνεχίζουν να δείχνουν ζηλευτή δύναμη και αισιοδοξία, παρά τα όποια προβλήματα στην καθημερινότητά τους. Και όχι μόνο αυτό. Κατάφεραν να «εκμεταλλευτούν» τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν και να τις μετατρέψουν σε πλεονέκτημα.
«Η διαφορετικότητα μας κάνει καλύτερους»
Η φράση του 33χρονου ψυχιάτρου με εξειδίκευση στη σεξολογία Στέλιου Κυμπουρόπουλου είναι χαρακτηριστική: «Με τον τρόπο που κάνω εγώ τη δουλειά μου δεν μπορεί να την κάνει κάποιος άλλος. Ολοι είμαστε διαφορετικοί».
Ο Στέλιος πάσχει από μυϊκή ατροφία από την ηλικία των 14 μηνών. «Δεν μπορούσα να μείνω καθιστός. Επεφτα από τη μία ή την άλλη πλευρά». Οταν έφθασε η ηλικία να πάει σχολείο, η οικογένειά του μετακόμισε στο Λαγονήσι. «Το Λαγονήσι τη δεκαετία του '90, τον χειμώνα, ήταν σαν χωριό, από την άποψη ότι οι μόνιμοι κάτοικοι ήταν λίγοι. Το σχολείο είχε συνολικά, σε όλες τις τάξεις, 70 μαθητές. Οι γονείς μου θεώρησαν ότι ήταν πιο εύκολη η ένταξη σε ένα μικρό σχολείο και η αναγνώριση ότι υπάρχει και ο Στέλιος. Ηταν μεγάλη η βοήθεια και η παρότρυνση που είχα από την πλευρά των γονιών μου και ειδικά της μητέρας μου. Καθόταν έξω από το σχολείο και περίμενε το διάλειμμα για να με φροντίσει».
Ο Στέλιος έκανε πολλές φιλίες στο σχολείο και τονίζει ότι ουδέποτε έγινε αποδέκτης κακής συμπεριφοράς, κάτι το οποίο αποδίδει στην προσωπικότητά του. «Το εξωτερικό χαρακτηριστικό επηρεάζει τα άλλα παιδιά στις μικρές ηλικίες, αλλά είναι και πώς το φέρεις, πώς το προβάλλεις αυτό το χαρακτηριστικό. Παίζουν ρόλο ο χαρακτήρας σου, η αυτοπεποίθησή σου, πόσο δυναμικός είσαι και πόσο συμμετέχεις σε δραστηριότητες, σε παρέες».
Μετά το Λύκειο φοίτησε στην Ιατρική Σχολή, έγινε ψυχίατρος με εξειδίκευση στη σεξολογία και σήμερα εργάζεται στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Αττικόν. «Ολα αυτά γίνονται με την υποστήριξη των γονιών μου. Με μεταφέρει ο πατέρας μου καθημερινά από το σπίτι στο νοσοκομείο. Το μόνο που με αγχώνει είναι μήπως κάποια στιγμή δεν έχω πια αυτή την υποστήριξη. Δεν θέλω να χάσω όλα αυτά που έχω καταφέρει μέχρι τώρα, την Ιατρική, τη δουλειά μου, τις ομιλίες μου στα συνέδρια. Αυτός είναι ο φόβος και το άγχος που έχω. Σκέφτομαι πώς μπορώ να ζω τη ζωή μου ανεξάρτητα».
Ο Στέλιος ασχολείται με το θέμα της ανεξάρτητης διαβίωσης των ατόμων με αναπηρία από το 2007. Ο ίδιος και άλλα πέντε άτομα έχουν δημιουργήσει έναν οργανισμό και διεκδικούν από το κράτος την παροχή ενός προσωπικού βοηθού για τα άτομα με κινητικά προβλήματα. «Πρόκειται για ένα κίνημα που σε άλλες χώρες εφαρμόζεται. Αντί να μιλάμε για ιδρύματα, που έχουν περιοριστική λογική, μιλάμε για ένα κομμάτι ελευθερίας. Εγώ, αυτή τη στιγμή, για να μπορώ να εργάζομαι στο νοσοκομείο πληρώνω μια προσωπική βοηθό, η οποία υποστηρίζει τις ανάγκες που έχω ως γιατρός και τις οποίες δεν μπορώ να εκπληρώσω μόνος λόγω των κινητικών προβλημάτων. Αν δεν την πλήρωνα, δεν θα ήμουν λειτουργικός».
Το μήνυμα που θέλει να στείλει ο Στέλιος στην πολιτεία είναι να είναι υποστηρικτική στα άτομα με αναπηρία. «Υπάρχει κέρδος και από αυτή την ομάδα των ανθρώπων και πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι μόνο με τη διαφορετικότητα υπάρχει πρόοδος και αναγνώριση των δικών μας διαφορετικοτήτων. Αν ήμασταν όλοι ίδιοι, δεν θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε και να προσφέρουμε κάτι καλό στην κοινωνία».
«Πήρα δύο πτυχία μετά τη διάγνωση»
Η 29χρονη πανέμορφη Βερόνικα Αποστόλου-Παμπουκίδη διαγνώστηκε με σκλήρυνση κατά πλάκας στα 22 της χρόνια - όταν ήταν ακόμη φοιτήτρια, στο πρώτο της πτυχίο, στο Τμήμα Βαλκανικών Σπουδών στη Φλώρινα. «Οταν πήρα το πρώτο μου πτυχίο, έκανα μεταπτυχιακό στις Κοινωνικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και τώρα είμαι φοιτήτρια Νομικής. Του χρόνου παίρνω και το πτυχίο μου. Πήρα δύο πτυχία μετά τη διάγνωση».
Η Βερόνικα έχει την υποτροπιάζουσα μορφή σκλήρυνσης. Παρουσιάζει υφέσεις και εξάρσεις της νόσου. «Μετά την εγκυμοσύνη βρέθηκαν άλλες δύο εστίες, οι οποίες δεν είναι ενεργές. Αλλά αυτό δεν με εμποδίζει σε τίποτα να μεγαλώσω με αγάπη και να δώσω αξίες στην κόρη μου».
Εκτός από φοιτήτρια, σύζυγος και μητέρα, η Βερόνικα ίδρυσε το 2012, οπότε επέστρεψε στην Καστοριά, Σύλλογο Ατόμων με Σκλήρυνση Κατά Πλάκας. «Εκανα αυτή την κίνηση διότι ήθελα να βγάλω τους ασθενείς έξω από το σπίτι τους. Είμαστε περισσότεροι από 12.000 ασθενείς σε όλη την Ελλάδα, αλλά οι περισσότεροι είναι "κρυφοί". Δεν λένε το πρόβλημα είτε διότι νιώθουν καλά και δεν θέλουν να μιλούν γι' αυτό ή επειδή έχουν κινητικά προβλήματα και μένουν στο σπίτι».
Εμπνεόμενη από την περιπέτειά της, η Βερόνικα έγραψε πριν από δύο χρόνια ένα παραμύθι με τίτλο «Η Σκληρή Κυρία Πλάκα». Μέσα από αυτό μεταφέρει μηνύματα ελπίδας, αισιοδοξίας και δύναμης κυρίως σε μανάδες και κόρες, όπως λέει. «Εμείς, ως ασθενείς, βιώνουμε αναγκαστικά τη νόσο. Μαζί μας τη βιώνει και το οικογενειακό μας περιβάλλον, το οποίο πρέπει να παίρνει δύναμη». Το βιβλίο βραβεύτηκε τον Δεκέμβριο του 2016 από την UNESCO σε εκδήλωση που έγινε στο Νοσοκομείο Παπαγεωργίου.
«Τι θέλω πάνω απ' όλα; Να υπάρχει υγεία σε όλον τον κόσμο. Να μπορέσω να μεγαλώσω με αξίες και ιδανικά την κόρη μου μαζί με τον σύζυγό μου, που χωρίς αυτόν δεν θα τα κατάφερνα. Και φυσικά να πάρω του χρόνου το πτυχίο για να μπορέσω να ασκήσω το επάγγελμα της δικηγορίας».
«Εφόσον θεραπεύεται, θα το παλέψω»
Οταν νόσησε από οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία ήταν πριν από τα 21 του χρόνια. Βρισκόταν σε καλοκαιρινές διακοπές όταν ένιωσε τους πρώτους πόνους και σπασμούς στη μέση. Υστερα από τρεις επισκέψεις σε νοσοκομεία, με συμπτώματα που επιδεινώνονταν κάθε φορά (τις πρώτες δύο φορές τον έδιωξαν κάνοντάς του μυοχαλαρωτική ένεση) ο 28χρονος σήμερα Βασίλης Συναγρίδης έμαθε την αλήθεια. «Και αυτήν όχι αμέσως. Κανένας δεν μου έλεγε τι είχα και επί τέσσερις ημέρες κόντευα να τρελαθώ. Οταν η γιατρός μού είπε ότι έχω λευχαιμία, είπα δυνατά: "Αντε μπράβο. Καλά που το είπατε". Η πρώτη μου ερώτηση ήταν αν θεραπεύεται. Η απάντηση ήταν καταφατική και εγώ τους ξαναείπα: "Εφόσον θεραπεύεται, μπορώ να το παλέψω". Σκέφτηκα, και το πίστευα, ότι ένα κύτταρο σε λανθάνουσα κατάσταση δεν μπορεί να γίνει κυρίαρχος του οργανισμού μου. Εγώ κάνω κουμάντο». Η θεραπεία του Βασίλη δεν κύλησε ομαλά. «Στην προτελευταία θεραπεία δεν αισθανόμουν καλά και ζήτησα παρακέντηση η οποία έδειξε ότι υποτροπίασα. Εκανα χημειοθεραπεία διάσωσης και μετά μεταμόσχευση μυελού. Αυτό που έκανε εντύπωση σε όλους, ακόμη και στους γιατρούς, ήταν η αντιμετώπισή μου. Δεν με ενδιέφερε τίποτα. Ημουν σε φάση "εγώ θα ξεμπερδέψω με αυτό το πράγμα ό,τι κι αν γίνει". Ημουν με το χαμόγελο». Μετά τη μεταμόσχευση πέρασε στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Σπουδάζει Πληροφορική. «Επρεπε να προχωρήσω στη ζωή μου. Σε καμία περίπτωση δεν θα έμενα στάσιμος. Αυτό που λέω σε όσους νοσούν είναι ότι η ψυχολογία είναι το 70%, οι γιατροί το 20% και η τύχη 10%. Αν δεν έχεις καλή ψυχολογία, δεν "καθαρίζεις". Παλιά έλεγα σε όλους τι είχα περάσει. Τώρα πια δεν το λέω γιατί δεν έχω αυτή την ανάγκη. Το έχω αφήσει πια πίσω».
Πηγή: Βήμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου