Πρόσωπο: Αλεξάνδρα Σταματοπούλου

Η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου είναι ένας άνθρωπος που δεν μοιάζει με πολλούς. Πέρα και μακριά από τα κλισέ για «δύναμη ψυχής», «ατσάλινη θέληση» και άλλα συναφή, το παράδειγμά της αποτελεί πηγή έμπνευσης. 

Όταν η ζωή την οδήγησε στο αμαξίδιο, εκείνη είχε διαφορετικά σχέδια και αναδιαμόρφωσε την καθημερινότητα της ασχολούμενη με το χορό και την ακροβατική σε αμαξίδιο και πετυχαίνοντας σημαντικές διακρίσεις στην κολύμβηση σε παραολυμπιακό επίπεδο. 

«H πάθηση μου είναι μια νευροεξελικτική πάθηση. Μια μορφή αυτοάνοσης μυασθένειας και συγκεκριμένα το σύνδρομο Stiff Person. Εγώ είχα συμπτώματα από τα 14 μου έτη. Τότε δεν γνώριζα την αιτία. 

Ξεκίνησε με πολύ υψηλούς πυρετούς, μουδιάσματα στα άκρα και σταδιακά άρχισα να χάνω λίγο - λίγο κάποιες ικανότητες που είχα. 

Από το 2008 οι γιατροί με είχαν ενημερώσει ότι πρόκειται να χειροτερέψει και πως θα αρχίσω να «χάνω» ορισμένες κινήσεις. 

Ένας γιατρός συγκεκριμένα είπε στη μητέρα μου «γιατί κάνετε έτσι; Όμορφη δεν είναι και σε αμαξίδιο;». Φυσικά ή μητέρα μου δεν το έβλεπε έτσι και αντέδρασε... 

Εγώ πλέον μετά από τόσο καιρό που ταλαιπωρούμουν ένιωσα ανακούφιση. Ιδιαίτερα όταν το 2011 έγινε η σωστή διάγνωση. 

Δεν με πείραζε η ιδέα του να μείνω σε αμαξίδιο, γιατί αυτό με ανακούφιζε, μου έδινε την ελευθερία μου. Αλλά φοβόμουν μέχρι που θα έφτανε η πάθηση. Φοβόμουν την εξέλιξη γιατί ήταν μία κατάσταση όπου δεν έγιναν όλα ξαφνικά. 

Πέρασα από όλα τα στάδια. Μέχρι την πλήρη αδράνεια των μυών. Έτσι ξεκίνησα αρχικά με ανοσοσφαιρινη G-σφαιρινη, όπου ο οργανισμός μου αντέδρασε άσχημα και μετέπειτα με τις πλασμαφαιρέσεις όπου πλέον με κρατάνε σε ένα καλό επίπεδό. 

Tο θέμα υγείας μου δεν επηρεάζει άσχημα την καθημερινή μου ζωή. Απλά την έχει αναδιαμορφώσει με καινούρια στάνταρ και νέα ενδιαφέροντα. Δεν μπορώ να πω ότι θα τρέξω ή θα κάνω εύκολα κάποιες δραστηριότητες που έκανα πριν. 

Όμως αυτό δεν πρόκειται να με εμποδίσει από το να κάνω εξίσου πολύ όμορφα πράγματα, να ανακαλύψω νέες δυνάμεις μέσα μου, να γνωρίσω ενδιαφέροντες ανθρώπους και να κάνουμε μαζί συναρπαστικές δραστηριότητες. 

Για παράδειγμα, φέτος μαζί με τον Ανδρέα Χότζα που πάσχει και αυτός από μία σπάνια μυοσκελετική ασθένεια, συμμετείχαμε για δεύτερη φορά στο Μαραθώνιο της Αθήνας με την υποστήριξη των δρομέων Finish Liners του MDΑ Ελλάς (Σωματείο για τη φροντίδα των ατόμων με νευρομυϊκές παθήσεις).

Είμαι αθλήτρια κολύμβησης του αθλητικού σωματείου ΑμεΑ ΤΥΡΤΑΙΟΣ. Επίσης ασχολούμαι με το χορό και την ακροβατική σε αμαξίδιο. 

Επέλεξα αθλήματα που έχουν κάτι κοινό, έχουν την δράση και μέσα από αυτά μπορείς να αντιληφθείς μέχρι που φτάνουν τα όρια σου. Γενικά μου αρέσει η δράση! 

Στην κολύμβηση έχω προπονητή το Μιχάλη Νικόπουλο και συνοδό και φυσικοθεραπεύτρια την Ανθή Ζουμπλίου που είναι σπουδαίοι άνθρωποι και τους οφείλω πολλά. 

Οι προπονήσεις μας γίνονται στο ΟΑΚΑ, όπου οι συνθήκες είναι πολύ καλές. Όταν προπονούμαι μου αρέσει η ελευθερία που νιώθω μέσα στο νερό, γιατί εκεί μπορώ να σκέφτομαι το κάθε τι όμορφο. 

Μου αρέσει η αμεσότητα και η επικοινωνία που έχω με το προπονητή μου. Μαζί βάζουμε στόχους και μαζί παλεύουμε για να τους πετύχουμε. 

Ο Μιχάλης είναι καταπληκτικός χαρακτήρας και με στηρίζει πάρα πολύ. Με έχει ενεργοποιήσει σαν άνθρωπο, με βοηθάει να βγάλω δύναμη από μέσα μου, καθώς μου ανεβάζει την φυσική μου κατάσταση σε ένα καλό επίπεδο και έχω θετική ενέργεια και αυτοπεποίθηση. 

Οι κυριότερες διακρίσεις μέχρι σήμερα είναι: 

• Το 2017, στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα του Mexico City κέρδισα τρία μετάλλια, ένα ασημένιο και δύο χάλκινα, με νέο πανελλήνιο ρεκόρ. 

• Το 2016, στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Rio, έκανα νέο ρεκόρ Ευρώπης και κέρδισα την 5η θέση στα 100μ. ελεύθερο. 

• Την ίδια χρονιά, στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στη Πορτογαλία το 2016 κέρδισα τη 2η θέση στα 50μ. ύπτιο, την 3η θέση στα 100μ. ελεύθερο, και τη 2η θέση στα 50μ. ελεύθερο. 

• Το 2015 συμμετείχα στο διεθνές τουρνουά του Βερολίνου και στους Παγκόσμιους αγώνες στην Αγγλία, όπου κατέλαβα την 6η θέση στα 100μ. ελεύθερο, την 9η στα 50μ. ύπτιο. 

• Το 2014, στους Πανευρωπαϊκούς αγώνες το 2014 στην Ολλανδία κατέλαβα την 7η θέση στα 50μ. ύπτιο. 

• Από το 2012 λαμβάνω μέρος στα Πανελλήνια πρωταθλήματα κολύμβησης ΑμέΑ και είμαι κάτοχος των Πανελληνίων ρεκόρ στην κατηγορία S3 στα 50μ. ύπτιο. Από το 2013 είμαι μέλος της Εθνικής ομάδας, της Ελληνικής Αθλητικής Ομοσπονδίας ΑμεΑ. 

Επειδή θεωρώ ότι η γνώση ποτέ δεν σταματά κι ότι «'νους εν σώματι υγιή»' προσπαθώ να μαθαίνω όλο και περισσότερα πράγματα και να δρω ανάλογα. Εκπαιδεύομαι στη Νοηματική γλώσσα που θεωρώ ότι είναι η πιο αναγκαία και η πιο εκφραστική γλώσσα στον κόσμο. 

Από το 2015 λαμβάνω μέρος στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας με την ομάδα Finish Liners και τον σύλλογο μου MDA Ελλάς, κάτι που με κάνει ιδιαίτερα χαρούμενη. 

Επίσης μου αρέσει ο χορός, σύγχρονος, ακροβατική και Latin. Έχω πάρει μέρος πολλές φορές σε Πανελλήνια πρωταθλήματα χορού και σε παραστάσεις από πολύ σημαντικές ομάδες, όπως: Hellenic Ballroom Dancing, ΔΑΓΙΠΟΛΗ, Dependance, Danzarte, All Dance Academy/Δ. Ρηγοπούλου, Dance Ability Athens/Α. Βεκιάρη και με την ομάδα χορού του MDA. 

Όλα αυτά συνθέτουν το κίνητρο για να συνεχίζω να ζω αρμονικά και να απολαμβάνω τη ζωή μου, όπως άλλωστε ο κάθε άνθρωπος. 

Κίνητρο να συνεχίσω μου δίνει, επίσης, κάθε τι που με κάνει ευτυχισμένη. Οι στιγμές που ζω εντός και εκτός αγώνα. 

Η αγάπη που εισπράττω από ανθρώπους που παρακολουθούν την πορεία μου και την στηρίζουν με κάθε δυνατό τρόπο. Αυτά μου δίνουν το κίνητρο να συνεχίσω. Στην κολύμβηση έχω προπονητή το Μιχάλη Νικόπουλο και συνοδό και φυσικοθεραπεύτρια την Ανθή Ζουμπλίου που είναι σπουδαίοι άνθρωποι και τους οφείλω πολλά. 

Στην Ελλάδα το κάθε τι περίεργο και διαφορετικό στα μάτια του κόσμου είναι μη αποδεκτό κοινωνικά, χωρίς όμως αυτό να ισχύει για όλους. Όσο για τους ΑμεΑ, αν η χώρα μας δεν είχε τεχνικές και νομικές ελλείψεις, δεν θα θέταμε καν αυτή την ερώτηση. 

Για να το ξεπεράσουμε θα πρέπει να ασχοληθούμε συστηματικά με τις κατάλληλες υποδομές και θεσπίσουμε νόμους που θα εφαρμόζονται με συνέπεια. 

Όμως για μένα, εξίσου πολύ σημαντικό είναι να ασχοληθούμε με τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών τόσο στο σχολείο όσο και μέσα στην οικογένεια. 

Τα ΑμεΑ στην Ελλάδα δεν φέρουν κάποιο στίγμα. Όλη αυτή η αρνητικότητα προκαλείται από το γεγονός ότι δεν διαθέτουμε τις κατάλληλες υποδομές και εκπαίδευση. 

Δεν νιώθω αρμόδια για να δώσω συμβουλή όσο αφορά τα παιδιά. Οι γονείς συνήθως ξέρουν τι είναι καλύτερο για αυτά. Θα πρότεινα μόνον να ακούνε και τα θέλω τους και να τα στηρίζουν σε κάθε τους προσπάθεια ή απόφαση. Είναι λογικό να γίνονται υπερπροστατευτικοί. Θέλει, όμως, μέτρο. 

Στη χώρα που ζω δεν θα μπορούσα να αλλάξω κάτι γιατί δεν έχω τη δυνατότητα. Αυτό που υποθέτω ότι θα ήταν καλύτερο για αρτιμελείς και ανθρώπους με αναπηρία, είναι η ισάξια αντιμετώπιση και των δύο πλευρών. 

Το λέω αυτό γιατί παρατηρώ στο δρόμο έντονο τόσο το φαινόμενο της απαξίωσης όσο και την υπερβολική προσπάθεια που καταβάλουν ορισμένοι για να βοηθήσουν. Γενικώς είμαι κατά των άκρων. 

Θα ήταν ευχής έργο να βελτιωθεί το υγειονομικό σύστημα και η περίθαλψη, καθώς και κάποια φάρμακα ή θεραπείες που υπάρχουν τώρα να αρχίσουν να νομιμοποιούνται. 

Άρα αυτό που θα ήθελα είναι να αλλάξει το σύστημα υγείας και περίθαλψης. Σε όλα τα άλλα έχω μάθει και προσαρμόζομαι. Έτσι ζω όμορφα. 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ

Πηγή:www.lifo.gr