Παιδιά και πόλεμος. Παιδιά στρατιώτες. Παιδιά μάρτυρες γενοκτονίας. Παιδιά θύματα: Ο Μπρούνο Μάιντα, ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Τορίνο, έγραψε ένα δοκίμιο για τα παιδιά και τις συγκρούσεις στον κόσμο – εκτιμάται ότι μόνο μεταξύ 1985 και 1995, περίπου δύο εκατομμύρια έχασαν τη ζωή τους.
Αλλά τα παιδιά έχουν και μια ιστορία εξαναγκασμένων θυτών, γράφει η Corriere della Sera. Την περίοδο του φασισμού, μαθητές έξι χρονών φορούν την στολή του λυκόπουλου: «Ορκίζομαι να εκτελώ τις διαταγές του Ντούτσε και να υπηρετώ με όλη μου τη δύναμη και, αν είναι απαραίτητο, με το αίμα μου, την Φασιστική Επανάσταση» έλεγε ο υποχρεωτικός όρκος.
Ο ναζισμός ακολουθεί το ίδιο μονοπάτι, κάθε παιδί πρέπει να είναι στρατιώτης. Στο σχολείο, τα θρησκευτικά μαθήματα τελείωναν με χαιρετισμό στον Φύρερ, ενώ το 1943 δημιουργήθηκε το τάγμα 12ο SS Panzer Division Hitlerjugend. Στρατολογήθηκαν 10.000 παιδιά, πολέμησαν σε πολλά μέτωπα. «Φανατικοί», γράφει ο Μάιντα, «θα επιστρέψουν στην πατρίδα τους μόνο εξακόσια».
Στη Σοβιετική Ένωση τα πράγματα δεν ήταν διαφορετικά. Τα παιδιά του καθεστώτος έπρεπε να είναι πάντα έτοιμα να πολεμήσουν για την εργατική τάξη: ορκίστηκαν να είναι πιστοί στις εντολές του Λένιν, και να αγωνιστούν σθεναρά για τον κομμουνισμό. Τάξη και πειθαρχία. Βιβλία και όπλα και σε αυτή την περίπτωση.
Από τα έξι εκατομμύρια Εβραίους που σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, τουλάχιστον ένα εκατομμύριο ήταν παιδιά. Πολύ λίγα κατάφεραν να διαφύγουν από τα στρατόπεδα. «Η παιδική ηλικία στο Άουσβιτς ενσαρκώνεται στον Χούρμπινεκ, ο οποίος ήταν ένα τίποτα, ο γιος του θανάτου, ο γιος του Άουσβιτς. Κανείς δεν γνώριζε τίποτα γι’ αυτόν, φαινόταν περίπου τριών χρονών, δεν μπορούσε να μιλήσει, δεν είχε όνομα» γράφει ο Πρίμο Λεβί στην «Ανακωχή»: «Τίποτα δεν έχει μείνει από εκείνον: υπάρχει μόνο μέσα από τα λόγια μου».
Στο δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα και μετά το 2000, οι πόλεμοι του κόσμου ήταν συχνά άγνωστοι. Ο Μάιντα αφηγείται ιστορίες παιδιών που, όπως στην Κολομβία, δεν έχουν δει ποτέ ένα σχολείο, των παιδιών της Παλαιστίνης που γνωρίζουν μόνο τους προσφυγικούς καταυλισμούς όπου γεννήθηκαν, των παιδιών στη Ρουάντα που είδαν να σκοτώνουν τα μέλη της οικογένειάς τους.
Στη Συρία, μεταξύ 2011 και 2013, σκοτώθηκαν περισσότερα από 10.000 παιδιά, στο Πακιστάν, το 2014, οι Ταλιμπάν σκότωσαν 132 παιδιά σε ένα σχολείο. Στην Καμπότζη, μεταξύ 1975 και 1979, περίπου 2 εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, ανάμεσά τους αμέτρητα παιδιά, συχνά με το όπλο στον σβέρκο.
Στον πόλεμο μεταξύ Ιράν και Ιράκ τη δεκαετία του ’80, εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά του Ιράν έχασαν τη ζωή τους, με το «διαβατήριο για τον παράδεισο» στην τσέπη τους. Στην Ουγκάντα έχουν σκοτωθεί πάνω από 66.000 παιδιά. Η Ασία, η Αφρική και η Νότια Αμερική είναι η γεωγραφία του θανάτου. «Τα παιδιά με το όπλο στο χέρι καθρεφτίζουν την αποτυχία των ενηλίκων», γράφει ο Μάιντα. Και φυσικά έχει δίκιο.
Πηγή: protagon
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου