Ένα όπλο, ένα απλό αντικείμενο, ένα παιδικό παιχνίδι.

Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, ποτέ μα ποτέ δεν μπορούσα να ανεχτώ την θέα ενός όπλου. Μου δημιουργούσε πάντα ένα συναίσθημα τρόμου, μια αίσθηση καταστροφής, ακόμα κι αν επρόκειτο για παιδικό παιχνίδι.

«Παιδικό παιχνίδι»! Ένα όπλο, ένα αντικείμενο που αφαιρεί με εκπληκτική ευκολία μια ζωή ανθρώπου ή ζώου, έγινε παιδικό παιχνίδι. Αυτό κι αν δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω. Ούτε φυσικά και την άνεση γονιών, θείων, παππούδων και νονών, να δωρίζουν ένα τέτοιο «παιχνίδι» στα παιδιά με την τόσο βολική δικαιολογία ότι το θέλουν, το ζητούν.

Ποτέ δεν πήρα δώρο στα παιδιά μου όπλο, ούτε καν νεροπίστολο. Ποτέ δεν επέτρεψα να τους φέρουν τέτοιο αντικείμενο. Ακόμα και στο σχολείο, όταν τα μικρά μου φτιάχνουν με τα τουβλάκια τους όπλα, τα κοιτάω και τα ρωτάω αν είναι σίγουρα πώς το παιχνίδι αυτό που έφτιαξαν είναι το καλύτερο δημιούργημα που θα μπορούσαν να σκεφτούν κι εκείνα ξέρουν κι ευθύς το μετατρέπουν σε αεροπλάνο, σε αυτοκίνητο, σε κάτι άλλο.

Αλλά με τρομάζει πολύ η άνεση μας να αντιμετωπίζουμε το όπλο σαν κάτι καθημερινό, σαν κάτι που έχει γίνει ένα με τη ζωή μας, σαν κάτι απλό. Σα να βλέπουμε ας πούμε μια τσάντα σε μια βιτρίνα. Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι δεν θα μας προκαλέσει καμία απορία, κανένα ξάφνιασμα, καμία απολύτως αντίδραση η ύπαρξη ενός όπλου ανάμεσά μας, στην παρέα μας, στο χώρο που ζούμε, στο χώρο που θα διασκεδάσουμε, στο χώρο που θα βρεθούμε για να μιλήσουμε, να μάθουμε, να δούμε. Εκτός ίσως κι αν το δούμε στα χέρια κάποιου που μας σημαδεύει, και ειδικά κάποιου αλλόθρησκου, συνήθως, φανατισμένου. Τότε ναι, θα ξαφνιαστούμε, θα τρομάξουμε, θα φωνάξουμε, θα ουρλιάξουμε από φόβο, ότι σε λίγο η ζωή μας θα χαθεί γιατί το μέχρι πριν λίγο διακοσμητικό αντικείμενο, τώρα είναι εδώ μπροστά μας, φονικό όπλο, στα χέρια κάποιου που είναι παράλογος, λες κι όλοι εμείς είμαστε λογικοί. Αλλά σε κάθε άλλη περίπτωση, μη σας πω ότι θα μας φανεί και απόλυτα φυσιολογικό. Να υπάρχει ας πούμε στην τσάντα μας για ώρα ανάγκης.

Εμείς οι λογικοί, που ξέρουμε πότε και πως να το χρησιμοποιήσουμε. Που δεν έχουμε φανατισμό, δεν τρέφουμε μίσος, δεν έχουμε πρόθεση να αφαιρέσουμε μια ζωή.

Αλήθεια έχετε δοκιμάσει και ως μεγάλοι να παίξετε μαζί του; Να σημαδεύει ας πούμε ο ένας τον άλλον για να φωτογραφηθείτε; Ή για να δείτε στον καθρέφτη αν σας πάει ο ρόλος του κατόχου όπλου;

Α … να το δοκιμάσετε!

Το είδα πρόσφατα στα social media σαν φωτογραφικό πρότζεκτ και πραγματικά απόρησα. Αυτό ξέρετε με την τέχνη, αν υποθέσουμε ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση επρόκειτο για τέχνη φυσικά, που επιτρέπει τα πάντα προκειμένου να εκφραστεί ο εκάστοτε καλλιτέχνης ποτέ δεν το κατάλαβα και να πω την αλήθεια, δεν το δικαιολογώ κι ας κατηγορηθώ ως «άτεχνη» και ως μη γνώστης.

Μια σειρά φωτογραφιών με μοντέλα να σημαδεύουν, με μοντέλα να σημαδεύονται με την κάνη ενός όπλου. Με πραγματικά εντυπωσιακό υποκριτικό ταλέντο, με ύφος κατάλληλο, με μάτια τάχα τρομαγμένα, ή με μάτια γεμάτα μίσος και εκδίκηση. Με το κατάλληλο ντύσιμο, σε φόντο σκοτεινό, να θυμίζει και λίγο ταινία νουάρ. Σε άλλες φωτογραφίες αφήνονταν να γελούν ικανοποιημένοι με τον τρόμο στα μάτια των συναδέλφων τους, που φυσικά έπαιζαν κι εκείνοι το ρόλο τους καλά. Θύτες και θύματα. Ανάλογα ύφη, ανάλογες στάσεις σώματος. Θύματα και θύτες. Ποιο πάει πρώτο; Ποιο πάει δεύτερο; Πόσο απέχει το ένα από το άλλο;

Από την πρώτη φωτογραφία που είδα φοβήθηκα τον άνθρωπο περισσότερο. Φοβήθηκα εμένα, εσένα, όποιον είναι δίπλα μου. Φοβήθηκα να κοιτάξω στα μάτια αυτόν που έχω μπροστά μου, γιατί δεν ήξερα αν το βλέμμα του θα είναι αληθινό ή θα παίζει ένα ρόλο. Ένα παιχνίδι, ένα πρότζεκτ, ένα θέμα προς κατανάλωση. Κι όλοι αλλάζουμε ρόλους με ευκολία φοβερή, με άνεση, με χαρά, χωρίς δυσκολία, χωρίς δεύτερη σκέψη. Μεταμορφώσεις στιγμής, δευτερολέπτων που ούτε καν τις συνειδητοποιούμε.

Μα έλα τώρα, παιχνίδι είναι, παιχνίδι απλό. Εγώ είμαι μπροστά σου, ο φίλος σου, ο αγαπημένος σου, ο αδερφός σου. Έπαιζα, μη φοβάσαι. Να τώρα γύρισα στο γνώριμο μου ύφος, στην γνώριμή μου συμπεριφορά. Δεν υποκρίνομαι πια.

Μα εγώ σε φοβάμαι και φοβάμαι κι εμένα, γιατί όσο εύκολα μεταμορφώνεσαι εσύ, άλλο τόσο εύκολα μπορώ να μεταμορφωθώ και εγώ. Και φοβάμαι μήπως το παιχνίδι αυτό μου γίνει συνήθεια, ή σου γίνει συνήθεια κι ύστερα χάσουμε τον εαυτό μας και ούτε κι εμείς δεν θα ξέρουμε αν είμαστε έτσι ή «παίζουμε».

Ένα όπλο, ένα απλό αντικείμενο, ένα παιδικό παιχνίδι. Οικείο πια. τόσο οικείο, όσο κι ο θάνατος που θα προκαλέσει.

Πηγή:  fylada.gr