Ηταν το 1998, πριν από 18 χρόνια, όταν ο 27χρονος, τότε, πατέρας Αντώνιος Παπανικολάου χειροτονήθηκε νέος ιερέας στην ενορία του Αγίου Γεωργίου στον Κολωνό.
Σε μια περιοχή δύσκολη, ένα γκέτο στο κέντρο της πόλης, με συμμορίες, διακίνηση ναρκωτικών και κυρίως νέους ανθρώπους που η ίδια η κοινωνία είχε μετατρέψει σε παρίες της ζωής.
Δεν υπήρχε χρόνος ούτε πολυτέλεια για δεύτερες σκέψεις. Με μοναδικά όπλα του την αγάπη για τα παιδιά, καθώς και την πίστη του στον Θεό και στην ανθρώπινη υπόσταση, αναλαμβάνει αμέσως δράση. Γίνεται ο «Νώε» της σύγχρονης «Κιβωτού του Κόσμου» και σώζει από τη... θεομηνία της μοίρας τους εκατοντάδες παιδιά και οικογένειες, προσφέροντάς τους τα κατάλληλα εφόδια για να πατήσουν γερά στα πόδια τους και να έχουν μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή.
Ενα καταφύγιο που από τότε μέχρι σήμερα συνεχίζει το δύσκολο έργο του και χρόνο με τον χρόνο πολλαπλασιάζει τις δράσεις του, ανοίγοντας τις πόρτες του και φτιάχνοντας παραρτήματα και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, όπως το νέο σπίτι και τη γεωργική σχολή που δημιούργησε το 2013 στην Ηπειρο, στην Πωγωνιανή Ιωαννίνων, κοντά στα ελληνοαλβανικά σύνορα και «αγκάλιασε» 73 παιδιά με κύριο στόχο να ακολουθήσουν το γεωργικό επάγγελμα (διαθέτουν ένα σύγχρονο μελισσοκομείο και τυροκομείο) και τα τελευταία δύο χρόνια στη Χίο, όπου παρέχεται βοήθεια σε 33 Ελληνόπουλα από όλο το Αιγαίο, από τη Λήμνο μέχρι τη Ρόδο, καθώς και σε 25 ασυνόδευτα προσφυγόπουλα από τη Συρία.
Από κοντά του δεν έλειψαν ποτέ όλα αυτά τα χρόνια οι εθελοντές (σήμερα ξεπερνούν τους 3.000!), συνοδοιπόροι και συμπαραστάτες του στο «έργο αγάπης», όπως ο ίδιος το χαρακτηρίζει, καθώς και η πρεσβυτέρα του, Σταματία Γεωργαντή, με την οποία έχουν αποκτήσει τρία αγόρια.
«Στην Αθήνα, στα τέσσερα σπίτια φιλοξενίας μας, ήδη έχουμε 400 παιδιά, όλων των ηλικιών, από μωρά έως 18 χρόνων», αναφέρει στο «Εθνος» ο πατέρας Αντώνιος.
«Σε αυτό δεν συμπεριλαμβάνονται οι φοιτητές μας αλλά και τα υπόλοιπα παιδιά άνω των 18 ετών που προσπαθούν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους. Γι' αυτά τα παιδιά έχουμε ένα ειδικό πρόγραμμα ημιαυτόνομης διαβίωσης, με το οποίο προσπαθούμε να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους δουλεύοντας ταυτόχρονα. Η πλειονότητα των παιδιών που φιλοξενούμε είναι Ελληνόπουλα, ορφανά αλλά και παιδιά που έρχονται με εισαγγελική παραγγελία, τα οποία απομακρύνονται από το σπίτι τους λόγω ακαταλληλότητας του περιβάλλοντος. Η αναλογία μετά την οικονομική κρίση είναι οκτώ προς δύο, αλλά εμείς δεν κάνουμε κανέναν διαχωρισμό. Εξάλλου, αυτή είναι η αληθινή έννοια της αγάπης.
Η αγάπη του κόσμου
Στην κοινωνία των παιδιών δεν υπάρχουν διαχωρισμοί. Τα παιδιά αυτά τα ενώνει ο ίδιος πόνος. Τα ενώνει η ίδια προσφυγιά. Τα μεν είναι οι πρόσφυγες της ζωής που απομακρύνθηκαν από το σπίτι τους για να σωθούν από την κακοποίηση, την παραμέληση, την ανέχεια από τον φυσικό γονιό τους, ενώ τα άλλα είναι οι πρόσφυγες του πολέμου. Επίσης, αυτή τη στιγμή στηρίζουμε 125 μονογονεϊκές οικογένειες, εγκύους, κακοποιημένες μητέρες, κυρίως από την επαρχία, οι οποίες δεν έχουν δουλειά και εργασία, οπότε το πρώτο πράγμα που κάνουμε είναι να τους προσφέρουμε στέγη και κάποιο επίδομα για να μεγαλώσουν μόνες τα παιδιά τους και όχι κάποιος άλλος ή κάποιο ίδρυμα.
Τα πράγματα χειροτέρεψαν όλα αυτά τα χρόνια. Δυστυχώς, η ακραία φτώχεια δημιουργεί και άλλα παράπλευρα κοινωνικά προβλήματα που πλήττουν τα ίδια τα παιδιά, που είναι το πιο ευαίσθητο κομμάτι της κοινωνίας. Δεν συναντούσαμε τόσα πολλά περιστατικά κακοποίησης και παραμέλησης παιδιών στο παρελθόν από ελληνικές οικογένειες».
Ξεκαθαρίζει πως ό,τι βλέπουμε «είναι φτιαγμένο από την αγάπη του κόσμου. Ακόμη συγκινούμαστε και συγκλονιζόμαστε από τις ιστορίες των παιδιών και των οικογενειών που έρχονται σ' εμάς. Η πίστη μας έχει μεγαλώσει σε τέτοιον βαθμό που θεωρούμε οτιδήποτε γίνεται πλέον ότι είναι ένα μικρό... θαύμα, γιατί ούτε μία δεκάρα δεν πήραμε ποτέ από το κράτος. Δώσαμε μεγάλη μάχη για να εξαιρεθούμε από τον ΕΝΦΙΑ για τα σπίτια, στα οποία φιλοξενούμε και μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Κι όμως και γι' αυτά τα αυτονόητα πράγματα έπρεπε να παλέψουμε. Το θεωρώ πολύ μεγάλη αδικία.
Οπως λέει ο Καζαντζάκης, "το θαύμα είναι ο ανθός της ανάγκης". Η ανάγκη μας έσπρωξε να βρούμε τις λύσεις χωρίς να περιμένουμε το λαχείο για να βοηθήσουμε. Αν περιμένουμε να έρθει η σωτηρία από τον άλλον, ίσως να μην έρθει ποτέ. Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς. Ο φτωχός κόσμος μάς στηρίζει όλα αυτά χρόνια. Aνθρωποι που δεν τους περίσσευαν χρήματα. Ακόμη και σήμερα υπάρχουν συμπολίτες μας που έρχονται και προσφέρουν πολύ παραπάνω από τις δυνατότητές τους. Θέλουμε να μεγαλώσουμε αυτά τα παιδάκια και να τα παραδώσουμε στην κοινωνία που ζούμε ως σωστούς, δημιουργικούς και ενεργούς πολίτες», καταλήγει.
Ο ΑΚΤΙΒΙΣΤΗΣ ΜΕ ΤΑ ΡΑΣΑ
«Στην αγκαλιά μας χωρούν οι πάντες»
Ο 45χρονος σήμερα πατέρας Αντώνιος είναι ένας άνθρωπος της Εκκλησίας, που ξεχώρισε από την πρώτη στιγμή. Hταν και παραμένει ένας ακτιβιστής ιερέας που βάδισε μπρος, ακόμη κι όταν οι καιροί -και η Εκκλησία- του πήγαιναν κόντρα.
Γεννήθηκε στη Χίο το 1971 από μια φτωχή και πολυμελή οικογένεια -οι γονείς του έχουν καταγωγή από το Αϊβαλί της Μικράς Ασίας- και έχει άλλα τέσσερα αδέρφια. Εκεί πέρασε και τα παιδικά του χρόνια, όπως και η πρεσβυτέρα του. Ο πατέρας του δεν είχε σχέση με την Εκκλησία, ήταν έμπορος. Η μητέρα του είχε αναλάβει το δύσκολο έργο της φροντίδας και του μεγαλώματος των παιδιών.
Από μικρός είχε την τάση να βοηθά, να συμμετέχει και να συμπονεί και πίστευε ότι μπορεί να βοηθήσει περισσότερο μέσα από το σχήμα. Τελείωσε το Παιδαγωγικό και τη Θεολογική Σχολή και ταξίδεψε αρκετά στο εξωτερικό, σε ιεραποστολές. Μετά τις σπουδές του παντρεύτηκε και χειροτονήθηκε στον Αγιο Γεώργιο Κολωνού.
«Ανεκτίμητο κέρδος»
Είναι ο άνθρωπος της Εκκλησίας που δεν δίστασε πριν από 18 χρόνια να σηκώσει τα ράσα του και να παίξει μπάσκετ με παιδιά που είχαν παραβατική συμπεριφορά και που η κοινωνία τα θεωρούσε, όπως αποκαλύπτει, «καμμένα χαρτιά». Και τα κατάφερε, διότι άγγιξε με τον λόγο και την αγάπη του τις ψυχές τους. Ηταν ο άνθρωπος που νοιάστηκε για εκείνα. Δεν είναι και λίγο πράγμα...
«Η αγκαλιά της Κιβωτού χωράει τους πάντες. Οσους θέλουν βοήθεια και όχι λύπηση. Αισθάνομαι πατέρας πάρα πολλών παιδιών που έχουν μεγαλώσει, που έχουν φύγει και επιστρέφουν να μου πουν ότι με νιώθουν δικό τους άνθρωπο. Αυτό το κέρδος δεν μπορεί να εκτιμηθεί. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ψυχούλες που είναι τραυματισμένες και θα πρέπει ο καθένας που θα έρθει κοντά μας να καταθέσει και εκείνος τη ψυχή του. Να έχει αγάπη και καλοσύνη για να είναι αποτελεσματικός. Η εμπειρία το να έχεις τα δικά σου παιδιά βοηθάει, αλλά η πράξη είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Η λέξη «Θεός» σημαίνει αγάπη χωρίς μέτρο. Ο Θεός είναι τόσο κοντά μας που μπορούμε να απλώσουμε το χέρι μας και να τον πιάσουμε», προσθέτει.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Το στρατηγείο στον Κολωνό
Η «Κιβωτός του Κόσμου» λειτουργεί σταθερά στη διασταύρωση Ζηνοδώρου 3 και Καλλικλέους, στον Κολωνό. Τα τηλέφωνα είναι 210-5141935 και 210-5141953. Ακόμα μπορείτε να βοηθήσετε καλώντας στο 19888 με 2,46 ευρώ ανά κλήση ή SMS (συμπεριλαμβανομένου του ΦΠΑ) από όλα τα δίκτυα σταθερής και κινητής τηλεφωνίας.
ΜΑΡΙΝΑ ΖΙΩΖΙΟΥ
Πηγή: Έθνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου