«Οι ανάπηροι δεν είναι ήρωες»

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΠΑΡΑΠΛΗΓΙΚΩΝ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΑΜΠΡΙΑΝΙΔΗΣ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ

Η ζωή μέχρι τα 19, το ατύχημα που τον άφησε ανάπηρο, οι δραστηριότητες στη φύση και η φιλοσοφία ενός ανθρώπου που ακόμα αγαπάει την ταχύτητα

Μια συμβουλή που δίνω στους νέους είναι να μη βιαστούν να πάρουν γρήγορες μηχανές και γρήγορα αυτοκίνητα

Ο άνθρωπος δεν μπορεί ούτως ή άλλως να είναι μια ανεξάρτητη μονάδα. Είναι κομμάτι μιας κοινωνίας. Ο ένας άνθρωπος επηρεάζει τον άλλο με κάποιο τρόπ

Γεννήθηκα κοντά στην περιοχή της Δασούπολης. Οι γονείς μου κατάγονται από την Πάφο και την Πιτσιλιά. Ο πατέρας μου διατηρούσε και διατηρεί ακόμα χωράφια και αμπέλια, τα οποία βοηθούσαν οικονομικά την οικογένεια. Η κανονική δουλειά όμως του πατέρα μου ήταν νοσοκόμος και η μητέρα μου είχε ένα μικρό πολυκατάστημα. Τους ενδιέφερε να δώσουν και σε εμένα και στην αδερφή μου καλή παιδεία.

Ήμουν πολύ καλός μαθητής μέχρι τη Β' Λυκείου, όταν έγινε ένα περιστατικό που με απογοήτευσε και αποτέλεσε την αιτία για την οποία τα επόμενα δύο χρόνια παραμέλησα τα μαθήματά μου. Είχα νιώσει τόσο έντονη την αδικία. Κάθε σχολείο έχει την ευθύνη να είναι δίκαιο στις αποφάσεις του, έναντι και μαθητών και καθηγητών. Σε μεγάλο βαθμό εκεί ξεκίνησε η «επανάσταση», εκείνο το περιστατικό με έδιωξε μακριά από τον δρόμο του σχολείου. Τι είχε συμβεί: χτύπησε το κουδούνι για να σχολάσουμε και η συγκεκριμένη καθηγήτρια, ως συνήθως, άργησε να ολοκληρώσει το μάθημα. Μάζεψα λοιπόν τη βαλίτσα μου και την έβαλα πάνω στο θρανίο.

Αυτή εκνευρίστηκε και με έβρισε, με είπε «asshole» μπροστά σε όλη την τάξη. Έπειτα ήθελε να πάω μαζί της στο γραφείο του διευθυντή, αλλά δεν πήγα. Πήγα την επόμενη ημέρα και όταν είπα στη γραμματέα του διευθυντή πώς με αποκάλεσε, εκείνη απάντησε «μα δεν υπάρχει τέτοια λέξη». Στο τέλος με απέβαλαν. Αδιανόητα πράγματα.

«Μου αρέσει η ταχύτητα»

Έπαθα το ατύχημα με τη μοτοσυκλέτα στα 19 μου χρόνια. Μου άρεσε και μου αρέσει η ταχύτητα, αλλά τη στιγμή που συνέβη, δεν έτρεχα. Αν ήμουν «κακό παιδί»; Θα έλεγα ότι ήμουν ατίθασος και επαναστάτης.

Βιάστηκα όμως. Μια συμβουλή που δίνω στους νέους είναι να μη βιαστούν να πάρουν γρήγορες μηχανές και γρήγορα αυτοκίνητα. Έχουν πολλά χρόνια μπροστά τους για να απολαύσουν την οδήγηση και θα την απολαύσουν περισσότερο όταν μπορέσουν να την εκτιμήσουν. Στα 19 και στα 20 μάς συγκινούν η ταχύτητα και τα ακροβατικά, αλλά όσο μεγαλώνουμε το ευχαριστιόμαστε περισσότερο. Βέβαια, ένας 19χρονος δεν μπορεί να το αντιληφθεί αυτό.

Φυσικά, δεν φταίει μόνο ο νέος, αλλά και το σύστημα Παιδείας που δεν τον προετοιμάζει κατάλληλα για να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της ενηλικίωσης. Πρέπει να το παραδεχτούμε αυτό.

Αν μου λείπει η ταχύτητα μετά από τόσα χρόνια; Δεν θα έλεγα ότι μου λείπει, αλλά θα μου άρεσε να νιώσω το συναίσθημα του να οδηγείς τη μοτοσυκλέτα και να σε χτυπάει ο αέρας στο πρόσωπο, με τη μόνη διαφορά ότι τώρα θέλω να μπω σε μια κλειστή πίστα και να οδηγήσω, χωρίς να έχω το άγχος αν θα βρω ένα εμπόδιο στον δρόμο μου.

«Δεν βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας»

Η αναπηρία σε βοηθά να κατανοήσεις τη σημασία που έχει να εκτιμάς τις ικανότητες στη ζωή και όχι τις ανικανότητες. Σε μεγάλο βαθμό, ως κοινωνία αυτό δεν το έχουμε αντιληφθεί. Δεν βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας, εκτιμώντας τι καλό μπορεί να κάνει, αλλά προσπαθούμε να δούμε τις ατέλειές του.

Ειδικά από τη θέση που είμαι και ερχόμενος σε επαφή με τα άτομα που εκπροσωπώ στην Οργάνωση, μπορώ να πω ότι η προσφορά των απαραίτητων υποδομών για να αξιοποιούν τις δυνατότητές τους είναι ίσως το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή του ανθρώπου. Βλέπετε, το γεγονός ότι είμαι ενταγμένος στην κοινωνία και κάνω πολλά πράγματα στη ζωή μου, οφείλεται στο γεγονός ότι προσπαθώ να βρω τρόπους ώστε να συμμετέχω στη ζωή, η οποία δεν είναι άλλο από τη συμμετοχή.

«Στο εξωτερικό νιώθω λιγότερο ανάπηρος»

Όταν είσαι σε περιβάλλον αναπηρίας τα εμπόδια είναι πολλά. Πολλές φορές λέμε ότι πηγαίνοντας σε άλλες χώρες νιώθουμε λιγότερο ανάπηροι απ’ ό,τι στη χώρα μας, γιατί έχουμε πιο πολλές υποδομές που προσαρμόζουν το περιβάλλον στις ανάγκες του τροχοκαθίσματος. Στη Βιένη που πήγα πριν από λίγο καιρό, είδα έναν πολύ διαφορετικό τρόπο σχεδιασμού της πόλης για τους ανάπηρους και αυτό με έκανε να νιώσω άσχημα, διότι ενώ οι Έλληνες έχουμε προσφέρει τον πολιτισμό στον κόσμο, φαίνεται ότι ο κόσμος μάς έχει προσπεράσει.

Ο άνθρωπος δεν μπορεί ούτως ή άλλως να είναι μια ανεξάρτητη μονάδα. Είναι κομμάτι μιας κοινωνίας. Ο ένας άνθρωπος επηρεάζει τον άλλο με κάποιο τρόπο. Ακόμα και αν είσαι στο σπίτι σου με την οικογένειά σου, όσο όμορφο σπίτι και να έχεις, με όσες ανέσεις, κάποια στιγμή θα ανοίξεις την πόρτα να βγεις έξω από αυτό, εκεί θα βρεις προβλήματα τα οποία θα φέρεις μαζί σου όταν επιστρέψεις.

Ο όρος «αναπηρία»

Σας παραξενεύει που χρησιμοποιώ τον όρο αναπηρία; Αυτός είναι ο σωστός όρος. Ακούω που χρησιμοποιούν φράσεις όπως «άτομα με ειδικές ικανότητες», αλλά δεν μου αρέσει. Όπως δεν μου αρέσει όταν μιλούν για «ήρωες της ζωής» και άλλες τέτοιες βλακείες. Δεν είναι ήρωες της ζωής αυτά τα άτομα, απλώς αναγκάζονται να προσαρμοστούν, να πάρουν ενέργεια από αυτή που έχει ο άνθρωπος μέσα του ως απόθεμα για τις δύσκολες στιγμές και να προχωρήσουν μπροστά. Δεν υπάρχει τίποτα το ηρωικό σε όλο αυτό. Ξέρετε ποιοι είναι ήρωες της ζωής; Αυτοί που κάνουν οικογένεια, που αναθρέφουν καλά παιδιά και τα παραδίδουν στην κοινωνία ως καλούς πολίτες. Κι αυτό το γνωρίζουν οι καλοί οικογενειάρχες.

Προσβάσεις και υποδομές

Τα άτομα με αναπηρία δεν κάνουν παρέα μόνο με άλλα άτομα με αναπηρία. Με τους δικούς μου φίλους είμαστε μαζί από το σχολείο, ήταν εκείνοι που με στήριξαν, έρχονταν να με δουν, να βγούμε έξω και τους επισκεπτόμουν σε άλλες χώρες όπου σπούδαζαν. Βέβαια, επειδή ασχολούμαι με την Οργάνωση Παραπληγικών, έχω γνωρίσει και πολύ άλλο κόσμο. Γενικώς, όταν μπορείς να συμμετέχεις στη ζωή, τόσο αποκτάς περισσότερες εμπειρίες και φιλίες. Αρκεί να υπάρχουν προσβάσεις και υποδομές, αν δεν υπάρχουν απομονώνεσαι καθώς κάποια στιγμή, προκειμένου να βγεις, θα πρέπει να σε φορτωθούν οι φίλοι σου και αυτό δεν είναι ευχάριστο. Έτσι, από ένα σημείο και μετά, δεν συμμετέχεις.

Ένα από τα παράξενα που θα έλεγε κανείς ότι κάνω, είναι ότι έχω αγοράσει ένα όχημα για εκτός δρόμου διαδρομές, με το οποίο πάω για σαφάρι στα βουνά με τους φίλους μου. Δεν είναι εύκολη η πρόσβαση στη φύση όταν είσαι σε τροχοκάθισμα, δεν μπορείς εύκολα να βγεις εκτός πόλης και να βρεθείς στη φύση. Είναι πολύ ωραία δραστηριότητα, αναπνέεις καθαρό αέρα, μυρίζεσαι τον αέρα και το δάσος, ειδικά αν βρέχει λίγο.

Το λάθος που κάνει η κοινωνία και οι γονείς μας είναι ότι δεν υποστηρίζουν το ταλέντο στους νέους. Αυτό συνέβαινε τουλάχιστον στη δική μου εποχή. Για παράδειγμα, εγώ ήθελα να γίνω αρχιτέκτονας, αλλά ένας καθηγητής μού είπε «έχεις συγγενή με αρχιτεκτονικό γραφείο;». Όταν του απάντησα αρνητικά, με ρώτησε απορημένος «πού θα βρεις δουλειά τότε;».

«Να επενδύσουμε στο ταλέντο»

Σήμερα, είμαι αυτοεργοδοτούμενος, έχω δικές μου επιχειρήσεις: ένα πρακτορείο ΟΠΑΠ και μια επιχείρηση που εμπορεύεται εξοπλισμό εστιατορίων. Το εμπόριο είναι ωραίο μεν, αλλά πιο ωραίο είναι να κάνει κανείς κάτι πιο δημιουργικό. Είναι καλό να νιώθει κανείς ότι επενδύει στο ταλέντο του. Προσωπικά, πάντα σχεδίαζα καλά. Για να καταλάβετε, όταν ήταν να μπούμε σε αυτό το σπίτι, εγώ σχεδίασα την κουζίνα, αναλόγως με το πώς με βόλευε. Η αρχιτέκτων, θυμάμαι, είχε εντυπωσιαστεί.

Του Χρήστου Μιχάλαρου

Πηγή: sigmalive