Tώρα που ξεμπερδέψαμε οριστικά με τη μέρα και αφήσαμε πίσω μας ντέρτια, καημούς και μπασκετικά ρεπερτόρια, να σκεφτούμε και λίγο τα δόλια τα πιτσιρίκια: τα αγόρια και τα κορίτσια που λιώνουν εμπρός στο άγχος (και στο άγος, γιατί όχι;) των Πανελλαδικών εξετάσεων.
H σκέψη μου είναι πάντα κοντά τους, γιατί κάτι τέτοιες μέρες, πριν από τριαντατόσα χρόνια είχα ανεβάσει κι εγώ τον ίδιο πυρετό. Και τράβηξα κουπί και σαλτάρησα και είδα κι έπαθα να συνέλθω.
Tην ιστορία την έχω ξαναπεί, αλλά ακόμη μια φορά δεν βλάπτει.
Eίναι Δευτέρα Λυκείου λοιπόν, είναι μια εβδομάδα πριν από τις εξετάσεις και ξαφνικά χάνω τον κόσμο κάτω απ' τα πόδια μου. δεν μπορώ να διαβάσω, χορεύουν οι λέξεις στα βιβλία, περνάνε οι φτάσεις και τα νούμερα απ' τα μάτια μου μπροστά και πάνε βόλτα.
Περί μίνι νευρικού κλονισμού επρόκειτο, αλλά άντε να το πεις αυτό στα Τρίκαλα στην αρχή της δεκαετίας του ογδόντα. Είπαμε ότι το παιδί έχει τα νεύρα του, το αφήσαμε στην ησυχία του, πήγε στον αυτόματο έγραψε μια χαρά. Πλην Εκθέσεως, όπου έπεσε από τα εικοσάρια στο δεκαπέντε και Χημείας, όπου έγραψε τέλεια το κεφάλαιο περί Θερμοκρασίας μόνο που η ερώτηση αφορούσε στη Θερμότητα...
Τέλος πάντων καλοκαίρι έρχεται, καλοκαίρι φεύγει, αρχίζει η τελευταία σχολική χρονιά, στον αυτόματο πιλότο ο δικός σου. ακόμη δεν έχω καταλάβει πώς πέρασε η Τρίτη Λυκείου κι αναθεμά κι αν διάβασα έστω μια μέρα. Απλά οι καθηγητές μου ήταν τόσο σίγουροι ότι τα ήξερα όλα, λόγω προτέρου εντίμου βίου, που προτιμούσαν να ασχολούνται με όλους τους υπόλοιπους.
Και φτάνουμε ξανά στις εξετάσεις. πάω γράφω άριστα Φυσική, Χημεία και Έκθεση και τελευταία μέρα έχω Μαθηματικά. Και στην τελευταία άσκηση είναι μια ακολουθία. τη λύνω βρίσκω τιμή 11, λέω "κάτι δεν πάει καλά" στο θολωμένο μου το κεφάλι μέσα, γιατί οι ακολουθίες έχουν λύση κατά 99 % είτε συν άπειρο, είτε πλην άπειρο, είτε μηδέν. οπότε την ξαναλύνω, την μπαλαμουτιάζω, την βγάζω μηδενική και δίνω την κόλλα. Φυσικά είναι 11 η λύση και παίρνω στα Μαθηματικά δωδεκάμιση, εγώ που δεν είχα πέσει ποτέ κάτω από δεκαοκτώ..
..και σώζωμαι! γιατί αν είχα λύσει σωστά την άσκηση αυτή, θα είχα περάσει Ιατρική που ήθελε να με στείλει ο πατέρας μου. Για να προκόψω, να βγάλω λεφτά και να μην πεινάσω ποτέ όπως είχε πεινάσει ο ίδιος που ορφάνεψε νωρίς. Μόνο που εγώ την Ιατρική τη σιχαινόμουνα...
Αντ΄αυτού πέρασα στο Φυσικό και βρήκα το χρόνο να ξεπεράσω εν ευθέτω χρόνω την κατάθλιψη και την καντήφλα και να διαβάσω πολιτική, ιστορία και μαρξισμό και να ακούσω όλες τις ροκιές του κόσμου και να δω ταινίες ένα σωρό και να κάνω πειρατικό ραδιόφωνο σε ένα πλυσταριό στους Θρακομακεδόνες και να αρχίσω να γράφω πριν από 29 χρόνια για μουσική στον "Σχολιαστή" και να ανακαλύψω αυτό που πραγματικά ήθελα -και αυτό που ήθελα ήταν το ωραίο παραμύθι της δημοσιογραφίας.
Παρεμπιπτόντως και τον αδερφό μου ήθελε να τον στείλει Ιατρική ο πατέρας μου και τα κατάφερε και μπήκε στη σχολή ο μπράδερ και αποφοίτησε με άριστα, αλλά στην συνέχεια το έστριψε και έκανε οικονομικά της υγείας, γιατί τα οικονομικά είχε ερωτευθεί από μικρός, και σήμερα είναι νούμερο ένα παγκοσμίως στον τομέα του και τον καμαρώνουμε.
Δια ταύτα; δια ταύτα, και στραβά να σας πάει παλικάρια και νεράϊδες, μπορεί να μην έχει καμιά σημασία για το μέλλον σας. Σημασία έχουν μόνο η καρδιά σας, το μυαλό σας και τα σκώτια σας. και η διάθεση να περπατάτε στο δρόμο με το κεφάλι ψηλά και να μη χρωστάτε τίποτα σε κανέναν καριόλη. Από εκεί θα κριθούν όλα, από εκεί θα κριθείτε κι εσείς, όχι από έναν γαμημένο βαθμουλάκο και μια ακόμη πιο γαμημένη σχολή.
Με την αγάπη μου και μη μασάτε.
Πηγή: cloud
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου