Αντίθετα με την επικρατούσα άποψη, μια έρευνα αποδεικνύει ότι τα άτομα που φροντίζουν ένα άτομο με αναπηρία στην οικογένειά τους ζουν περισσότερο.
Στην έρευνα εξετάστηκαν τα στοιχεία 7.000 ατόμων, οι μισοί από τους οποίους φρόντιζαν στην οικογένειά τους ένα άτομο με αναπηρία ή χρόνιο νόσημα (φροντιστές) και βρέθηκε ότι οι φροντιστές ζουν περίπου 9 μήνες περισσότερο.
«Η φροντίδα ενός ατόμου στην οικογένεια με χρόνιο νόσημα ή αναπηρία συσχετίζεται συνήθως με αυξημένο άγχος. Για αυτό το λόγο μέχρι πρόσφατα θεωρούνταν ότι οι φροντιστές έχουν υψηλότερο ποσοστό θνησιμότητας”, λέει ο David Roth, διευθυντής του Johns Hopkins University για τη Γήρανση και την Υγεία και κύριος συγγραφέας της έρευνας που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό American Journal of Epidemiology: «Δεν βρήκαμε κάποια υποομάδα στους φροντιστές στο δείγμα της μελέτης, στο οποίο να παρατηρήθηκαν υψηλά ποσοστά θνησιμότητας».
Ο Roth και οι συνεργάτες του σύγκριναν τα δεδομένα 3.503 φροντιστών και 3.503 μη φροντιστών. Όλα τα άτομα ήταν πάνω από 45 ετών και οι ομάδες ήταν εξισωμένες ως προς τα δημογραφικά στοιχεία, το ιατρικό ιστορικό, τη συμπεριφορά τους ως προς την υγεία τους και άλλους παράγοντες.
Μετά από 6 χρόνια «σημαντικά λιγότεροι» φροντιστές είχαν πεθάνει σε σχέση με τους μη φροντιστές (περίπου 18% λιγότεροι). Οι ερευνητές δεν βρήκαν κάποια κατηγορία φροντιστών που δεν ζούσαν περισσότερο, ωστόσο τονίζουν ότι τα αποτελέσματα αυτά μπορεί να μην ισχύουν για όλους τους φροντιστές.
«Αν οι καταστάσεις υψηλού άγχους μπορούν να αποφευχθούν ή να τις χειριστούν τα άτομα αποτελεσματικά, η φροντίδα αττόμων με αναπηρία ή χρόνιο νόσημα στην οικογένεια, μπορεί να έχει οφέλη στην υγεία, τόσο για το άτομο που δέχεται τη φροντίδα όσο και για το άτομο που την παρέχει, συμπεριλαμβανομένου και του μικρότερου ποσοστού θνησιμότητας» λέει ο Roth. «Οι δημόσιες συζητήσεις για την φροντίδα ατόμων με σοβαρά προβλήματα θα πρέπει να παρουσιάζουν μια πιο ακριβή ισορροπία ανάμεσα στους πιθανούς κινδύνους και τα οφέλη για τους ίδιους τους φροντιστές».
Απόδοση του άρθρου Caregivers Live Longer, Study Finds του Shaun Heasley
Η δική μας άποψη:
Η παροχή φροντίδας σε άτομα με αναπηρία ή χρόνια νοσήματα είναι μια ιδιαίτερα ψυχοφθόρα και στρεσογόνα διαδικασία, κυρίως όταν δεν υπάρχει υποστήριξη από το κράτος (οικονομική, πρακτική, συναισθηματική) και από το ευρύτερο περιβάλλον. Η έλλειψη δομών για αποκατάσταση, εκπαίδευση και φροντίδα , οι περιορισμένες οικονομικές απολαβές, ο καθημερινός κοινωνικός ρατσισμός κα ο αποκλεισμός σε όλα τα επίπεδα της ζωής δεν αφήνουν και μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας, ξεκούρασης και ηρεμίας στις οικογένειες των ατόμων με αναπηρία ή χρόνιο νόσημα.
Επιπλέον, κάποιες κατηγορίες φροντιστών φαίνεται να επιβαρύνονται περισσότερο από άλλες: για παράδειγμα, η φροντίδα ενός πολυανάπηρου ενήλικα ή ενός ασθενή με άνοια είναι πολύ πιο δύσκολη από την φροντίδα ενός νεαρού ατόμου με Σύνδρομο Down που είναι κοινωνικό και ενταγμένο σε κάποιο εκπαιδευτικό πλαίσιο.
Η προσεκτική ανάγνωση ολόκληρης της μελέτης και η διεξαγωγή και άλλων αντίστοιχων ερευνών σε διαφορετικές ηλικιακές ομάδες, κοινωνικές τάξεις, χώρες, κατηγορίες αναπηριών ή χρόνιων νοσημάτων θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Το σίγουρο πάντως είναι ότι θα πρέπει να αρχίσουμε –σαν κράτος και σαν κοινωνία- να προσέχουμε λίγο περισσότερους τους φροντίζοντες. Γιατί, “όταν έχεις τέτοια ευθύνη, δεν μπορείς ούτε να αρρωστήσεις ούτε να τα παρατήσεις” όπως λέει και η 75χρονη μητέρα ενός νεαρού άντρα με νοητική καθυστέρηση. “Γιατί αν πάθεις κάτι εσύ, τι θα απογίνει εκείνος; Έτσι κρατιέσαι. Όπως μπορείς”. Ίσως η πιο απλή εξήγηση των αποτελεσμάτων της έρευνας…
Ιωάννα Αγγέλου
Ειδιή παιδαγωγός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου