Γονείς σε δράση και όχι σε απόγνωση

Το θέμα παρουσιάστηκε εκτενώς στην τηλεόραση (το είδαμε στην πρωινή ενημερωτική ζώνη του ΣΚΑΪ) και οι εικόνες ήταν ομολογουμένως αποκαρδιωτικές: ένα δημοτικό σχολείο στη Μεσαρά Κρήτης λίγο πριν από την ολοκληρωτική κατάρρευση. Δεν χρειάζονται εντυπωσιακές παρομοιώσεις. Η εμφανής εγκατάλειψη, συνεπικουρούμενη από τις φθορές και την υγρασία, οδηγούσαν στο πρώτο συμπέρασμα: το κτίριο είναι ακατοίκητο. Ομως όχι! Ο φακός έδειξε κάποιους μαθητές σε θρανία (85, ο συνολικός αριθμός) και τους γονείς, οι οποίοι είχαν κάνει κατάληψη διεκδικώντας ένα καινούργιο σχολείο, που θα προσφέρει ασφαλείς συνθήκες μάθησης.

Από την απευθείας σύνδεση πληροφορηθήκαμε ότι το κτίριο αυτό κατασκευάστηκε το ’50 και ότι η Περιφέρεια, εκτός από τον δήμο, έχει δεσμευτεί ότι θα «προβεί στις αναγκαίες ενέργειες». Στη χώρα του μη αυτονόητου, το διαλυμένο αυτό τοπίο ονομαζόταν σχολείο και τα παιδιά που κινδύνευαν να πέσουν οι σοβάδες στο κεφάλι τους, μαθητές.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι το σχολικό κτίριο (τρόπος του λέγειν) στη Μεσαρά δεν είναι μοναδική περίπτωση. Κατά καιρούς έχουν αναφερθεί πολλά προβλήματα (η θέρμανση είναι το συχνότερο) σε σχολεία σε όλη την Ελλάδα, μηδέ της Αττικής εξαιρουμένης. Εκτυπωτές που δεν λειτουργούν, προτζέκτορες χαλασμένοι, κατεστραμμένα θρανία, τουαλέτες ανύπαρκτες, ανεπαρκής αριθμός θέσεων στο γραφείο των καθηγητών, σπασμένα τζάμια κ.ο.κ. Ο κατάλογος των ελλείψεων ατελείωτος. Η κρίση μαζί με τους υπερχρεωμένους δήμους (στους οποίους και ανήκουν τα σχολικά κτίρια) επιδείνωσαν τη φθορά και τη δυσλειτουργία.

Αυτή είναι η μία πλευρά με τη συνήθη απόληξη: της καταγγελίας. Εναντίον της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, της κεντρικής πολιτικής εξουσίας, της αδιαφορίας, της αβελτηρίας κ.λπ. Ισχυαν και προ κρίσης δεν αλλάζουν και στη διάρκειά της, παρότι όλοι γνωρίζουν ότι το κράτος χρεοκόπησε. Βλέποντας όμως σήμερα τους γονείς στην τηλεόραση και τη δικαιολογημένη αγανάκτησή τους, αναρωτήθηκα: πώς θα ήταν αν είχαν ανασκουμπωθεί, ως μέλη μιας μικρής κοινωνίας, είχαν ζητήσει τη συνδρομή των πιο άξιων και ικανών, πιθανότατα και επαγγελματιών, και έβαφαν ή ανακαίνιζαν μόνοι τους το σχολείο; Ισως όχι το συγκεκριμένο στη Μεσαρά, στην κατάσταση που είναι δεν επιδέχεται βελτίωση. Αλλά και πάλι. Η διάλυση δεν επήλθε αιφνιδίως. Η κατάρρευση ήταν σταδιακή, κρατάει χρόνια. Καμία πρωτοβουλία –όχι διαμαρτυρίας, εθελοντική– δεν μπορούσε να δώσει λύση, όταν ένα βάψιμο, φρεσκάρισμα ή αντικατάσταση των φθαρμένων υλικών ήταν ακόμη διαδικασία εφικτή; Καμία κίνηση πολιτών - γονέων δεν μπορούσε να ανατρέψει τη, δεδομένη, διαμαρτυρία; Να κάνει την ευχάριστη έκπληξη. Να παρακολουθούσαμε γονείς σε δράση και όχι σε απόγνωση. Με σύνεργα δουλειάς και επιθυμία να παρέμβουν δημιουργικά και αποτελεσματικά. Εξάλλου, είναι η ίδια αυτή κοινωνία που διεκδικεί τις υπηρεσίες της εκπαίδευσης. Και για να μην παρεξηγηθούμε: δεν εννοούμε σε καμία περίπτωση να υποκαταστήσουν οι γονείς το κράτος. Είναι, αναμφισβήτητα, υποχρέωσή του. Ομως δεν μπορεί να θυσιάζεται στον βωμό της καταγγελίας κάθε κίνηση που θα πρόσφερε ανακούφιση και λύση, ειδικά σε περιόδους όπως αυτή που διανύουμε.

Πριν από καιρό, σε σχολείο της Αθήνας, καθηγητής αποφάσισε μόνος του να καλύψει κενά: έβαλε πρίζες που έλειπαν, έφερε δύο ανεμιστήρες από το σπίτι του, βίδωσε θρανία ξεχαρβαλωμένα, ξεβούλωσε τουαλέτες. Το αποτέλεσμα; Δέχτηκε σκληρή κριτική από τον σύλλογο γονέων (η πλειοψηφία ανήκε στο ΚΚΕ) γιατί άφησε, λέει, το κράτος στην αμεριμνησία του και δεν πήρε τα μέτρα που όφειλε για την εκπαίδευση. Εκεί όπου ο ανορθολογισμός χτίζει παλάτια, τα ετοιμόρροπα σχολεία μπορούν να περιμένουν.

Μαρία Κατσουνάκη 

Πηγή: Καθημερινή