Αν παρακολουθείτε τα διεθνή τεκταινόμενα, ίσως έχετε μάθει για δυο συλλήψεις μαμάδων που έγιναν πρόσφατα από την αστυνομία, στην Αμερική. Ο λόγος; Επέτρεπαν στα παιδιά τους να παίζουν μόνα και αφύλακτα, στην παιδική χαρά, χωρίς την δική τους παρουσία….
Για τους περισσότερους από εμάς που σήμερα είμαστε 40 χρονών και πάνω, το ελεύθερο παιχνίδι στις αλάνες ή τις πλατείες χωρίς την παρουσία των γονέων, ήταν κάτι φυσιολογικό. Οι ίδιοι άνθρωποι βέβαια σήμερα, θεωρούμε εξίσου φυσιολογικό να μην επιτρέπουμε στα παιδιά μας να κάνουν το ίδιο. Η δικαιολογία είναι ότι οι εποχές έχουν αλλάξει, οι κίνδυνοι είναι διαφορετικοί σήμερα, κλπ κλπ.
(Ελάχιστοι έχουμε το θάρρος να παραδεχτούμε ότι αυτό που κυρίως έχει αλλάξει, είναι τα ίδια τα παιδιά μας – που είναι πολύ πιο μαλθακά, άβγαλτα και καλομαθημένα απ’ ότι ήμασταν εμείς. Στα παιδιά μας μάλλον δεν έχουμε εμπιστοσύνη, όχι στην εποχή).
Εν πάση περιπτώσει, ο λόγος που γράφεται αυτό το κείμενο δεν είναι για να επιπλήξει ή να θρηνήσει. Είναι για να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι γίνεται στον κόσμο, γύρω μας. Και αυτό που γίνεται, δεν είναι ωραίο….
Ας επιστρέψουμε στην σύλληψη των δύο μαμάδων, στην Αμερική. Μία ήταν στην Β. Καρολίνα και μία στο Μαϊάμι. Η διαδικασία, παρά τις όποιες διαφορές, παρόμοια: τα παιδιά, ηλικίας 9 και 7 ετών, έπαιζαν στην παιδική χαρά χωρίς η μαμά να είναι εκεί. Κάποιος άλλος γονέας το παρατήρησε αυτό και ειδοποίησε την αστυνομία. Η αστυνομία ήλθε, «ανέκρινε» τα παιδιά και προχώρησε στο να εντοπίσει τις μαμάδες και να τις συλλάβει. Η αιτιολογία; υπάρχουν πολλοί ανώμαλοι και απαγωγείς παιδιών εκεί έξω και είναι πολύ επικίνδυνο για τα παιδιά να παίζουν μόνα τους. Αμέλεια στην φύλαξη ανηλίκου κλπ κλπ..
Πρόσφατα συμμετείχα στο διεθνές συνέδριο παιχνιδιού που έγινε στην Κωνσταντινούπολη και άκουσα σημαντικούς play gurus από ολόκληρο τον κόσμο, να μου υπονοούν λίγο-πολύ το ίδιο πράγμα: ότι οι παντοδύναμες εταιρείες τεχνολογίας (και όχι μόνο) προσπαθούν να πάρουν τα παιδιά από τους ανοιχτούς χώρους και την φύση και να τα μεταφέρουν σε ένα δωμάτιο (ή σε μια σχολική τάξη), όσο γίνεται νωρίτερα. Διότι, μέσα σε ένα δωμάτιο είναι πολύ πιο πιθανό να υπάρχει ένας υπολογιστής ή ένα tablet, απ’ ότι σε ένα δάσος ή στον δρόμο. Και όσο νωρίτερα το παιδί ασχοληθεί μαζί του, τόσο πιο σύντομα θα γίνει εθισμένος καταναλωτής τεχνολογίας.
Ένας από τους τρόπους λοιπόν που προσπαθούν να το πετύχουν αυτό, είναι (και) τρομοκρατώντας τις κοινωνίες γύρω από τους κινδύνους του ελεύθερου παιχνιδιού σε ανοιχτούς χώρους (τραυματισμοί παιδιών, κακοί άνθρωποι τριγύρω, χάσιμο πολύτιμου εκπαιδευτικού χρόνου). Οι γονείς, που πάντοτε θέλουν το καλύτερο για τα παιδιά, τρομάζουν και πιέζουν τους πολιτικούς, οι οποίοι νομοθετούν κάνοντας ολοένα και δυσκολότερο το πραγματικά ακηδεμόνευτο παιχνίδι. Τα παιδιά λοιπόν αποκτούν μια καθημερινότητα προγραμματισμένη και ελεγχόμενη, ακόμη και στις πιο μικρές λεπτομέρειες. Φεύγει ο αυθορμητισμός, η ανεξαρτησία και η αυτόβουλη επιλογή και έρχεται ο έλεγχος, η επίβλεψη και κάθε λογής δομημένη δραστηριότητα.
Σκεφτείτε λοιπόν: ας υποθέσουμε ότι υπήρχαν έως χθες μερικά εκατομμύρια μαμάδες στην Αμερική που, αψηφώντας όλα τα παραπάνω, επέτρεπαν στα παιδιά τους να παίζουν ελεύθερα στις παιδικές χαρές και στα πάρκα. Γίνονται οι δύο συλλήψεις που προαναφέραμε. Γίνεται το θέμα αυτό βασικό αντικείμενο συζήτησης στα media, για 1-2 εβδομάδες. Δεν είναι λογικό να υποθέσουμε ότι κάποιες από αυτά τα μερικά εκατομμύρια μαμάδες θα τρομοκρατηθούν και θα σταματήσουν πλέον να επιτρέπουν στα παιδιά τους να παίζουν ελεύθερα; Τρίβουν τα χέρια τους οι ταμπλετο-κατασκευαστές, μέχρι το επόμενο συμβάν….
Ξέρετε, στο τέλος της ημέρας όλα αυτά δεν έχουν μόνο να κάνουν με τα παιδιά και το παιχνίδι. Κυρίως, έχουν να κάνουν με την συνεχή μείωση της ατομικής μας ελευθερίας. Κάθε μέρα, όλο και λιγότερα πράγματα μπορούμε να κάνουμε χωρίς να χρειάζεται κάπου να δώσουμε αναφορά, να χρησιμοποιήσουμε κωδικούς ή να πάρουμε εγκρίσεις. Στο όνομα της ασφάλειας και της τεχνολογικής εξέλιξης, κάθε στιγμή οι πράξεις και οι δράσεις μας αποτυπώνονται και παρακολουθούνται.
Διαβάζαμε τα βιβλία του Όργουελ και λέγαμε «έλα ρε, αυτά δε γίνονται» – οι ίδιοι άνθρωποι όμως σήμερα τα ζούμε αυτά και είμαστε και χαρούμενοι. Διότι, οι αλλαγές γίνονται σταδιακά, απορροφώνται οι κλυδωνισμοί και στο τέλος το βαφτίζουμε όλο αυτό εξέλιξη και πρόοδο. Και υπό μία έννοια φυσικά είναι. Αλλά με τι κόστος….
Ας οραματιστούμε λοιπόν την στιγμή, σε μερικά χρόνια, όπου για να επιτραπεί η είσοδος του παιδιού σε μία παιδική χαρά θα πρέπει ο γονέας να κάνει κάποιου είδους check in από το κινητό του. Την ίδια στιγμή, ένα έξυπνο βραχιόλι στο χέρι του παιδιού θα παίρνει σήμα από το GPS του κινητού του γονιού και θα αρχίσει να σφυρίζει μόλις ο τελευταίος απομακρυνθεί για περισσότερο από είκοσι μέτρα.
Γελάτε; Και εγώ θα γελούσα πριν τριάντα χρόνια αν μου έλεγαν ότι η αστυνομία θα συλλάβει την μαμά μου επειδή εγώ παίζω μπάλα με τους φίλους μου, στον δρόμο….
Πηγή: fractalart
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου