Το σπίτι απέξω δεν έχει ταμπέλα. Αν είσαι τυχερός και βρεις το ελάχιστο αυτό στενό στο Μαρούσι, θα καταλάβεις ότι χτυπάς το σωστό κουδούνι από τα αραδιασμένα ποδηλατάκια στην είσοδο.
Εδώ ζουν 26 παιδιά, το μικρότερο λίγων μηνών και το μεγαλύτερο στα 16, κάθε ένα με τη δική του προσωπικότητα, τα δικά του ταλέντα, τις δικές του ανάγκες. Καθώς τα βλέπεις χαρούμενα να παίζουν ή να διαβάζουν αυτό το καλοκαιρινό απόγευμα (περιμένουν άλλωστε τις διακοπές τους), δεν διακρίνεις το νήμα που τα συνδέει, την κοινή πτυχή στη ζωή τους, ότι για τον ένα ή τον άλλο λόγο έχουν όλα εγκαταλειφθεί από τους γονείς τους.
Στα 14 σπίτια που διατηρεί το Χαμόγελο του Παιδιού σε όλη τη χώρα, τα οποία συντηρούνται αποκλειστικά από δωρεές, φιλοξενούνται συνολικά περίπου 300 παιδιά, τα οποία έχουν απομακρυνθεί από τις οικογένειές τους με δικαστική εντολή. Οι περισσότερες περιπτώσεις αφορούν σωματική και σεξουαλική κακοποίηση ή γενικότερα διαβίωση σε επικίνδυνο περιβάλλον. Πρόκειται ωστόσο για παιδιά που δεν μπορούν να προωθηθούν άμεσα για υιοθεσία, αφού παραμένουν εγκλωβισμένα στα γρανάζια του συστήματος (με πολλή δυσκολία και κατόπιν χρόνιων δικαστικών μαχών, μπορεί να αφαιρεθεί η γονική μέριμνα από τους φυσικούς γονείς). Σε ορισμένες περιπτώσεις, πάντως, όπως του μικρού Χρήστου, ο οποίος εγκαταλείφθηκε από τους γονείς του στο νοσοκομείο επειδή έπασχε από λευχαιμία, το δικαστήριο έδωσε το «πράσινο φως» να δοθεί για υιοθεσία, όπως και έγινε. Αυτήν τη στιγμή, στα 8 του, ζει με τη θετή του οικογένεια.
Δύσκολα, πολύ δύσκολα, «χωνεύεις» τις ιστορίες τους. Οπως του Βασίλη, επίσης εγκαταλελειμμένου λόγω του προβλήματος υγείας με το οποίο γεννήθηκε, μια σοβαρή καρδιακή ανεπάρκεια. Οταν χρειάστηκε να εγχειριστεί, οι άνθρωποι του Χαμόγελου επικοινώνησαν με τους γονείς του προκειμένου να τους ενημερώσουν. «Οφείλαμε να τους πάρουμε, ήταν μια σοβαρή επέμβαση, το παιδί μπορεί να χανόταν. Δεν ενδιαφέρθηκαν ούτε τότε», λέει στην «Κ» ο Κώστας Γιαννόπουλος, πρόεδρος της οργάνωσης που βρίσκεται μαζί μας στο σπίτι του Αμαρουσίου. Ο Βασίλης είναι σήμερα πολύ καλά, ένα χαρούμενο, υγιές παιδί. Το ίδιο και η Ειρήνη που στα 13 πήρε μόνη της κρυφά τηλέφωνο το Χαμόγελο για να καταγγείλει τον μπαμπά της. Την κακοποιούσε σεξουαλικά από τα 7. Χρειάστηκαν τέσσερα χρόνια, αλλά ο μπαμπάς της καταδικάστηκε σε 35 χρόνια φυλακή.
«Ευαγγελία, έλα να παίξουμε!» ακούγεται ξαφνικά μια φωνή από το σαλόνι. Η Ευαγγελία είναι μία από τις 11 παιδαγωγούς που απασχολούνται στο σπίτι με βάρδιες. Δεν έχουν ακριβώς ρόλο παιδαγωγού, αλλά είναι η γονεϊκή φιγούρα για τα παιδιά, κάνουν ό,τι κάνει μια «κανονική» μαμά στο σπίτι της. Παίζουν με τα παιδιά, τα διαβάζουν, συζητούν μαζί τους πώς πήγε το σχολείο, λύνουν τις διαφορές τους. Τα παιδιά όμως δεν τις φωνάζουν «μαμά», αλλά με τα μικρά τους ονόματα. Θα τους προκαλούσε σύγχυση: τα παιδιά έχουν μαμάδες, με τις οποίες ενδεχομένως επανενωθούν στο μέλλον. Οι παιδαγωγοί όμως του σπιτιού, όπως και τα άλλα μέλη του «νοικοκυριού», η δασκάλα, η νοσηλεύτρια, η κοινωνική λειτουργός, η ψυχολόγος, είναι η οικογένειά τους. Αυτοί θα τα συνοδεύσουν, εάν συμβεί κάτι, στο νοσοκομείο, αυτοί θα μείνουν στο προσκεφάλι τους όταν έχουν ανάγκη.
Ο,τι και να έχει προηγηθεί στη ζωή τους, στο σπίτι θα ξαναβρούν την παιδική τους ηλικία. Με το σχολείο και το φροντιστήριο, τα μαθήματα και τις εξετάσεις, τα φλερτ, τις παρέες, τα πάρτι. Η γειτονιά -με ελάχιστες εξαιρέσεις- έχει καλοδεχτεί την «πολύτεκνη» οικογένεια του Χαμόγελου. Το ίδιο και το σχολείο, οι δάσκαλοι, οι συμμαθητές. Στα πάρτι που οργανώνονται στο σπίτι με αφορμή τα γενέθλια κάποιου από τα παιδιά εμφανίζεται όλη η τάξη.
Εδώ θα μείνουν τουλάχιστον έως την ενηλικίωσή τους. «Οπως ακριβώς συμβαίνει με μια οποιαδήποτε οικογένεια. Κάποια θα περάσουν στο πανεπιστήμιο, άλλα θα θελήσουν να βρουν το δικό τους σπίτι. Εμείς θα είμαστε δίπλα τους μέχρι να βρουν τον δρόμο τους», λέει ο κ. Γιαννόπουλος. «Ειδικά τότε πρέπει να είμαστε δίπλα τους, τα παιδιά αυτά είναι ευάλωτα και ίσως πέσουν θύματα επιτηδείων». Δεκαεννιά χρόνια λειτουργεί το Χαμόγελο, πολλά είναι τα παιδιά που έχουν φτιάξει τη ζωή τους, έχουν σπουδάσει, έχουν κάνει δικές τους οικογένειες. «Μία κοπέλα που ζούσε μαζί μας παλιότερα μας παίρνει τώρα τηλέφωνο να μας πει τα παράπονά της με τον σύζυγο!» Είναι το «πατρικό», η οικογένειά της.
Τα παιδιά που φεύγουν αφήνουν χώρο για τα επόμενα. «Η κρίση δημιούργησε πιο πολλούς ενήλικες με προβλήματα, τα οποία περνούν στα παιδιά τους. Το τελευταίο διάστημα έχει αυξηθεί η κακοποίηση, η παραμέληση, τα συμπτώματα είναι πιο έντονα». Αντίστοιχα εντείνεται και η προσπάθεια τα παιδιά αυτά να ορθοποδήσουν. Το σπίτι δεν έχει ταμπέλα, γιατί ούτε εκείνα πρέπει να έχουν.
Πηγή: Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου