Πανδαισία χρωμάτων, εκατοντάδες χιλιάδες φωτεινά σώματα λαμπίριζαν πάνω από τα δεκάδες κεφαλάκια παιδιών και ενώνονταν με γραμμές φωτός που σχημάτιζαν τις φιγούρες ζώων. Ο θόλος του νέου ψηφιακού πλανηταρίου είχε μετατραπεί σε μικρό - έναστρο - ουρανό και διηγήθηκε την ιστορία των άστρων και των αστερισμών που είναι συνυφασμένη με τη ζωή των ανθρώπων και τις εποχές.
Το πυκνό σκοτάδι που απλώθηκε όταν έσβησαν τα φώτα στο αμφιθεατρικό πλανητάριο διαλύθηκε γρήγορα με τις πρώτες νότες μουσικής και τις πρώτες λάμψεις στον 950 τ.μ. θόλο του.
Τα συστατικά της 20λεπτης ιστορίας συναρπαστικά. Ο Καγκάγια Γιουτάκα, ένας ιάπωνας ψηφιακός καλλιτέχνης 44 ετών, περίφημος στη χώρα του, λάτρης της Ελλάδας και γνώστης της μακραίωνης ιστορίας της, δημιούργησε ένα παραμύθι για μικρούς - αλλά και μεγάλους -, με πρωταγωνιστή τον έναστρο ελληνικό ουρανό, για να διηγηθεί τη σχέση των ανθρώπων με τους θεούς, τα άστρα και τους αστερισμούς. Και με ένα σενάριο σε γλώσσα απλή και κατανοητή πρωτίστως για τους πιτσιρικάδες.
Μια ιλιγγιώδης βόλτα στη φαντασία με όχημα την ταινία «Τα παραμύθια του ουρανού 2» όπου η συλλογική κατάθλιψη από την κρίση δεν είχε θέση κι έμεινε μόνη έξω, στα σκαλοπάτια του Ευγενιδείου. «Εμείς τα άστρα πραγματικά συνδεόμαστε μεταξύ μας, όχι όμως με τον τρόπο που κάποτε φανταζόσασταν», ακούγεται η φωνή του αφηγητή καθώς το σκοτεινό πέπλο του ουρανού με τα πολύτιμα πετράδια του, τα άστρα, απλώνεται από πάνω μας. «Μαμά, κοίτα, το φεγγαράκι», έσπασε την ησυχία μια φωνούλα.
Στην αριστερή άκρη του θόλου, ένα κορίτσι με τα μαλλιά του πιασμένα αλογοουρά κοιτά τα άστρα και το ολόγιομο φεγγάρι ψηλά, που ρίχνουν το φως τους σε έναν αρχαίο ελληνικό ναό που θυμίζει τον Παρθενώνα και στέκει επιβλητικός σε έναν καταπράσινο λόφο «βλέποντας» το είδωλό του στα ήρεμα νερά μιας λίμνης.
Ο θόλος έχει ήδη μετατραπεί σε ουράνια λεωφόρο και μπροστά από τα μάτια μας περνούν οι Δίδυμοι, ο Ταύρος, ο Ωρίωνας. Ο Καγκάγια άφησε ελεύθερο τον Πήγασο να καλπάσει για να διασχίσει τις εποχές του χρόνου και τις χρονικές περιόδους του ανθρώπου.
Με το Σύμπαν μόλις μερικά μέτρα πάνω από τα κεφάλια μας και με τις φάσεις της Σελήνης να ξετυλίγονται με την τεχνική time lapse, τον Ηλιο να διαγράφει στο στερέωμα ταχύτατους γύρους, ο χρόνος που περνάει αποτυπώνεται με ψηφία στα δεξιά του θόλου σε μια αντίστροφη μέτρηση από το 242 π.Χ. ώς τη στιγμή που ο Καγκάγια ολοκλήρωσε την ταινία του, κάπου στο 2011.
«Οι αστερισμοί σάς συνδέουν με τους αρχαίους προγόνους σας αλλά και με τις γενιές που θα ακολουθήσουν», ακούστηκε πάλι η φωνή του αόρατου παραμυθά, για να σπάσει τη σιωπή η φωνή ενός πιτσιρικά μερικές θέσεις πιο κάτω «μαμά τι λέει;» - κι εκείνη αμέσως έσκυψε στο αυτί του να του εξηγήσει.
Οι τίτλοι τέλους άρχισαν να κυλούν στον θόλο και τα φώτα στο πλανητάριο άναψαν προοδευτικά. «Τέλειο ήταν», έπιασε το αυτί μου μια 12χρονη να λέει στη φίλη της που συμφωνούσε μαζί της. «Παιδιά, σας ευχαριστώ που με πήρατε μαζί σας», έλεγε μια νέα γυναίκα στο φιλικό της ζευγάρι που είχε έρθει με το παιδί τους. «Εφερα την ανιψιά μου», έλεγε μια άλλη με χαρά στη διπλανή της μητέρα που ανέβαιναν μαζί τις σκάλες προς την έξοδο, ενώ πιο πίσω δύο άνδρες είχαν ήδη κάνει σύνδεση με την πραγματικότητα καθώς ο ένας έλεγε στον άλλον «αυτά που λες, φίλε, με τα εργασιακά». Ο Πήγασος, ο Λέοντας, οι Δίδυμοι μας ταξίδεψαν ψηλά, μακριά από την κρίση, έστω για λίγο.
Πηγή: Νέα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου