Χίλια ευρώ για επτά ώρες! Τόσα κόστισε στο ελληνικό Δημόσιο η light κατάληψη ενός κεντρικού σχολικού κτιρίου στο Παγκράτι από τρεις 20χρονους τύπους (αγνώστου υπηκοότητας) στο τέλος της περασμένης εβδομάδας.
Το έδαφος είχε αρχίσει να στρώνεται από λίγους, ανερμάτιστους μαθητές του σχολείου. «Το σχολείο είναι σαν φυλακή, να αλλάξουν τα μέτρα με την πόρτα. Δηλαδή να είναι ανοιχτή» έγραφε το χαρτί με τα «Αιτήματα», το οποίο παραδόθηκε στον διευθυντή από τους μαθητές.
Μάλιστα, είναι για γέλια και για κλάματα, αλλά σίγουρα ενδεικτικό ότι ο συγγραφέας του κειμένου αμφιταλαντεύθηκε, καθώς άρχισε να γράφει «Ετοίματα» το οποίο, κατόπιν, διέγραψε πρόχειρα με μπλε στυλό για το σωστό... «Αιτήματα». Επίσης, στο κείμενο εκτός από την εξόφθαλμα ανορθόγραφη «πώρτα», εξόφθαλμη είναι... η αβεβαιότητα του συντάκτη ακόμη και για το πώς γράφεται το «φ», το «ξ» και το «μ»!
Ετσι, το μεσημέρι της Παρασκευής και αφού είχε λήξει το σχολικό ωράριο, οι λιγοστοί μαθητές που είχαν τα... αιτήματα μαζί με κάποιους «συναγωνιστές» εξωσχολικούς, ανακοίνωσαν στους διευθυντές των δύο σχολείων που συστεγάζονται ότι πλέον το κτίριο είναι κατειλημμένο!
Ευτυχώς που βρέθηκαν λίγοι γονείς και ένας διευθυντής («παράφρονες» όλοι, αφού έβαλαν το κεφάλι τους στον ντορβά) και δείχνοντάς τους ότι δεν... αστειεύονται, κατάφεραν να εκδιώξουν τους καταληψίες από το σχολείο. Τι άφησε πίσω της η κατάληψη; Είκοσι σπασμένες καρέκλες, τέσσερις κατεστραμμένες έδρες που χρησιμοποιήθηκαν για να μπλοκαριστούν οι είσοδοι του σχολείου, σπασμένες κλειδαριές, καταστροφές σε αθλητικό υλικό (οι καταληψίες έσκασαν με μαχαίρι σχεδόν όλες τις μπάλες). Με μέτριους υπολογισμούς, το κόστος προσεγγίζει τα χίλια ευρώ. Για επτά ώρες. Οσο κράτησε η κατάληψη.
Οι μαθητικές καταλήψεις σχολείων ξεκίνησαν στις αρχές της δεκαετίας του ’90, στα «πρότυπα» των μαζικών καταλήψεων στα γαλλικά σχολεία και με αφορμή τις ρυθμίσεις που επιχείρησε να περάσει ο τότε υπουργός Παιδείας Βασίλης Κοντογιαννόπουλος, οι οποίες θεωρήθηκαν αναχρονιστικές. Τα επόμενα χρόνια οι καταλήψεις συνεχίστηκαν και πλέον έχουν καταντήσει φθινοπωρινό έθιμο-βορά στα κομματικά επιτελεία που πιστεύουν ότι έτσι αλιεύουν στρατό στα σχολεία των αστικών κέντρων.
Βέβαια, δεν είναι μόνο η εφηβική ανωριμότητα, που οδηγεί τους μαθητές στον ετήσιο χαβαλέ. Το φαινόμενο των καταλήψεων υποκρύπτει τις τεράστιες αδυναμίες τόσο του ελληνικού σχολείου όσο και της ελληνικής κοινωνίας και πολιτείας.
Τι στο καλό μαθαίνουν στο σχολείο οι υπόλοιποι 15χρονοι, που όταν θέλουν ξέρουν και βγάζουν γλώσσα αλλά όταν είναι για τα «δημοκρατικά ιδεώδη της κατάληψης» κάνουν τις... πάπιες μπροστά στους επαναστάτες-καταληψίες;
Πού είναι η οικογένεια; Χαμένη στον αγώνα για την επιβίωση ή μήπως μπλοκαρισμένη μέσα σε γρανάζια τα οποία δεν ξέρει να διαχειριστεί (όπως π. χ. η ιδιαίτερα δύσκολη αποστολή της ανατροφής ενός παιδιού);
Πώς αντιδρούν οι εισαγγελικές και αστυνομικές αρχές, ώστε συντεταγμένα να προασπίσουν και να υπερασπισθούν θεμελιώδη δημόσια αγαθά;
Στην περίπτωση του Παγκρατίου, οι διευθυντές των σχολείων που στεγάζονται στο κτιριακό συγκρότημα υποστηρίζουν ότι ειδοποίησαν την αστυνομία και τις εισαγγελικές αρχές. Είναι αλήθεια όσα λένε οι εκπαιδευτικοί ή μήπως έχουμε ξανά ένα γαϊτανάκι ευθυνών, που αποκαλύπτει τη νάρκωση των δημόσιων υπηρεσιών;
Ολοι επικρίνουν το φαινόμενο των καταλήψεων, αλλά όλοι αποχαυνωμένοι μένουν παρατηρητές καθώς, επί της ουσίας, θεωρούν ότι η δημόσια εκπαίδευση είναι ένα κεκτημένο που ουδέποτε απειλείται, αφού υπάρχει το κράτος, το οποίο κόβει μονέδα για να πληρώνει τα σπασμένα.
Ακόμη κι έτσι όμως, μπορεί οι μπάλες και τα θρανία να αναπληρωθούν και άρα η απουσία τους να καλυφθεί, όμως δεν μπορεί να συμβεί το ίδιο με το έλλειμμα παιδείας...
Το έδαφος είχε αρχίσει να στρώνεται από λίγους, ανερμάτιστους μαθητές του σχολείου. «Το σχολείο είναι σαν φυλακή, να αλλάξουν τα μέτρα με την πόρτα. Δηλαδή να είναι ανοιχτή» έγραφε το χαρτί με τα «Αιτήματα», το οποίο παραδόθηκε στον διευθυντή από τους μαθητές.
Μάλιστα, είναι για γέλια και για κλάματα, αλλά σίγουρα ενδεικτικό ότι ο συγγραφέας του κειμένου αμφιταλαντεύθηκε, καθώς άρχισε να γράφει «Ετοίματα» το οποίο, κατόπιν, διέγραψε πρόχειρα με μπλε στυλό για το σωστό... «Αιτήματα». Επίσης, στο κείμενο εκτός από την εξόφθαλμα ανορθόγραφη «πώρτα», εξόφθαλμη είναι... η αβεβαιότητα του συντάκτη ακόμη και για το πώς γράφεται το «φ», το «ξ» και το «μ»!
Ετσι, το μεσημέρι της Παρασκευής και αφού είχε λήξει το σχολικό ωράριο, οι λιγοστοί μαθητές που είχαν τα... αιτήματα μαζί με κάποιους «συναγωνιστές» εξωσχολικούς, ανακοίνωσαν στους διευθυντές των δύο σχολείων που συστεγάζονται ότι πλέον το κτίριο είναι κατειλημμένο!
Ευτυχώς που βρέθηκαν λίγοι γονείς και ένας διευθυντής («παράφρονες» όλοι, αφού έβαλαν το κεφάλι τους στον ντορβά) και δείχνοντάς τους ότι δεν... αστειεύονται, κατάφεραν να εκδιώξουν τους καταληψίες από το σχολείο. Τι άφησε πίσω της η κατάληψη; Είκοσι σπασμένες καρέκλες, τέσσερις κατεστραμμένες έδρες που χρησιμοποιήθηκαν για να μπλοκαριστούν οι είσοδοι του σχολείου, σπασμένες κλειδαριές, καταστροφές σε αθλητικό υλικό (οι καταληψίες έσκασαν με μαχαίρι σχεδόν όλες τις μπάλες). Με μέτριους υπολογισμούς, το κόστος προσεγγίζει τα χίλια ευρώ. Για επτά ώρες. Οσο κράτησε η κατάληψη.
Οι μαθητικές καταλήψεις σχολείων ξεκίνησαν στις αρχές της δεκαετίας του ’90, στα «πρότυπα» των μαζικών καταλήψεων στα γαλλικά σχολεία και με αφορμή τις ρυθμίσεις που επιχείρησε να περάσει ο τότε υπουργός Παιδείας Βασίλης Κοντογιαννόπουλος, οι οποίες θεωρήθηκαν αναχρονιστικές. Τα επόμενα χρόνια οι καταλήψεις συνεχίστηκαν και πλέον έχουν καταντήσει φθινοπωρινό έθιμο-βορά στα κομματικά επιτελεία που πιστεύουν ότι έτσι αλιεύουν στρατό στα σχολεία των αστικών κέντρων.
Βέβαια, δεν είναι μόνο η εφηβική ανωριμότητα, που οδηγεί τους μαθητές στον ετήσιο χαβαλέ. Το φαινόμενο των καταλήψεων υποκρύπτει τις τεράστιες αδυναμίες τόσο του ελληνικού σχολείου όσο και της ελληνικής κοινωνίας και πολιτείας.
Τι στο καλό μαθαίνουν στο σχολείο οι υπόλοιποι 15χρονοι, που όταν θέλουν ξέρουν και βγάζουν γλώσσα αλλά όταν είναι για τα «δημοκρατικά ιδεώδη της κατάληψης» κάνουν τις... πάπιες μπροστά στους επαναστάτες-καταληψίες;
Πού είναι η οικογένεια; Χαμένη στον αγώνα για την επιβίωση ή μήπως μπλοκαρισμένη μέσα σε γρανάζια τα οποία δεν ξέρει να διαχειριστεί (όπως π. χ. η ιδιαίτερα δύσκολη αποστολή της ανατροφής ενός παιδιού);
Πώς αντιδρούν οι εισαγγελικές και αστυνομικές αρχές, ώστε συντεταγμένα να προασπίσουν και να υπερασπισθούν θεμελιώδη δημόσια αγαθά;
Στην περίπτωση του Παγκρατίου, οι διευθυντές των σχολείων που στεγάζονται στο κτιριακό συγκρότημα υποστηρίζουν ότι ειδοποίησαν την αστυνομία και τις εισαγγελικές αρχές. Είναι αλήθεια όσα λένε οι εκπαιδευτικοί ή μήπως έχουμε ξανά ένα γαϊτανάκι ευθυνών, που αποκαλύπτει τη νάρκωση των δημόσιων υπηρεσιών;
Ολοι επικρίνουν το φαινόμενο των καταλήψεων, αλλά όλοι αποχαυνωμένοι μένουν παρατηρητές καθώς, επί της ουσίας, θεωρούν ότι η δημόσια εκπαίδευση είναι ένα κεκτημένο που ουδέποτε απειλείται, αφού υπάρχει το κράτος, το οποίο κόβει μονέδα για να πληρώνει τα σπασμένα.
Ακόμη κι έτσι όμως, μπορεί οι μπάλες και τα θρανία να αναπληρωθούν και άρα η απουσία τους να καλυφθεί, όμως δεν μπορεί να συμβεί το ίδιο με το έλλειμμα παιδείας...
Πηγή: Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου