Θέλω να πιστεύω πως δεν είμαι ο μόνος άνθρωπος σ’ αυτό τον κόσμο που πιάνει τον εαυτό του να κοιτάζει κάτι αλλά να μη βλέπει. Αυτό σκεφτόμουν προχθές τη στιγμή που έβλεπα το σκιτσάκι που είχε ετοιμάσει η Google για τη γιορτή της μητέρας. Πολλές φορές, κυρίως επειδή είμαι μόνιμα συνδεδεμένη στο λογαριασμό μου της Google κι έχω προσαρμόσει την επιφάνεια εργασίας βάζοντας φωτο της επιλογής μου, δεν πατάω τα 4 χρωματιστά ζωηρά σφαιρίδια που βρίσκονται πάνω δεξιά από το λογότυπο της εταιρίας.
Κι όμως, κάποια από αυτά έχουν μεγάλο καλλιτεχνικό ενδιαφέρον. Έτσι, χθες αποφάσισα να μπω στη διαδικασία και να τα ψάξω λίγο περισσότερο. Δεν θα προσποιηθώ πως ανακάλυψα την Αμερική (και κάτι μού λέει πως πολλοί από εσάς έχετε ήδη γίνει Κολόμβοι πολλοί πριν από ‘μένα) αλλά ως συνήθως δεν μπορώ παρά να μοιραστώ μαζί σας αυτά που με εντυπωσίασαν. Το πρώτο που έμαθα είναι πως όλα αυτά τα σκιτσάκια που τροποποιούν το λογότυπο της Google λέγονται doodles (Μη γελάτε! Εγώ τώρα το έμαθα! – Οκ, γελάστε… είναι λίγο αργά αλλά κάλλιο αργά παρά αργότερα παραφράζοντας την παροιμία και οικειοποιούμενη τον τίτλο της ομώνυμης ταινίας). Εκτός από την ονομασία τους έμαθα και τα εξής:
Κι όμως, κάποια από αυτά έχουν μεγάλο καλλιτεχνικό ενδιαφέρον. Έτσι, χθες αποφάσισα να μπω στη διαδικασία και να τα ψάξω λίγο περισσότερο. Δεν θα προσποιηθώ πως ανακάλυψα την Αμερική (και κάτι μού λέει πως πολλοί από εσάς έχετε ήδη γίνει Κολόμβοι πολλοί πριν από ‘μένα) αλλά ως συνήθως δεν μπορώ παρά να μοιραστώ μαζί σας αυτά που με εντυπωσίασαν. Το πρώτο που έμαθα είναι πως όλα αυτά τα σκιτσάκια που τροποποιούν το λογότυπο της Google λέγονται doodles (Μη γελάτε! Εγώ τώρα το έμαθα! – Οκ, γελάστε… είναι λίγο αργά αλλά κάλλιο αργά παρά αργότερα παραφράζοντας την παροιμία και οικειοποιούμενη τον τίτλο της ομώνυμης ταινίας). Εκτός από την ονομασία τους έμαθα και τα εξής:
Διαβάστε τη συνέχεια στο ιστολόγιο Για Επιστήμονες της Πληροφόρησης και... άλλους, από όπου είναι παρμένο το παραπάνω κείμενο και η εικόνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου