Η Ματίνα Γαριδάκη εργάζεται στο υπουργείο Οικονοµικών, η δουλειά της όµως δεν τελειώνει µε το τέλος του ωραρίου. Συνεχίζει να προσφέρει τις υπηρεσίες της χωρίς να αµείβεται, διδάσκοντας ελληνικά σε µετανάστες.
Η Εύη Τσινατσή είναι κοινωνιολόγος και κάθε Τρίτη µαζί µε άλλους εθελοντές οργανώνουν δράσεις για παιδιά που εργάζονται στον δρόµο. Ο εθελοντισµός για αυτούς είναι ένα στοιχείο πολιτισµού, καθώς όσο λιγότεροι περιθωριοποιηµένοι άνθρωποι υπάρχουν σε µια κοινωνία, τόσο πιο προηγµένη είναι.
Η Εύη Τσινατσή είναι κοινωνιολόγος και κάθε Τρίτη µαζί µε άλλους εθελοντές οργανώνουν δράσεις για παιδιά που εργάζονται στον δρόµο. Ο εθελοντισµός για αυτούς είναι ένα στοιχείο πολιτισµού, καθώς όσο λιγότεροι περιθωριοποιηµένοι άνθρωποι υπάρχουν σε µια κοινωνία, τόσο πιο προηγµένη είναι.
Ο 15χρονος Ράσελ µε τη µητέρα του, ο Αµπντούλ από το Αφγανιστάν µε τον ξάδελφό του Αζίζ, ο Χάκι από τη Συρία, η Λιν και η Κουίν από το Βιετνάµ, ο Αζίζ από το Ιράν κάθε ∆ευτέρα περνούν µαζί ένα δίωρο. Από τις 6 έως τις 8 το απόγευµα βρίσκονται στην τάξη των αρχαρίων για να µάθουν ελληνικά .
«Θα µάθουµε να κάνουµε ερωτήσεις µε το “πώς”! ∆ηλαδή, µπορούµε να ρωτήσουµε: “Πώς είσαι σήµερα;”». «Μια χαρά κ. Ματίνα. Εσείς;», απαντάει ο Αµίρ και η τάξη ξεσπάει σε γέλια.
«Αυτή η ατµόσφαιρα υπάρχει σε κάθε µάθηµα», λέει η κ. Ματίνα Γαριδάκη, στο σχολείο για τους µετανάστες «Τα πίσω θρανία». Τις ∆ευτέρες τα απογεύµατα έχει ραντεβού µε τους µαθητές της στο πολυπολιτισµικό φροντιστήριο της οδού Τσαµαδού στα Εξάρχεια. Η αµοιβή της γι’ αυτή την εργασία είναιη χαρά που βλέπει στα πρόσωπά τους όταν ανακαλύπτουν καινούργια πράγµατα για την ελληνική γλώσσα. «Αποφάσισα να δώσω λίγο από τον χρόνο µου σε αυτούς που έχουν ανάγκη. Είναι παιδιά που ζουν και εργάζονται εδώ και προσπαθούν να ενταχθούν».
Την ίδια τάξη µοιράζονται µε τη νκ.Μαίρη Τάµπα, η οποία εκτός από τις ∆ευτέρεςτης αφιερώνει και τις Κυριακές της στο «Κυριακάτικο σχολείο». «Εκεί διδάσκω ελληνικά σχεδόν πέντε χρόνια. Αυτό που µε συγκινεί περισσότερο απ’ όλα είναι το ενδιαφέρον που δείχνουν αυτά τα παιδιά για να µάθουν να µιλάνε και να επικοινωνούν όσο το δυνατόν καλύτερα. Σχεδόν όλα θέλουν να µείνουν στην Ελλάδα για πάντα και προσπαθούν να δηµιουργήσουν τις προϋποθέσεις για να το πετύχουν».
Η κ. Τάµπα, µάλιστα, θυµάται πάντα µε συγκίνηση την πορεία του 19χρονου Ιµάντ από τη Συρία, ενός από τους αγαπηµένους µαθητές της που κατάφερε να µπει στα ΤΕΙ.
«ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΕΝΤΑΧΘΟΥΝ»
«Διδάσκω ελληνικά σε µετανάστες. Είναι συγκινητικό το πόσο θέλουν να µείνουν στην Ελλάδα»
«Θα πάω να βγάλω 2 ευρώ και θα γυρίσω να συνεχίσω τη ζωγραφική µου»
ΓιΑ ΤηΝ ΕΥη ΜιΝΑΤση ο εθελοντισµός µπήκε στη ζωή της όταν αναζητούσε εργασία. «Αρχισα να εργάζοµαι σε Μη Κυβερνητική Οργάνωση, όπου η αµοιβή µου ήταν χαµηλή. Είδα όµως από κοντά πόσο σηµαντικές είναι οι δράσεις των οµάδων αυτών και θέλησα να ασχοληθώ κι εγώ». Ετσι µπήκε στην οµάδα «παιχνίδια στον δρόµο» της ΜΚΟ Αρσις. Εθελοντές προσεγγίζουν παιδιά που εργάζονται στον δρόµο και τα καλούν για να παίξουν, να ζωγραφίσουν ή να κάνουν κατασκευές. «Υπάρχουν δυσκολίες σε αυτό», λέει η κ. Μινατσή γιατι τα παιδιά σε κοιτάζουν καχύποπτα και για να σε εµπιστευτούν απαιτείται χρόνος και υποµονή. Το πρώτο που λένε όταν τα καλείς να παίξετε είναι: «Οχι τώρα γιατί µε βλέπει η µαµά µου και πρέπει να δουλέψω. Οταν έρθουν στο ραντεβού που τους δίνουµε, είναι πάντα µε το κινητό στο χέρι σε περίπτωση που τα καλέσουν για να ελέγξουν την παραγωγικότητά τους». Το παιχνίδι για τα παιδιά είναι πάντα ισχυρό δέλεαρ, έστω και κάτω από αυτές τις συνθήκες. Το µόνο που θυµίζει την κατάστασή τους είναι τα διαλείµµατα που κάνουν λέγοντας: «Θα πάω να βγάλω 2 ευρώ και θα γυρίσω να συνεχίσω τη ζωγραφική µου».
Ηθοποιοί µε πιτζάµες στα νοσοκοµεία
«ΠΑιδιΑ ΜΕ ΟρΟ ήταν τόσο ενθουσιασµένα από την παράσταση που στο τέλος χειροκροτούσαν χτυπώντας το ελεύθερο χέρι στο πόδι τους. Είναι από τα πιο συγκινητικά πράγµατα που έχω ζήσει τα οκτώ χρόνια που ασχολούµαι µε τις παραστάσεις αυτές»!
Η Ντίνη Ρέντη είναι ηθοποιός και µόνιµη συνεργάτις στην Εθελοντική Οµάδα παραστάσεων του Θεάτρου του Νέου Κόσµου, η οποία κάθε εβδοµάδα δίνει παραστάσεις σε νοσοκοµεία και ιδρύµατα για παιδιά.
Παρουσιάζουν «Το αίνιγµα του Τρουλ» της Μαρίας Παπαγιάννη σε σκηνοθεσία του Παντελή Δεντάκη.
«Τέτοιες παραστάσεις, παρά τις δυσκολίες, σε φέρνουν κοντά µε το πρωτόγονο συναίσθηµα το οποίο χάνεται στο επαγγελµατικό θέατρο», λέει. η κ. Ρέντη. Οσο για την ενδυµατολογική γραµµή, οι ηθοποιοί είναι ντυµένοι µε πιτζάµες για να νιώσουν οι µικροί ασθενείς όσο πιο οικεία γίνεται.
Πηγή: Νέα
«Αυτή η ατµόσφαιρα υπάρχει σε κάθε µάθηµα», λέει η κ. Ματίνα Γαριδάκη, στο σχολείο για τους µετανάστες «Τα πίσω θρανία». Τις ∆ευτέρες τα απογεύµατα έχει ραντεβού µε τους µαθητές της στο πολυπολιτισµικό φροντιστήριο της οδού Τσαµαδού στα Εξάρχεια. Η αµοιβή της γι’ αυτή την εργασία είναιη χαρά που βλέπει στα πρόσωπά τους όταν ανακαλύπτουν καινούργια πράγµατα για την ελληνική γλώσσα. «Αποφάσισα να δώσω λίγο από τον χρόνο µου σε αυτούς που έχουν ανάγκη. Είναι παιδιά που ζουν και εργάζονται εδώ και προσπαθούν να ενταχθούν».
Την ίδια τάξη µοιράζονται µε τη νκ.Μαίρη Τάµπα, η οποία εκτός από τις ∆ευτέρεςτης αφιερώνει και τις Κυριακές της στο «Κυριακάτικο σχολείο». «Εκεί διδάσκω ελληνικά σχεδόν πέντε χρόνια. Αυτό που µε συγκινεί περισσότερο απ’ όλα είναι το ενδιαφέρον που δείχνουν αυτά τα παιδιά για να µάθουν να µιλάνε και να επικοινωνούν όσο το δυνατόν καλύτερα. Σχεδόν όλα θέλουν να µείνουν στην Ελλάδα για πάντα και προσπαθούν να δηµιουργήσουν τις προϋποθέσεις για να το πετύχουν».
Η κ. Τάµπα, µάλιστα, θυµάται πάντα µε συγκίνηση την πορεία του 19χρονου Ιµάντ από τη Συρία, ενός από τους αγαπηµένους µαθητές της που κατάφερε να µπει στα ΤΕΙ.
«ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΕΝΤΑΧΘΟΥΝ»
«Διδάσκω ελληνικά σε µετανάστες. Είναι συγκινητικό το πόσο θέλουν να µείνουν στην Ελλάδα»
«Θα πάω να βγάλω 2 ευρώ και θα γυρίσω να συνεχίσω τη ζωγραφική µου»
ΓιΑ ΤηΝ ΕΥη ΜιΝΑΤση ο εθελοντισµός µπήκε στη ζωή της όταν αναζητούσε εργασία. «Αρχισα να εργάζοµαι σε Μη Κυβερνητική Οργάνωση, όπου η αµοιβή µου ήταν χαµηλή. Είδα όµως από κοντά πόσο σηµαντικές είναι οι δράσεις των οµάδων αυτών και θέλησα να ασχοληθώ κι εγώ». Ετσι µπήκε στην οµάδα «παιχνίδια στον δρόµο» της ΜΚΟ Αρσις. Εθελοντές προσεγγίζουν παιδιά που εργάζονται στον δρόµο και τα καλούν για να παίξουν, να ζωγραφίσουν ή να κάνουν κατασκευές. «Υπάρχουν δυσκολίες σε αυτό», λέει η κ. Μινατσή γιατι τα παιδιά σε κοιτάζουν καχύποπτα και για να σε εµπιστευτούν απαιτείται χρόνος και υποµονή. Το πρώτο που λένε όταν τα καλείς να παίξετε είναι: «Οχι τώρα γιατί µε βλέπει η µαµά µου και πρέπει να δουλέψω. Οταν έρθουν στο ραντεβού που τους δίνουµε, είναι πάντα µε το κινητό στο χέρι σε περίπτωση που τα καλέσουν για να ελέγξουν την παραγωγικότητά τους». Το παιχνίδι για τα παιδιά είναι πάντα ισχυρό δέλεαρ, έστω και κάτω από αυτές τις συνθήκες. Το µόνο που θυµίζει την κατάστασή τους είναι τα διαλείµµατα που κάνουν λέγοντας: «Θα πάω να βγάλω 2 ευρώ και θα γυρίσω να συνεχίσω τη ζωγραφική µου».
Ηθοποιοί µε πιτζάµες στα νοσοκοµεία
«ΠΑιδιΑ ΜΕ ΟρΟ ήταν τόσο ενθουσιασµένα από την παράσταση που στο τέλος χειροκροτούσαν χτυπώντας το ελεύθερο χέρι στο πόδι τους. Είναι από τα πιο συγκινητικά πράγµατα που έχω ζήσει τα οκτώ χρόνια που ασχολούµαι µε τις παραστάσεις αυτές»!
Η Ντίνη Ρέντη είναι ηθοποιός και µόνιµη συνεργάτις στην Εθελοντική Οµάδα παραστάσεων του Θεάτρου του Νέου Κόσµου, η οποία κάθε εβδοµάδα δίνει παραστάσεις σε νοσοκοµεία και ιδρύµατα για παιδιά.
Παρουσιάζουν «Το αίνιγµα του Τρουλ» της Μαρίας Παπαγιάννη σε σκηνοθεσία του Παντελή Δεντάκη.
«Τέτοιες παραστάσεις, παρά τις δυσκολίες, σε φέρνουν κοντά µε το πρωτόγονο συναίσθηµα το οποίο χάνεται στο επαγγελµατικό θέατρο», λέει. η κ. Ρέντη. Οσο για την ενδυµατολογική γραµµή, οι ηθοποιοί είναι ντυµένοι µε πιτζάµες για να νιώσουν οι µικροί ασθενείς όσο πιο οικεία γίνεται.
Πηγή: Νέα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου