«Η τέχνη δεν γνωρίζει αναπηρία»

«Δεν περιμένουμε θαύματα. Πήραμε τη ζωή στα χέρια μας. Αν φερθούμε ως ανάπηροι, τότε θα μας αντιμετωπίζουν διαφορετικά» λένε στα «ΝΕΑ» καλλιτέχνες ΑμεΑ

Η δημιουργία μέσα από κάθε μορφής τέχνη δεν σχετίζεται με την αρτιμέλεια. Ο τυφλός γλύπτης Πέτρος Ρουκουτάκης νιώθει με τα χέρια, αν και δεν μπορεί να δει τα γλυπτά του. Στη σιωπή της δουλειάς του ζει ο κωφός γλύπτης Γιώργος Λάμπρου. Και με το πινέλο της στο στόμα, η εκ γενετής τετραπληγική Μαρία Αποστόλου μεταφέρει στον καμβά εικόνες από τη γενέτειρά της, το Λαύριο.

 «Έμαθα ν΄ αντιμετωπίζω τα προβλήματά μου χωρίς βοήθεια. Με τα χέρια μου έφτιαξα κάποτε ένα σκάφος 8,5 μέτρων και ταξίδευα στο Αιγαίο επί έντεκα χρόνια», λέει στα «ΝΕΑ» ο Γιώργος Λάμπρου. «Στη θάλασσα νιώθω ότι ξεφεύγω απ΄ όλους», προσθέτει ο γλύπτης από τη Σκύρο που παρουσιάζει στο Μουσείο Μπενάκη επιλογή έργων του από τις θεματικές ενότητες με τις οποίες έχει ασχοληθεί: Συρμάτινα, Γραφή και Ανθρωπάκια. Ιδιαίτερη θέση κατέχει η ενότητα με τα Σκυριανά.

«Τα πρώτα χρόνια αναζητούσα ένα πρωτότυπο έργο γι΄ αυτό ασκούσα τη φαντασία μου. Λατρεύω τον σουρεαλισμό» λέει. Ύστερα από 40 χρόνια δουλειάς, νιώθει «αδικημένος», καθώς, όπως λέει, «σε καλλιτεχνικούς διαγωνισμούς με παραγκώνισαν. Κάποιοι δεν ήθελαν να αποδεχτούν ως γλύπτη έναν κωφό. Εκείνοι έμειναν "κωφοί"». Προβλήματα αντιμετωπίζει και στην καθημερινότητα. «Στις συζητήσεις δεν μπορώ να συμμετάσχω και οι άλλοι δεν θέλουν να ξέρω για ποιό θέμα μιλάνε» λέει ο γλύπτης. Έργα του βρίσκονται στην Εθνική Πινακοθήκη, στο Μουσείο Βορρέ, στο Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης και σε δήμους.

Στα 28 του ο (ζωγράφος αρχικά) Πέτρος Ρουκουτάκης έχασε την όρασή του από διαβήτη κι ήρθε αντιμέτωπος με ένα δίλημμα: να παρατήσει την τέχνη ή να ασχοληθεί με μια άλλη μορφή της; «Αποφάσισα να γίνω γλύπτης. Δεν συμβιβάστηκα», λέει σήμερα στα «ΝΕΑ» ο μοναδικός ίσως τυφλός γλύπτης στην Ελλάδα, που το 1991 δημιούργησε το Εργαστήρι Γλυπτικής Κεραμικής στον Φάρο Τυφλών της Ελλάδος. «Στην αρχή μπορούσα σε φως να διακρίνω αυτό που έφτιαχνα. Για να δοκιμάσω πώς θα είναι όταν τυφλωθώ, φόρεσα μαύρα γυαλιά και πήρα την πλαστελίνη», λέει.

Στη δουλειά του, η μοναδική δυσκολία που συναντά είναι στο εργαστήριο. «Δεν μπορώ να βάλω τα πράγματά μου σε μια σειρά» λέει χαμογελώντας. Αισιόδοξος και απόλυτα εξοικειωμένος με τη ζωή του, είναι ευτυχισμένος και μόνο που ακούει τη φωνή των παιδιών του και της συζύγου του, της μούσας του όπως την αποκαλεί. «Μπορεί να μην τους έχω δει πότε, τους γνωρίζω όμως μέσα από την αφή και την περιγραφή των άλλων», λέει.

 Μέχρι πέρσι, δίδασκε γλυπτική στο Δημόσιο Δημοτικό Σχολείο Τυφλών Παιδιών (ΚΕΑΤ) στην Καλλιθέα.

 Με τα παιδιά που είχαν γεννηθεί τυφλά τα πράγματα είναι διαφορετικά. «Οι εκ γενετής τυφλοί αναγνωρίζουν λ.χ. το άλογο μόνον ως έννοια. Δεν μπορούν να σχηματίσουν την εικόνα του στο μυαλό τους. Γι΄ αυτό και δεν βλέπουν όνειρα με εικόνες αλλά με ήχο», εξηγεί.

ΙΝFΟ

Έκθεση «Γιώργος Λάμπρου, 40 χρόνια γλυπτική» στο Μουσείο Μπενάκη, Κτίριο Οδού Πειραιώς (Πειραιώς 138 και Ανδρονίκου, τηλ.

210-3453.111) έως 28 Μαρτίου.

«Δεν το έβαλα ποτέ κάτω»

«Όταν έχεις καλλιτεχνικές ανησυχίες, βρίσκεις τρόπο να τις εκφράσεις. Η αναπηρία δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο», λέει η Μαρία Αποστόλου που στηρίζει το πινέλο με το στόμα και ζωγραφίσει. «Δεν το έβαλα ποτέ κάτω. Έτσι, δεν με λυπήθηκαν ποτέ. Αν φερθούμε σαν ανάπηροι, τότε θα μας αντιμετωπίζουν σαν ανάπηρους», λέει. Η φύση, τα παλιά κτίρια του Λαυρίου, οι εργατικές κατοικίες, οι ψαράδες είναι η πηγή έμπνευσής της. Όταν η κατάσταση της υγείας της δεν της επέτρεπε πλέον να κρατά το πινέλο με το χέρι, τη λύση της την έδωσε η «Διεθνής Ένωση Καλλιτεχνών που ζωγραφίζουν με το Στόμα και το Πόδι» (με έδρα στο Λιχτενστάιν). «Η ζωή μου άλλαξε. Νιώθω τυχερή επειδή κάνω το χόμπι μου και κερδίζω και ικανοποιητικό μισθό».

Πηγή : «Η τέχνη δεν γνωρίζει αναπηρία», Τα Νέα, 19/3/2010