Για τους μαθητές με αναπηρία και/ή ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες της χώρας μας, η μετακίνηση από και προς τα σχολεία τους έχει τα τελευταία χρόνια εξελιχθεί σε μία άκρως τραυματική υπόθεση. Παρά τις διαβεβαιώσεις κάθε χρόνο των εκάστοτε υπουργών παιδείας ότι το πρόβλημα της έλλειψης σχολικών λεωφορείων είναι ... παροδικό και λίαν συντόμως επιλύεται, καμία λύση οριστική δεν δίνεται και το πρόβλημα κάθε χρόνο επανέρχεται ακόμα εντονότερο...
Τις μέρες που διανύουμε οι γονείς των μαθητών των Ειδικών σχολείων Θεσσαλονίκης έχουν ξεσηκωθεί μιάς και έχουν λήξει οι συμβάσεις με τους λεωφορειούχους που μεταφέρουν τα παιδιά τους (από τις 7 Ιανουαρίου) και το πήγαινε-έλα στο σχολείο βρίσκεται πλέον στον αέρα. Προ τριών μηνών ήταν οι γονείς της Ελληνικής Εταιρίας Προστασίας Αναπήρων Παίδων (ΕΛΕΠΑΠ) στον δρόμο για τον ίδιο επακριβώς λόγο. Πρίν έναν χρόνο τέτοια εποχή είχαν ξεσηκωθεί οι γονείς των παιδιών που φοιτούν στο ειδικό σχολείο του Κέντρου Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών (ΚΕΑΤ), μαζί τους στην πορεία και όλα τα ειδικά σχολεία του λεκανοπεδίου.
Δύο χρόνια πριν οι του ΕΕΕΕΚ για παιδιά με αυτισμό “Παμμακάριστος” μάχονταν για την εξασφάλιση ενός στοιχειωδώς ασφαλούς χώρου αποβίβασης και επιβίβασης των παιδιών στην πολυσύχναστη περιοχή των Πατησίων Αθήνας. Τρία χρόνια πριν ήταν η σειρά του ειδικού γυμνάσιου Ηλιούπολης να κρατήσει την μπαγκέτα των κινητοποιήσεων για τα προβλήματα με τα σχολικά λεωφορεία. Το συγκεκριμένο σχολείο είχε βιώσει την τραυματική εμπειρία της καταστροφής λεωφορείου από πυρκαγιά (ελέω παλαιότητας), ευτυχώς όχι κατά την διάρκεια της μεταφοράς μαθητών το οποίον θα μπορούσε να σημάνει και ανθρώπινα θύματα. Εντέλει και μετά από χίλια μύρια κύματα σήμερα μοιάζει να τα έχει μισοβολέψει...
Τα πράγματα με το όνομά τους : Όλοι σχεδόν οι μαθητές όλων των ειδικών σχολείων αντιμετωπίζουν με τα σχολικά λεωφορεία σοβαρά προβλήματα, που διαφέρουν κατά περίπτωση. Ένα είναι το βέβαιον: Είτε τα προβλήματα έχουν να κάνουν με τα προβλήματα των συμβάσεων μεταξύ των νομαρχιών και των ιδιοκτητών λεωφορείων υπό την συνυπευθυνότητα πάντοτε του υπουργείου παιδείας (η σύνηθης περίπτωση), είτε με λοιπές παραμέτρους (π.χ. παλαιότητα-ακαταλληλότητα λεωφορείων, μη τήρηση των όρων ασφαλείας στις επιβιβάσεις και αποβιβάσεις κ.ο.κ.), αυτοί που πληρώνουν το τίμημα είναι οι μαθητές με αναπηρία και οι οικογένειές τους.
Τίμημα υψηλότατο, αν συνεκτιμηθεί το ότι για τους συγκεκριμένους μαθητές, η επάρκεια των μεταφορικών μέσων αποτελεί κρίσιμη παράμετρο για την συμμετοχή στην εκπαιδευτική διαδικασία, κρισιμότερη σε σύγκριση με τον λεγόμενο γενικό μαθητικό πληθυσμό. Γιατί ; Διότι , καταρχάς, η μεταφορά για μεγάλο αριθμό μαθητών με αναπηρία δεν είναι απλή υπόθεση, απαιτεί εξειδικευμένους συνοδούς και προσωπικό ώστε να εξελίσσεται απρόσκοπτα. Πέραν αυτού, τα ειδικά σχολεία κατά κανόνα υποδέχονται μαθητές όχι μόνο της της γύρω περιοχής- γειτονιάς, αλλά και από μακρινές περιοχές, ιδιαίτερα αυτά του αττικού λεκανοπεδίου και της Θεσσαλονίκης. Πολλά παιδιά καθημερινά πρέπει να κάνουν ένα μικρό ταξίδι για το σχολείο τους ...
Αντί επιλόγου δύο λόγια ουσίας για τις πολιτικές ευθύνες: Από πέρυσι έχουν γίνει μπαλάκι μεταξύ του υπουργείου παιδείας και των νομαρχιών. Το μπρος-πίσω των ευθυνών επιχειρείται να λειτουργήσει απαλλακτικά και για τους δύο συνυπεύθυνους, προσβάλλοντας ακόμα πιό χυδαία τους μαθητές με αναπηρία και/ή ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες και τις οικογένειές τους. Το μόνο για το οποίο οι τελευταίες ενδιαφέρονται είναι να δοθεί στο πρόβλημα οριστική, βιώσιμη λύση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου