«Από τότε που βγήκε το ίντερνετ, τα παιδιά σταμάτησαν να παίζουν στον δρόμο». Πόσο σίγουροι είστε για την αιτιότητα σε αυτή την πρόταση; Μήπως τα παιδιά στη Δύση είναι κολλημένα στις οθόνες επειδή δεν έχουν πια κανέναν άλλο χώρο να μεγαλώσουν χωρίς εμάς; Στις περισσότερες ανθρώπινες κοινωνίες η παιδική ηλικία χαρακτηριζόταν από ανεξάρτητες παιδικές ομάδες που εξερευνούσαν, έπαιζαν, ρίσκαραν και μάθαιναν μακριά από ενήλικη επίβλεψη. Ακριβώς το αντίθετο δηλαδή από τη σημερινή υπερ-επιτήρηση.
Στην Αμερική, από τα παιδιά ηλικίας 8-12 ετών:
Το 45% δεν έχει περπατήσει σε διαφορετικό διάδρομο από τους γονείς του σε ένα κατάστημα.
Το 56% δεν έχει μιλήσει ποτέ μόνο του με γείτονα.
Το 61% δεν έχει κάνει σχέδια με φίλους χωρίς τη βοήθεια ενηλίκων.
Το 62% δεν έχει περπατήσει/ποδηλατήσει κάπου χωρίς ενήλικα.
Το 71% δεν έχει χρησιμοποιήσει κοφτερό μαχαίρι.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Πολλοί γονείς φοβούνται τους «αγνώστους κινδύνους» ή την κριτική των γειτόνων αν αφήσουν τα παιδιά τους να παίζουν χωρίς επίβλεψη έξω από το σπίτι, αλλά περισσότεροι ακόμα φοβούνται τον πραγματικό μπαμπούλα που είναι και η πρώτη αιτία θανάτου σε παιδιά ηλικίας 5 έως 14 ετών παγκοσμίως: το αυτοκίνητο. Αν θέλουμε τα παιδιά να ξαναβρουν τη χαμένη ζωή της γειτονιάς, χρειαζόμαστε δρόμους που ανήκουν πρώτα σε αυτά.
Στην Μπρατισλάβα, που έχουν κάνει το συγκεκριμένο θέμα σημαία, επενδύουν σε χαμηλού κόστους παρεμβάσεις -ασφαλείς διαδρομές προς τα σχολεία, «πεζό-λεωφορεία», φαρδύτερα πεζοδρόμια, play streets- για να μειώσουν την εξάρτηση από το αυτοκίνητο και να ξαναδώσουν στα παιδιά (και άρα σε όλους) ελευθερία κινήσεων.
 |
Δεδομένα από τη Σουηδία. |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου