Ακόμα και όταν εκείνο το πρωί της 30ής Απριλίου ο Ανδρέας Θεοδωρόπουλος οδηγούσε προς το Ακραίφνιο Ορχομενού και το κέντρο ελεύθερης πτώσης, δεν πίστευε ότι η 17χρονη κόρη του Λήδα θα τολμούσε το άλμα στο κενό. Μπορεί να είχε κάνει τόσα και τόσα αθλήματα, να αγαπάει τη δράση όσο τίποτε άλλο, αλλά όσο να πεις, η πτώση από τα 14.000 πόδια είναι άλλο level, κυριολεκτικά. Να, όμως, που η κόρη του τον διέψευσε ξανά. Χωρίς δισταγμό μπήκε στο αεροπλάνο, δέθηκε με τον εκπαιδευτή και όταν ήρθε η ώρα έκανε το μεγάλο βήμα. Για τα επόμενα λεπτά ο μπαμπάς της την παρακολουθούσε να αιωρείται κάτω από το ανοιχτό αλεξίπτωτο με το χαμόγελο καρφωμένο στα χείλη, πανέμορφη, ευτυχισμένη. Για όλα είναι ικανό αυτό το πλάσμα, σκεφτόταν συγκινημένος. Το μόνο που χρειάζεται είναι να το δουν και οι άλλοι.
Η Λήδα έχει νοητική υστέρηση υψηλής λειτουργικότητας. Από μικρή παρακολουθεί τυπικό σχολείο, καθώς οι γονείς της θεωρούν ότι αυτό θα την ωφελήσει περισσότερο μακροπρόθεσμα. «Μαθησιακά δεν μπορεί να παρακολουθήσει, αλλά το ζητούμενο για εμάς είναι η κοινωνικοποίησή της. Αυτό που πάντα προσπαθούμε είναι να έχει παρέα, να νιώθει ότι ανήκει κάπου», λέει ο κ. Θεοδωρόπουλος στην «Κ». Για να το πετύχουν, έχουν βρει μια πολύ αποτελεσματική μέθοδο: τα σπορ. Και με τι δεν έχει ασχοληθεί η Λήδα στη ζωή της: από ενόργανη και τένις μέχρι βόλεϊ και κικ μπόξινγκ, από ποδηλασία μέχρι τη μεγάλη της αγάπη, το σκι στο βουνό. «Αν έχει παρέα, μπορεί να μείνει όλη μέρα στο βουνό και να κάνει σκι. Αυτό για εμάς είναι ανεκτίμητο. Να τη βλέπουμε να ευχαριστιέται τόσο πολύ και να είναι αποδεκτή από την κοινότητα». Ομως προφανώς δεν είναι απλό. Ο Ανδρέας διατηρεί στο Facebook τη σελίδα Sunny Sundays για τα παιδιά με αναπτυξιακές ιδιαιτερότητες και τους γονείς τους, όπου μπορούν να μοιράζονται αγωνίες, ιδέες, γνώσεις. Εκεί απευθύνει συχνά έκκληση, ώστε παιδιά που τους αρέσουν οι αθλοπαιδιές να έρθουν με τις οικογένειές τους στο βουνό, να πάνε για σκι παρέα. «Ο αθλητισμός για τα παιδιά μας είναι φάρμακο, θα έπρεπε να επιδοτείται». Η ανταπόκριση έχει υπάρξει περιορισμένη. «Εχω την ιδέα μήπως του χρόνου διοργανώσουμε στον Παρνασσό τον πρώτο inclusive χιονοδρομικό αγώνα, να περάσουμε το μήνυμα της συμπερίληψης. Ελπίζω να γίνει. Με ρωτούν συχνά οι υπεύθυνοι στον Παρνασσό πώς μπορούν αλλιώς να βοηθήσουν και τους απαντώ: “Μπορείτε όταν τη βλέπετε να της λέτε ένα γεια;” Αυτό μας λείπει. Δεν θέλουμε τίποτε άλλο, δεν μπορώ εύκολα να εξηγήσω πόσο σημαντικό είναι να αναγνωρίζουν την ύπαρξή της. Η Λήδα μεγαλώνει μόνη της, δεν την κάνουν παρέα εύκολα τα άλλα παιδιά. Τη διαισθάνεται τη μοναξιά, απλώς δεν την εκδηλώνει εύκολα. Εχω δει όμως πώς αποζητάει το βλέμμα μιας φίλης. Με το να της λες γεια, αισθάνεται ότι ανοίγει γι’ αυτήν μια χαραμάδα στον κόσμο», λέει ο μπαμπάς της κομπιάζοντας λίγο από συγκίνηση. «Να ξέρεις, το έχω εύκολο το δάκρυ», συμπληρώνει ελαφραίνοντας την ατμόσφαιρα.
Το ξέρει, άλλωστε, υπάρχει μπόλικη καλοσύνη εκεί έξω. «Η Λήδα πήγαινε για βόλεϊ στο Deree (σ.σ. η οικογένεια μένει στην Αγία Παρασκευή), όπου ο προπονητής είναι παλιός φίλος και κυρίως καλός άνθρωπος. Μια μέρα το παιδί μας είπε ότι θα ήθελε να μένει μέχρι πιο αργά ώστε να παρακολουθεί την προπόνηση της ομάδας. Θυμήθηκα την ταινία “Radio”, όπου το κολέγιο “υιοθέτησε” ένα παιδί με νοητική υστέρηση ως βοηθό στην ομάδα ποδοσφαίρου και σκέφτηκα μήπως κάτι αντίστοιχο γίνει και στο Deree». Η ιδέα του βρήκε ανταπόκριση. Η Λήδα τον τελευταίο καιρό έχει γίνει βοηθός προπονητή, αναλαμβάνοντας μια σειρά από αρμοδιότητες! «Δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο ευεργετικό έχει υπάρξει αυτό. Ξυπνάει το πρωί και φοράει τη στολή της ομάδας βόλεϊ πριν πάει σχολείο».
Ηδη ανυπομονούν οικογενειακώς για τις καλοκαιρινές διακοπές. Ωρα είναι η Λήδα να δοκιμάσει και kite surf. «Τα παιδιά μπορούν να δοκιμάσουν τα πάντα, η μαμά και ο μπαμπάς είναι που πρέπει να ξεπεράσουν τον φόβο!».
Πηγή: Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου