Ονόματα στον πίνακα

Πριν από κάτι περισσότερο από 30 χρόνια, όταν ήμουν μαθήτρια, υπήρχε μια δασκάλα στο σχολείο μας που για να κρατήσει την τάξη ήσυχη όσο διόρθωνε τα διαγωνίσματα, μας έβαζε να ζωγραφίζουμε και σήκωνε ένα παιδί στον πίνακα για να γράφει τα ονόματα όσων μιλούσαν. Κανείς δεν ήθελε να σηκωθεί και να αναγκαστεί να «κάνει τον αστυνομικό» και να «καρφώνει» τους συμμαθητές του. Ο ρόλος του τις περισσότερες φορές ήταν εύκολος, αφού εκείνη την εποχή όταν μπαίναμε στην τάξη και μας έλεγαν να κάνουμε ησυχία και να μην μιλάμε, πολύ απλά το κάναμε.

Τόσα χρόνια εκπαιδευτικός, αυτή τη μέθοδο τη θεωρούσα από τις χειρότερες και μη αποτελεσματικές για τη διαχείριση της τάξης. Χθες, την ίδια ακριβώς μέθοδο την είδα στην τάξη μας. Από μια νέα εκπαιδευτικό. Σε μια τάξη απείθαρχη, θορυβώδη, άτακτη σε βαθμό κακουργήματος. Με μαθητές που κυνηγιούνται την ώρα του μαθήματος, που ουρλιάζουν, που αγνοούν κάθε σχολικό και κοινωνικό κανόνα, που παίζουν με τους διπλανούς τους σε decibel απαγορευτικά για την ανθρώπινη υγεία.

Και έπιασε. Επιφανειακά τουλάχιστον. Για μια ώρα. Τα μικρά με τρομερή ευχαρίστηση (και χαιρεκακία) έγραφαν τα ονόματα των άτακτων συμμαθητών τους στον πίνακα και κάθονταν ήσυχα για να μην γραφτεί το όνομά τους. Η εκπαιδευτικός ήταν ιδιαίτερα ευχαριστημένη με την επιτυχία της. Και την επόμενη ώρα ; Ο ίδιος και χειρότερος πανικός με πριν. Και οι έννοιες του σεβασμού και της αυτορρύθμισης άγνωστες λέξεις για εμάς!

Λύσεις τρομερά μικρής διάρκειας που δεν μαθαίνουν τίποτα θετικό στα παιδιά μας. Στρατηγικές του παρελθόντος που πρέπει να σταματήσουν πια να υπάρχουν.

Ιωάννα Αγγέλου

Ειδική Παιδαγωγός (Παν. Θεσσαλίας)

Νηπιαγωγός (Α.Π.Θ.)

MEd - Μεταπτυχιακό Δίπλωμα στην Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση