Ορισμένοι θεωρούν ότι μια αλληλουχία ατυχιών μπορεί να οδηγήσει στην απόγνωση. Για την 24χρονη Παρασκευή από τη Θεσσαλονίκη αυτό δεν ισχύει.
Η 18η ημέρα του Οκτώβρη του 1998 ήταν για την Παρασκευή Σαλαβγιά η πιο ξεχωριστή μέρα της ζωής της. Είναι η ημέρα των γενεθλίων της. Ήρθε όμως στη ζωή πρόωρα, αρκετά πρόωρα, αφού ο τοκετός έγινε στους 5,5 μήνες της κύησης.
Η νοσηλεία σε θερμοκοιτίδα ήταν επιβεβλημένη και ο αγώνας της ζωής για την 24χρονη σήμερα Παρασκευή άρχισε νωρίς. Νωρίς όμως άρχισαν να μπαίνουν και τα εμπόδια.
«Κατά την παραμονή μου στη θερμοκοιτίδα, έπειτα από 17 μέρες έμεινα χωρίς οξυγόνο, για άγνωστο χρονικό διάστημα. Αυτό δημιούργησε μια κύστη στον εγκέφαλο, ένα κενό ουσιαστικά, το οποίο επέφερε την κινητική βλάβη στη αριστερή πλευρά και κάποιες μαθησιακές δυσκολίες γιατί έχει επηρεάσει το κεντρικό νευρικό σύστημα», εξηγεί στην Voria.gr η Παρασκευή και διηγείται τη δική της, διαφορετική ιστορία, ανήμερα της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας.
Εκείνη η μέρα του Οκτωβρίου του '98, ήταν η στιγμή που γεννήθηκε μια αναπηρία για την ίδια και την οικογένειά της. Μια «αόρατη» όπως λέει αναπηρία, αφού δεν θυμίζει τις κλασικές μορφές, όπως αυτές του ανθρώπου καθισμένου σε αμαξίδιο, του ανθρώπου με τεχνητό πόδι ή με το μπαστούνι για προβλήματα όρασης.
Η Παρασκευή όμως ήταν και παραμένει μαχήτρια και το απέδειξε από τους πρώτους μήνες της ζωής της. Οκτώ μόλις μηνών ξεκινά φυσιοθεραπείες, ενώ όταν περνά λίγα χρόνια αργότερα το κατώφλι του δημοτικού σχολείου, πρέπει να δώσει μια ακόμα μάχη, αυτή με τις μαθησιακές δυσκολίες που της προκάλεσε η εγκεφαλική παράλυση.
Παράλληλη στήριξη και λογοθεραπείες, οδήγησαν την Παρασκευή Σαλαβγιά στο Καλλιτεχνικό Γυμνάσιο και Λύκειο, ενώ επόμενος σταθμός ήταν η Φιλοσοφική Σχολή της Θεσσαλονίκης, από όπου σύντομα θα αποφοιτήσει.
Η ζωή με μια «αόρατη» αναπηρία
«Έχουμε στο μυαλό μας μια συγκεκριμένη εικόνα για την αναπηρία. Ότι πρέπει να είσαι ατημέλητος, δεν πρέπει να έχεις κοινωνική ζωή, να μην προσέχεις τον εαυτό σου. Εγώ δεν θέλω να είμαι έτσι και κάποιοι δυσκολεύονται να το αποδεχθούν αυτό. Δεν χρειάζεται να σε λυπούνται όταν έχεις μια αναπηρία, να σε ενσωματώσουν χρειάζεται».
Τα παραπάνω λόγια για την Παρασκευή λειτουργούν και ως μότο ζωής. Αν και η εικόνα της δεν προσμοιάζει στην εικόνα που έχουμε όλοι για ένα ΑμεΑ, κουβαλά μαζί της μια σοβαρή αναπηρία που καλείται να αντιμετωπίζει κάθε ώρα και στιγμή.
«Στην καθημερινότητά μου δυσκολεύομαι αρκετά γιατί έχω μια αναπηρία που δεν φαίνεται», λέει η Παρασκευή Σαλαβγιά μιλώντας στην Voria.gr.
Οι δυσκολίες όμως δεν ήταν κάτι το ανυπέρβλητο για την Παρασκευή. Επέλεξε δραστηριότητες όπως ιστιοπλοΐα και ο χορός, ενώ ένας από τους στόχους της είναι να ασχοληθεί με τη συμβουλευτική ατόμων με αναπηρίες και τις οικογένειές τους, γιατί όπως λέει «θεωρώ πολύ σημαντικό ότι όλα ξεκινούν από την οικογένεια».
Οι δικοί της άλλωστε υπήρξαν ιδιαίτερα υποστηρικτικοί σε ό,τι και αν έκανε, ενώ πέρα από τις όποιες δραστηριότητες και σπουδές, εργάζεται στην οικογενειακή επιχείρηση, μια εταιρεία κουφωμάτων.
Το βιβλίο η ταινία και τα στερεότυπα
Όπως λέει η Παρασκευή, «οι δυσκολίες για κάθε άνθρωπο είναι σχετικές, καθώς δεν γνωρίζουμε τι έχει περάσει ο καθένας. Το σημαντικό είναι να αποδεχθούμε τον εαυτό μας και όλες μας τις όψεις. Αν μπορούμε να το κάνουμε αυτό, μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα».
Η αναπηρία για την ίδια υπήρξε ουσιαστικά μια πηγή έμπνευσης, αφού έχει ήδη γράψει ένα βιβλίο για το συγκεκριμένο θέμα, το οποίο θα εκδοθεί σύντομα, ενώ γυρίζει και μια σχετική ταινία.
Η χώρα μας άλλωστε, παραμένει μεταξύ αυτών που δεν έχουν απωλέσει στερεότυπα για την αναπηρία. Η Παρασκευή Σαλαβγιά ευελπιστεί μέσω της ταινίας και του οράματος που έχει, να μπορέσει η ελληνική κοινωνία να εξαλείψει ένα κομμάτι έστω των στεροτύπων.
«Η αναπηρία δεν είναι κάτι που επιλέγουμε. Είτε είναι κάτι το επίκτητο, είτε κάτι το εκ γενετής είναι αυτό που είναι και δεν αλλάζει. Είτε κάθεσαι σε αμαξίδιο, είτε έχεις ένα τεχνητό πόδι, η ζωή σου συνεχίζεται και πρέπει να συνεχίζεται», λέει χαρακτηριστικά.
Λευτέρης Ζαβλιάρης
Πηγή: voria
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου