Καθώς έκανα την καθιερωμένη μου βόλτα στον πεζόδρομο του Νυδριού Λευκάδος το βραδάκι μέσα στα φώτα και τα δεκάδες καταστήματα, κάπου σ’ ένα σκοτεινό σημείο του δρόμου παρατήρησα πως είχε μαζευτεί αρκετός κόσμος όλων των ηλικιών. Κίνησα κι εγώ προς τα κει από περιέργεια και όσο πλησίαζα οι παιδικές φωνές μεγάλωναν. Ήταν ένα αυτοσχέδιο θέατρο σκιών με καραγκιοζοπαίχτες τέσσερα παιδάκια δημοτικού! Είχαν στήσει τα καρεκλάκια τους περιμετρικά, για να κάθονται οι μικροί θεατές και οι γονείς γύρω -γύρω όρθιοι. Με ενθουσίασε πάρα πολύ το γεγονός και έκατσα να δω την παράσταση ολόκληρη.
Πιο πολύ εντυπωσιάστηκα πώς κάποια μικρά παιδιά άφησαν τα τάμπλετ και τα κινητά και αποφάσισαν να παρουσιάσουν κάτι σπάνιο, τόσο για την ηλικία τους όσο και για την εποχή που ζούμε.
Την απορία μου έλυσε η μητέρα του ενός από τα τέσσερα παιδάκια, του Θανάση. Ο Θανάσης λοιπόν, από πολύ νωρίς είχε προβλήματα λόγου και κινήσεων με τα χέρια. Από τριών ετών ξεκίνησε να παίζει καραγκιόζη μόνος του και μετά να φτιάχνει φιγούρες, πράγμα που τον βοήθησε να βελτιώσει το πρόβλημα υγείας που είχε. Έμαθε όλες τις φωνές των ηρώων του θεάτρου σκιών αλλά και την ιστορία του.
Όταν πήγε στην Α΄ Δημοτικού, επειδή τα άλλα παιδιά τον κορόιδευαν, σταμάτησε την ενασχόληση του αυτή. Αργότερα στην Δ’ Δημοτικού, όταν η δασκάλα της Α’ Τάξης έμαθε τι είχε συμβεί, τον πήρε στην τάξη της για να μάθει στα υπόλοιπα παιδάκια την ιστορία του θεάτρου σκιών και πώς να φτιάχνουν φιγούρες.
Έτσι ξανάρχισε τις παραστάσεις. Απ’ το καλοκαίρι της Δ’ Δημοτικού ξεκίνησε να παίζει καραγκιόζη δωρεάν με βοηθούς τον Λάμπρο, τον Κυριάκο και τον Γιώργο, πουλώντας μόνο τις φιγούρες που έφτιαχνε μόνος του.
Τελικά στον δρόμο μπορείς να μάθεις πολύ όμορφες ιστορίες, όπως αυτή του μικρού Θανάση, που πάλεψε ενάντια στα προσωπικά του προβλήματα, την κοινωνική απομόνωση ή κοροϊδία, βρίσκοντας υγιή διέξοδο και ενασχόληση μ’ ένα κομμάτι της ελληνικής παράδοσης που σιγά σιγά έχει αρχίσει και χάνεται. Με αυτό τον τρόπο η παρέα αυτή, έφερε πίσω τον αυθεντικό και λαϊκό τρόπο ψυχαγωγίας τόσων γενεών, δείχνοντας σε μικρούς και μεγάλους, ότι οι ρίζες μας είναι βαθιά χαραγμένες στον τόπο μας και ότι πάντα υπάρχουν μέθοδοι γεφύρωσης του αρχέγονου με το σήμερα.
Η πραγματική αγάπη και αφοσίωση για κάτι που σε γεμίζει, μπορεί να προσφέρει τόσα πολλά σε σένα τον ίδιο αλλά και να ξυπνήσει ευχάριστες αναμνήσεις και συναισθήματα σε όλους εμάς που πιστεύαμε πως δεν θα ξαναζήσουμε ποτέ. Μια φιγούρα πάνω σένα σεντόνι αρκεί για να φας, να πιεις και νηστικός να κοιμηθείς.
Του Φίλιππου Γαζή
Πηγή: Μικροπράγματα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου