Ο αέρας έφερε σύννεφα και οι πρώτες ψιχάλες είχαν αρχίσει να νοτίζουν τον χωματόδρομο που περνάει μπροστά από την είσοδο της Ανοιχτής Δομής Φιλοξενίας Προσφύγων του Ελαιώνα.
Αν και ο καιρός προμήνυε έντονη βροχή, η σκηνή που αντικρίσαμε μπαίνοντας στον χώρο του καμπ ξεπερνούσε κάθε προσδοκία.
Πολύχρωμες κορδέλες έκρυβαν τον συννεφιασμένο ουρανό, πιτσιρικάκια με ζωγραφισμένα πρόσωπα και ευφάνταστες στολές έτρεχαν γελώντας και έπαιζαν με μπαλόνια, ενώ ένα μεγάλο πανό με το σύνθημα «Βρισκόμαστε - Γιορτάζουμε μαζί στον Ελαιώνα» μας καλωσόριζε στη μεγάλη γιορτή.
Η ώρα ήταν έξι το απόγευμα και αρκετοί από τους επισκέπτες παρακολουθούσαν ήδη εικαστικά δρώμενα και συμμετείχαν στα δημιουργικά εργαστήρια.
Λίγο πριν από την έναρξη της κεντρικής εκδήλωσης, είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε το θεατρικό που είχαν ετοιμάσει οι μαθητές του 66ου Δημοτικού Σχολείου Αθήνας.
Με λευκές μάσκες να καλύπτουν τα πρόσωπά τους και βαλίτσες παλαιού τύπου αφημένες στα πόδια τους, οι μαυροντυμένοι μαθητές στέκονταν ακίνητοι, καλώντας σιωπηλά τους επισκέπτες να παρακολουθήσουν το θεατρικό, με τίτλο «Οδύσσεια ξανά και ξανά», το οποίο βασίστηκε στις «Τρωάδες» του Ευριπίδη.
Ο κόσμος, μαγνητισμένος από την παρουσία τους, άρχισε να μαζεύεται τριγύρω. Αίφνης, σήκωσαν τις βαλίτσες από το έδαφος και μπήκαν σε ένα από τα λυόμενα, που εν προκειμένω εξυπηρετούσε τις ανάγκες μιας θεατρικής σκηνής.
Πόλεμος και ξενιτιά
Η πόρτα έκλεισε πίσω από τον τελευταίο θεατή, βυθίζοντας το κοντέινερ στο σκοτάδι. Οι κραυγές των μαθητριών, που υποδύονταν τις προσφυγοπούλες στο δύσκολο ταξίδι τους για την Ευρώπη μέσα σε μια βάρκα, άνοιξαν την αυλαία ενός θεατρικού με έντονη συγκινησιακή φόρτιση, με το φως του φακού να πηδά από το ένα παιδικό πρόσωπο στο άλλο, ένα ξύλινο παιχνίδι να περνά από χέρι σε χέρι και την αφήγηση για τα δεινά του πολέμου και τις δυσκολίες της ξενιτιάς να καταλήγει με τη φράση «Τον μισούν οι γνωστικοί τον πόλεμο και έτσι πρέπει», σφραγίζοντας την εξαιρετική προσπάθεια των παιδιών, τα οποία καταχειροκροτήθηκαν από το κοινό.
Στις επτά ακριβώς, και πάντα σύμφωνα με το πρόγραμμα, ξεκίνησε η κεντρική εκδήλωση, όπου οι μαθητές και οι μαθήτριες από δεκαπέντε σχολεία της Αθήνας ανέβηκαν στη σκηνή και παρουσίασαν τραγούδια, χορούς και θεατρικά που είχαν ετοιμάσει μαζί με τους εκπαιδευτικούς τους ειδικά για τη γιορτή, που διοργανώθηκε στον Ελαιώνα από το υπουργείο Παιδείας, σε συνεργασία με το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής και τον Δήμο Αθηναίων και υποστηρίχθηκε από το διεθνές τμήμα της UNICEF και τον ΔΟΜ (Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης).
Την εκδήλωση παρακολούθησαν περίπου 700 άτομα, μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικοί, αλλά και εκπρόσωποι υπουργείων, μεταξύ των οποίων ο Δημήτρης Βίτσας, υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής, η υφυπουργός Παιδείας Μερόπη Τζούφη, η αναπληρώτρια υπουργός Κοινωνικής Αλληλεγγύης Θεανώ Φωτίου, οι βουλευτές και πρώην υπουργοί Νίκος Φίλης και Τασία Χριστοδουλοπούλου, οι αντιδήμαρχοι του Δήμου Αθηναίων Μαίρη Ηλιοπούλου και Λευτέρης Παπαγιαννάκης, ο γενικός γραμματέας Πρώτης Υποδοχής και Ταυτοποίησης Ανδρέας Γκουγκουλής και ο διοικητής της δομής, Δημήτρης Γεωργιάδης.
Η γιορτή της περασμένης Κυριακής αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα και συμβολισμό αν σκεφτεί κανείς ότι τα σχολεία που συμμετείχαν σε αυτήν έχουν εντάξει στο πρωινό τους πρόγραμμα όλα τα παιδιά που ζουν στη δομή του Ελαιώνα - περίπου 220 στο σύνολο.
Η εκδήλωση αποτέλεσε μια ευκαιρία για τους Ελληνες μαθητές να δουν από κοντά τον χώρο όπου ζουν οι συμμαθητές τους και φυσικά έδωσε τη δυνατότητα στους διαμένοντες στη δομή να υποδεχθούν και να φιλοξενήσουν με τον ξεχωριστό αυτό τρόπο τους επισκέπτες, αποδεικνύοντας περίτρανα ότι μπορούμε όλοι να συνυπάρχουμε αρμονικά.
Σε συνάντηση που είχαμε με τη Βασιλική Κατριβάνου, τον Γιώργο Μόσχο και τον Χρήστο Στεφάνου, μέλη της οργανωτικής επιτροπής -ή καλύτερα της «εμπνευστικής επιτροπής», όπως τόνισε γελώντας ο κ. Μόσχος- ενημερωθήκαμε σχετικά με τη διαδικασία που προηγήθηκε της γιορτής και πώς μετά από σειρά συναντήσεων με τους εκπαιδευτικούς των σχολείων και τους γονείς ήρθησαν τυχόν επιφυλάξεις και μπόρεσε να οργανωθεί αυτή η υπέροχη εκδήλωση μέσα στη δομή του Ελαιώνα.
«Ηταν μια διαδικασία που δημιούργησε σχέσεις εμπιστοσύνης και λειτούργησε σαν πηγή έμπνευσης για την ίδια τη γιορτή. Αρχικά, όπως μας είπαν και κάποιοι από τους εκπαιδευτικούς, αρκετοί το αντιμετώπισαν σαν ακόμη μια υποχρέωση που έπρεπε να φέρουν σε πέρας, αλλά στην πορεία, μέσα από τη διαδικασία και χάρη στον ενθουσιασμό των παιδιών, αγκάλιασαν το εγχείρημα με όλη τους την ψυχή» δηλώνει στην «Εφ.Συν.» η Βασιλική Κατριβάνου, μέλος της ομάδας του ΥΠΠΕΘ για την ένταξη των προσφυγόπουλων στα σχολεία.
Και τονίζει παράλληλα ότι χωρίς την πολύτιμη συμβολή των συντονιστών και συντονιστριών Εκπαίδευσης Προσφύγων της Δομής του Ελαιώνα, που έχουν αποσπαστεί από το υπουργείο Παιδείας για να υποστηρίξουν τη σχολική ένταξη των παιδιών προσφύγων, των εκπαιδευτικών των 15 σχολείων, των εργαζόμενων και της διοίκησης της δομής, των εθελοντών των υπηρεσιών και των οργανώσεων που δραστηριοποιούνται σε αυτήν, καθώς και των φοιτητών και φοιτητριών του Τμήματος Εκπαίδευσης και Αγωγής για την Προσχολική Ηλικία του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθήνας, η γιορτή δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί.
Η στάση των ενηλίκων
Ο Γιώργος Μόσχος, εθελοντής συνεργάτης του ΥΠΠΕΘ και πρώην Συνήγορος του Παιδιού, είπε ότι οι παρουσιάσεις είχαν ψυχή και αμεσότητα χάρη στο γεγονός ότι όλες οι ομάδες ήταν μεικτές, επισημαίνοντας ότι ο μαθητικός πληθυσμός διψά για συνεύρεση και ότι οι τυχόν αντιρρήσεις προέρχονται κυρίως από τους ενήλικες.
«Τέτοιες γιορτές βοηθούν να ξεπεραστούν αυτά τα ζητήματα. Θυμάμαι την περίπτωση μιας μητέρας η οποία είχε ας πούμε αρκετά... δεξιές απόψεις και η οποία πείστηκε να έρθει σε μία από τις συναντήσεις που πραγματοποιήθηκε μέσα στον χώρο της δομής, χάρη στην επιμονή του παιδιού της. Μετά τη συζήτηση που ακολούθησε και την επιτόπια επίσκεψη, στο πούλμαν της επιστροφής, την άκουσα να λέει "τελικά είναι σαν εμάς"».
Τον ενθουσιασμό των ίδιων των παιδιών που συμμετείχαν στα δρώμενα μας μετέφερε ο Χρήστος Στεφάνου, συντονιστής Εκπαίδευσης Προσφύγων του ΥΠΠΕΘ στον Ελαιώνα, ο οποίος μας είπε ότι ήταν πολύ χαρούμενα που οι δάσκαλοι και οι συμμαθητές τους ήρθαν στον χώρο τους.
«Η γιορτή της Κυριακής παγίωσε τους δεσμούς με τον χώρο φιλοξενίας, ο οποίος άνοιξε για πρώτη φορά τις πύλες του προς όλους. Η γιορτή σφράγισε κατά κάποιον τρόπο την εμπειρία των προσφυγόπουλων, σε τέτοιο σημείο που αρκετά είναι τα παιδιά που εκφράζουν πλέον την επιθυμία να μείνουν εδώ. Γνωρίζουν πώς έχει η κατάσταση στις άλλες χώρες, ότι το κλίμα απέναντι στος πρόσφυγες είναι αρνητικό. Ξέρω την περίπτωση ενός αγοριού που σε καμιά δεκαπενταριά μέρες θα φύγει με τη μητέρα του για την Αυστρία όπου ζει ο πατέρας του και το οποίο έλεγε ότι ελπίζει ο πατέρας του να αλλάξει γνώμη και να έρθει αυτός στην Ελλάδα!».
Η γιορτή ολοκληρώθηκε λίγο μετά τις 10 το βράδυ με φαγητό και μουσική. Σαν τελευταία ανάμνηση κρατάμε τον διάλογο ανάμεσα σε μια παρέα κοριτσιών και μια παρέα νεαρών Αφγανών, με τους μεν να συγχαίρουν τις δε για τη χορευτική παράσταση που έδωσαν, ζητώντας να μάθουν πληροφορίες για το είδος του χορού και από την άλλη, τα κορίτσια να προσπαθούν να τους εξηγήσουν πώς προφέρεται το όνομα του χορού και να προθυμοποιούνται μάλιστα να τους μάθουν τα βήματα.
Η Κυριακή ήταν μέρα χαράς και αισιοδοξίας, αλλά και μια πολύτιμη εμπειρία για τη συνέχιση της προσπάθειας ένταξης και εκπαίδευσης όλων των παιδιών, χωρίς διακρίσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου