Τα φώτα της δημοσιότητας έχει τραβήξει το βιβλίο της Γκαμπριέλ Ντεϊντιέ «On Ne Naît Pas Grosse» («Δεν γεννιόμαστε παχύσαρκοι»), αναγκάζοντας τη Γαλλία να κοιτάξει τον εαυτό της στον καθρέφτη.
Το βιβλίο μεταφέρει στους αναγνώστες τις δυσάρεστες αναμνήσεις της Γκαμπριέλ Ντεϊντιέ σχετικά με το πώς ήταν να μεγαλώνει όντας παχύσαρκη στη Γαλλία. «Το να είσαι παχύσαρκος στη Γαλλία σημαίνει ότι είσαι χαμένος», δηλώνει η ίδια. Το βιβλίο βασίζεται σε βιωματικές εμπειρίες και επιστημονικά πορίσματα, ενώ ερευνά τις πολλαπλές μορφές αποδοκιμασίας που υφίστανται τα υπέρβαρα άτομα στη Γαλλία.
Σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, όπου προβάλλονται τηλεοπτικά προγράμματα υπέρ της συμφιλίωσης με το σώμα, το να υπερηφανεύεται κάποιος για τη μεγάλη περιφέρειά του θεωρείται ανήκουστο στη Γαλλία. Σύμφωνα με την Ανν Σοφί Ζολί, πρόεδρο του συνασπισμού οργανώσεων υπέρ των υπέρβαρων ατόμων, οι ακτιβιστές που μάχονται για την αφύπνιση του κοινού βρίσκουν μικρή ανταπόκριση. «Η κοινωνία είναι πολύ σκληρή με τις γυναίκες, οι οποίες αντιμετωπίζουν τις περισσότερες απαιτήσεις. Πρέπει να είναι λεπτές αλλά όχι πολύ λεπτές. Πρέπει να είναι έξυπνες αλλά όχι πολύ, γιατί δεν επιτρέπεται να επισκιάσουν τον άνδρα», δηλώνει χαρακτηριστικά η ίδια.
Η Γαλλία είναι από τις λίγες χώρες όπου απαγορεύονται διά νόμου οι εργασιακές διακρίσεις που βασίζονται στην εμφάνιση, κάτι το οποίο, όμως, αγνοείται συνήθως. Ο Ζαν Φρανσουά Αμαντιέ, κοινωνιολόγος στη Σορβόννη, επισημαίνει πως οι υπέρβαροι άνδρες έχουν τρεις φορές λιγότερες πιθανότητες να περάσουν από συνέντευξη εργασίας, ενώ οι υπέρβαρες γυναίκες έξι φορές λιγότερες πιθανότητες. Η Ντεϊντιέ γράφει, μεταξύ άλλων, για την εμπειρία της τον καιρό που, όντας φοιτήτρια, είχε κάνει αίτηση εργασίας σε κατάστημα των ΜακΝτόναλντς. «Ο υπεύθυνος δεν ήθελε να με βλέπουν οι πελάτες να δουλεύω εδώ. Δεν ήθελε να νομίζουν ότι θα γίνουν σαν και εμένα», δηλώνει η ίδια. Σε άλλη εμπειρία της, σε μια δοκιμαστική περίοδο εργασίας με αυτιστικά παιδιά, ο επιβλέπων καθηγητής τη χαρακτήρισε «το έβδομο ανάπηρο πρόσωπο στην τάξη», ενώ της συνέστησε να βρει άλλη δουλειά.
Η άποψη που έχουν οι Γάλλοι για την παχυσαρκία φαίνεται και από το αυξημένο ποσοστό των ακραίων επεμβάσεων αδυνατίσματος, κατά τις οποίες αφαιρείται ένα τμήμα του στομάχου ή του εντέρου. Η Ντεϊντιέ δεν κατέφυγε στη λύση αυτή, καθώς ο ακρωτηριασμός ενός λειτουργικού οργάνου αποτέλεσε βασικό ανασταλτικό παράγοντα. Επίσης, μια τέτοια εγχείρηση μπορεί να οδηγήσει στον κοινωνικό αποκλεισμό, εφόσον τα άτομα δεν επιτρέπεται να καταναλώνουν μεγάλα γεύματα.
Οι κοινωνιολόγοι συνδέουν την αποδοκιμασία με την υπερβολική έμφαση στην εμφάνιση, την προσκόλληση στους κανόνες και τον φόβο ότι η τάξη θα διασαλευτεί εάν καταλυθούν οι κοινωνικές νόρμες. Η Αμπιγκέιλ Σαγκί, καθηγήτρια Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, στο Λος Αντζελες, υπογραμμίζει πως η παχυσαρκία αντιμετωπίζεται στη Γαλλία ως ένδειξη ενός ανεξέλεγκτου τρόπου ζωής. «Η Γαλλία συνιστά μια κοινωνία που στηρίζεται υπερβολικά σε κανόνες. Υπάρχουν κανόνες για το φαγητό στη Γαλλία, τις ώρες φαγητού, και είσαι αναγκασμένος να συμμορφωθείς», επισημαίνει η ίδια.
Πηγή: Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου