Τετάρτη πρωί . Μπλεγμένη καταλάθος σε μια λαϊκή αγορά της Θεσσαλονίκης να προσπαθώ να βγω από τη θάλασσα των γιαγιάδων, των παππούδων και των καροτσιών για να φτάσω στον προορισμό μου. Λίγες ματιές δεξιά – αριστερά, πιο πολύ για να εντοπίσω “άνοιγμα” στον κόσμο, εντόπιζαν ορθογραφικά λάθη ικανά να σκοτώσουν και τον πιο ανορθόγραφο μαθητή μου. Καρπούζοια, πεπόνη, ντωμάτες και κρεμιδια… Και λίγο πιο εκεί ένας ετοιμόρροπος γεράκος. Από εκείνους που στις καλές τους μέρες μπορούν να σηκώσουν 5-6 κεράσια, μοιράζοντάς τα στα δύο χέρια. Με σακάκι και καπέλο. Και με ένα μπλοκάκι στο χέρι να σημειώνει και να μιλάει με ένα νεαρό πωλητή που τον άκουγε με προσοχή. Να κόβει το χαρτάκι και να του το δίνει με χαμόγελο και μια ελαφριά υπόκλιση… Μια μυστηριώδης φιγούρα εκτός τόπου και χρόνου…
Το μυστήριο λύθηκε πολύ σύντομα όταν ο πωλητής με το σημείωμα στο χέρι πήρε ένα στυλό και άρχισε να διορθώνει τις ταμπέλες του βάζοντας μετά με προσοχή το χαρτάκι στην τσέπη του. “Δάσκαλος ήταν ο παππούς. Ξέρει πώς γράφονται”, μου είπε όταν με είδε να τον κοιτάω.
Ο ετοιμόρροπος αυτός παππούλης μού έφερε στο μυαλό έναν άλλο παππού και μια άλλη γιαγιά, τους δικούς μου, που μέχρι την ώρα που πέθαναν ήταν γνωστοί στη γειτονιά ως “ο δάσκαλος” και “η δασκάλα” και ας μην είχαν δουλέψει στα σχολεία εκείνης της περιοχής. Το “δάσκαλος” ήταν όχι το επάγγελμά τους, αλλά η φιλοσοφία τους, η καθημερινότητά τους και ένας από τους πιο σημαντικούς τίτλους στη ζωή τους.
Δάσκαλοι μέχρι τέλους και για όλους…
Ιωάννα Αγγέλου
Ειδική Παιδαγωγός - Νηπιαγωγός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου