Όταν ο George Davison, επικεφαλής του «Grace Church School» στο West Village του Manhattan, σχεδίαζε ένα νέο γυμνάσιο, είχε πολλούς στόχους: ανοιχτούς χώρους για συλλογικές εργασίες, μια βιβλιοθήκη που να αντανακλά στις τεχνολογικές ανάγκες των παιδιών του 21ου αιώνα, και ένα χώρο για να ολοκληρώνουν τα παιδιά σημαντικές εργασίες μακριά από τα αδιάκριτα μάτια των υπερπροστατευτικών γονιών τους.
Η σκέψη του σχεδιασμού, όπως φαίνεται, έχει επεκταθεί για να προστατεύει τους μαθητές από τους γονείς τους. «Εάν μία εργασία γίνεται κυρίως στο σπίτι, είναι αδύνατο να κρατήσετε μακριά τους γονείς», λέει ο Davison στο Quartz.
Οι επιστημονικές εργασίες είναι διαβόητες για την προσέλκυση της προσοχής των γονιών. Οι εκπαιδευτικοί στο «Grace Church» ανταλλάσουν περίφημες ιστορίες για ακραίες εργασίες – ένα hovercraft, ένα αυτοκίνητο, που δουλεύει με νερό και κατασκευάστηκε με σωλήνες χαλκού – που τα 14χρονα παιδιά, υπέβαλλαν αθώα ως δική τους εργασία. Όλα αυτά, ενέπνευσαν το σχεδιασμό του νέου σχολείου.
Δανειζόμενο από το διεθνές πρόγραμμα απολυτηρίου κολλεγίου, όλοι οι 16χρονοι πρέπει να ολοκληρώνουν μία εργασία, που σχετίζεται με κάτι, που είναι παθιασμένοι. Το σχολείο την ονομάζειMarch Madness, και πήρε το όνομά της από το ετήσιο τουρνουά μπάσκετ του κολεγίου. Τα παιδιά έχουν μία ώρα κάθε Τετάρτη για να τις φτιάξουν σε «χώρους δημιουργίας», δηλαδή σε δωμάτια όπου μπορούν να σχεδιάζουν μεγάλα πράγματα και να τα αποθηκεύουν.
Οι μαθητές αφήνουν τη φαντασία τους να οργιάσει. Ένα παιδί δημιούργησε τη δική του τσίχλα. Ένα άλλο σχεδίασε το απόλυτο πολυτελές κάθισμα αεροπλάνου. Ένα μυθιστόρημα σε μορφή κόμικ που έγραψε ένας έφηβος σχετικά με το φεμινισμό και την πολυπολιτισμικότητα παρουσιάστηκε στο «Teen Vogue». Ένα ιδιαίτερα πονηρό παιδί σχεδίασε το τέλειο οικονομικό έγκλημα, με τη βοήθεια μιας επαφής στην Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς.
Το έργο έχει ως στόχο να συμμετάσχουν τα τμήματα του εγκεφάλου που δεν είναι ενεργά κατά τη διάρκεια της συνηθισμένης ανάγνωσης και των ασκήσεων, αλλά ζωντανεύουν για τις εργασίες που απαιτούν προγραμματισμό και σχεδιασμό.
Οι μαθητές εποπτεύονται από ενήλικες μέντορες, αλλά ποτέ γονείς. «Θέλουμε να κρατήσετε τους γονείς μακριά, επειδή η παρουσία τους υπονομεύει το αίσθημα της επιτυχίας των μαθητών», λέει ο Davison. Οι έφηβοι δεν ωφελούνται από την υπερηφάνεια της ιδιοκτησίας, εάν η ιδιοκτησία δεν είναι εξ ολοκλήρου δική τους.
Οι γονείς εμπλέκονται όλο και περισσότερο με τις σχολικές εργασίες των παιδιών τους με την πάροδο του χρόνου, μια τάση που οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Οι γονείς δεν θέλουν να αποτύχουν τα παιδιά τους. Εντοπίζουν μια ευκαιρία να δουλέψουν πάνω σε κάτι, που θα μπορούσε να γίνει το έναυσμα για τις σημαντικότερες εργασίες του κολλεγίου. Θέλουν τα παιδιά τους να εκτοπίζουν τα παιδιά των φίλων και των αντιπάλων τους».
«Υπάρχει ένας κοινωνικός παράγοντας μεταξύ των γονέων», λέει οDavison διπλωματικά. «Δεν θέλουν το παιδί τους να είναι εκείνο, που δεν έχει την εντυπωσιακή εργασία». Η Jessica Lahey, μια δασκάλα και συγγραφέας του «The Gift of Failure», έγραψε για την απόφασή της να αφήσει το γιο της, να δώσει μια πολύ μέτρια εργασία:
Όλοι έχουμε περάσει από εκεί, συνήθως γύρω στις 11, το βράδυ πριν υποβληθεί η εργασία του παιδιού, προσπερνάμε διστακτικά τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ της βοήθειας, που μπορούμε να προσφέρουμε και να το αναλάβουμε σχεδόν εξ ολοκλήρου. Ξεκινά αρκετά αθώα, όπως, «Εδώ, άσε με να σε βοηθήσω να κόψεις αυτά τα τελευταία κομμάτια για να πας για ύπνο», και γρήγορα μετατρέπεται σε ένα ψέμα, σε μια χειρόγραφη διατριβή Ph.D. της τρίτης τάξης.
Παρά τα σχέδια του «Grace Church» για να κρατήσει μακριά τους γονείς από την εργασία «March Madness», εκείνοι εξακολουθούν να προσπαθούν να εισέλθουν, λέει ο Davison. Αλλά πρέπει να το κάνουν μέσα από δύο στρώσεις ενηλίκων πρώτα: Τον κοσμήτορα των μαθητών, που επιβλέπει όλες τις εργασίες, και τον προσωπικό σύμβουλο του παιδιού τους. Αυτός είναι ο εφαρμοσμένος σχεδιασμός σκέψης.
Πηγή: http://mononews.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου