Τα ελληνικά σχολεία και η yoga

Γράφει ο Τάκης Καραγιάννης στο protagon

Τι κοινό έχει το Facebook με έναν παιδικό σταθμό στο Σαν Φρανσίσκο; Σε τι μοιάζουν τα γραφεία της Google με μια τάξη ενός σχολείου κοντά στον Βόρειο Πόλο; Τις μεγάλες κόκκινες, πράσινες, μπλε, πορτοκαλί μπάλες, είναι η απάντηση. Γενικά, τις μπάλες για άσκηση, σαν αυτές που βλέπετε στα γυμναστήρια, στις συνεδρίες pilates και yoga για παράδειγμα.

Εδώ και, περίπου, τέσσερα χρόνια, παρατηρείται μία τάση για εκσυγχρονισμό των σχολικών αιθουσών, με αλλαγές που σχετίζονται κυρίως με τη φυσική κατάσταση και το σώμα των μαθητών. Δίνεται ιδιαίτερο βάρος στον τρόπο με τον οποίο στέκονται, στο πώς κάθονται και στο πότε γυμνάζονται. «Κάθε μία ώρα κάνουμε stretching», λέει η Νικολέτα Αναγνώστου, δασκάλα σε νορβηγικό σχολείο.

Γιατί, όμως, χρησιμοποιούνται οι μπάλες γυμναστηρίου αντί για καρέκλες;

Τα παιδιά έχουν ανάγκη από κίνηση, στην πραγματικότητα την κίνηση την έχουν μέσα τους. Τη βλέπουν συνεχώς στους φίλους τους, στο δρόμο, στο σχολείο. Όταν αρχίζουν να μαθαίνουν τον κόσμο, να αντιλαμβάνονται πώς λειτουργεί το περιβάλλον, από τα λίγα πράγματα που μένουν σταθερά είναι η διαρκής κίνηση. «Συνεχώς υπάρχει μία πρόκληση ερεθισμάτων κι αυτό τους βοηθά στο να ρυθμίζουν τα αισθητηριακά ερεθίσματα που λαμβάνουν από το περιβάλλον», εξηγεί η Αλεξάνδρα Μπρούπη,πιστοποιημένη εκπαιδεύτρια στην αισθητηριακή ολοκλήρωση για παιδιά.

Πράγματι, δοκιμάστε το, όσοι δεν το έχετε, ήδη, κάνει. Δοκιμάστε να σταθείτε για κάποια ώρα πάνω σε μία τέτοια μπάλα και θα παρατηρήσετε πως σε λίγο καιρό θα έχει βελτιωθεί η ισορροπία σας, γενικότερα. Όταν είσαι σε μία μπάλα είσαι περισσότερο συγκεντρωμένος και τα αισθητήριά σου βρίσκονται σε αυξημένα επίπεδα σε σχέση με όταν κάθεσαι σε μία καρέκλα. Σώμα και πνεύμα δεν μένουν αδρανή, είναι σε συνεχή εγρήγορση.

Όλα αυτά δεν είναι καινούργια, είναι γνωστά εδώ και, τουλάχιστον, δύο δεκαετίες. Αυτό που είναι καινούργιο είναι η προσπάθεια για σταδιακή ένταξη της μεθόδου αυτής στα σχολεία, κάτι που –λογικά- θα γίνει σε όλο τον πλανήτη σε μερικά χρόνια. ΗΠΑ, Νορβηγία, Ν. Κορέα, Καναδάς, Αυστραλία είναι μόνο μερικές χώρες που έχουν κάνει βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Το 2012, σε μια κουκκίδα στον χάρτη, εκεί όπου η ηπειρωτική Αμερική συναντά τον παγωμένο Ατλαντικό –στα σύνορα με τον Καναδά-, μια μικρή κωμόπολη με λιγότερο από 10.000 πληθυσμό αποφάσισε να το εφαρμόσει στα Δημοτικά σχολεία. Στα δημόσια Δημοτικά σχολεία, όχι σε κάποιο ακριβό ιδιωτικό ίδρυμα. Τα αποτελέσματα; Θεαματικά. Περισσότεροι από το 80% των μαθητών βελτίωσαν τις επιδόσεις τους στα μαθήματα, για να αναφέρουμε κάτι που είναι άμεσα μετρήσιμο και συγκρίσιμο και να μην αναφερθούμε στα κέρδη που είχαν σωματικά. Στη Νορβηγία, όπως λέει η Νικολέτα, ένας μαθητής με διάσπαση δούλευε πριν 10΄ το πολύ. Τώρα με τις μπάλες ο χρόνος εργασίας του ξεπερνά τα 35'. 

Στην Ελλάδα σήμερα ανοίγουν τα σχολεία. Την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές και βλέπετε αυτά τα βίντεο, υπάρχουν μαθητές που δεν θα βρουν δασκάλους στις θέσεις τους. Σε πρόσφατη συνέντευξή του, ο μέχρι πρότινος υπουργός Παιδείας, Αριστείδης Μπαλτάς, είπε πως θεωρείται μεγάλη επιτυχία του υπουργείου εάν ανοίξουν τα σχολεία κανονικά, χωρίς προβλήματα. Η ΔΟΕ κάνει λόγο για περισσότερες από 20.000 κενές θέσεις εκπαιδευτικών στα σχολεία (το υπουργείο παραδέχεται τις 7.000), ενώ οι γονείς είναι, ήδη, θορυβημένοι καθώς το υπουργείο ζητά άτυπα από τους διευθυντές να αυξήσουν το πλήθος των μαθητών ανά αίθουσα. 

Ξεχάστε τα όσα διαβάσατε. Δεν πρόκειται να τα δούμε άμεσα στην Ελλάδα. Αν τα δούμε και ποτέ, δηλαδή. Ή έστω να τα συζητήσουμε σοβαρά.