Διαφημίσεις με πρωταγωνιστές παιδιά με αναπηρία

Τι είναι όμορφο και χαριτωμένο; Μπορεί ένα παιδί με αναπηρία να πληρεί τα παραπάνω κριτήρια; Ή μήπως όταν λέμε ότι κάποιο παιδί με Σύνδρομο Down ή εγκεφαλική παράλυση είναι όμορφο, απλά είμαστε ευγενικοί με αυτό και την «καημένη» οικογένειά του; Αν είστε από αυτούς που θεωρούν ότι η ομορφιά και η αναπηρία είναι έννοιες ασυμβίβαστες, διαβάστε το παρακάτω άρθρο και ελπίζουμε να δείτε τα πράγματα διαφορετικά. Και δεν αναφερόμαστε στην ομορφιά της ψυχής, αλλά στην εξωτερική ομορφιά! 

Διαφημίσεις με πρωταγωνιστές παιδιά με αναπηρία

Από την Janet Lehman

Η σειρά παιδικών ρούχων της Tori Spelling, η Little Maven, είναι μια από τις επιχειρήσεις που η Katie Driscoll έπεισε να χρησιμοποιήσουν στις διαφημίσεις τους μοντέλα με αναπηρία. Η 4χρονη κόρη της Driscoll, η Grace, που έχει Σύνδρομο Down (η δεύτερη από αριστερά στη φωτογραφία) συμμετείχε σε πρόσφατη διαφήμιση για αυτή την σειρά ρούχων. 

Η Katie Driscoll δεν ήθελε ποτέ τον οίκτο κανενός. Έτσι, όταν γεννήθηκε η κόρη της με Σύνδρομο Down απλά σήκωσε την φωτογραφική μηχανή. Ήθελε να δείξει σε όλους τι έβλεπε όταν κοιτούσε την κόρη της. 

Με το πέρασμα του χρόνου, η Driscoll άρχισε να φωτογραφίζει και άλλα παιδιά με αναπηρία. Παιδιά με εγκεφαλική παράλυση και νανισμό. Καθώς τα κοίταζε η Driscoll μέσα από τον φακό της μηχανής της, της γεννήθηκε η απορία γιατί δεν βλέπουμε παιδιά με αναπηρία στις διαφημίσεις παιχνιδιών ή ρούχων. 

Έτσι, πριν από 2 χρόνια, η 39χρονη μητέρα 6 παιδιών άρχισε να ανεβάζει φωτογραφίες παιδιών με αναπηρία σε μια ιστοσελίδα που ονομαζόταν http://www.changingthefaceofbeauty.org/ (Αξίζει πραγματικά να επισκεφτείτε την σελίδα). Στη συνέχεια κάθισε στο τραπέζι της κουζίνας και άρχισε να στέλνει e- mail σε διάφορες επιχειρήσεις ζητώντας τους να σκεφτούν να συμπεριλάβουν κάποιο από τα παιδιά στις διαφημίσεις τους. «Δείτε και μόνοι σας», έγραφε η Driscoll, «είναι πανέμορφα». 

Η διαδικασία: 

Το φως του ήλιου μπαίνει μέσα στο φωτογραφικό στούντιο. Η λεμονάδα, τα κεκάκια και τα φρέσκα λουλούδια είναι ήδη έτοιμα. Ωστόσο, η τετράχρονη Grace, ντυμένη με ένα πράσινο σορτσάκι και ένα ροζ μπλουζάκι, δεν θέλει να βγει φωτογραφία. Γκρινιάζει, κλαίει και ξαπλώνει στο πάτωμα. Όταν η μαμά της την σηκώνει, τυλίγει τα χεράκια της γύρω από τον λαιμό της και δεν την αφήνει. 

Αυτό το στούντιο ήταν κάποτε γκαράζ. Η Driscoll έπεισε τον άντρα της να το μετατρέψουν σε στούντιο και τώρα πια ο χώρος έχει άσπρους τοίχους, ξύλινα πατώματα και επαγγελματικό φωτισμό που κρέμεται από το ταβάνι. 

Η Driscoll πατάει ένα κουμπί στο τηλεχειριστήριο και αρχίζει να ακούγεται ποπ μουσική στο δωμάτιο. Παίρνει την κόρη της αγκαλιά και αρχίζουν να χορεύουν μαζί. Η Grace γελάει. Σε λίγη ώρα η μικρή είναι μπροστά στο τραπέζι με τις λεμονάδες, δίπλα σε ένα άλλο 4χρονο μοντέλο, την Molly Doyle. Η Grace αρχίζει να λικνίζεται στον ρυθμό της μουσικής και η μικρή Molly γελάει. Αυτή είναι η στιγμή. Η Driscoll σηκώνει την κάμερα. Κλικ, κλικ, κλικ. 

«Όταν δουλεύεις με παιδιά με διαφορετικές ικανότητες» μας εξηγεί «πρέπει να περιμένεις μέχρι να νιώσουν άνετα. Και τότε είναι που συμβαίνει. Είναι η στιγμή που βλέπεις τη λάμψη στα μάτια τους». Πριν από 5 χρόνια περίπου, ένας γιατρός στάθηκε μπροστά στην Driscoll και της εξήγησε ότι στον υπέρηχο φάνηκαν διάφοροι δείκτες που έδειξαν ότι το έμβρυο που κυοφορούσε μπορεί να είχε Σύνδρομο Down. Η Driscoll ήταν 20 εβδομάδων έγκυος, μια πολυάσχολη μητέρα 5 αγοριών και έτοιμη να φύγει για διακοπές στο Wisconsin Dells. Το Σύνδρομο Down δεν ήταν στα σχέδιά της. «Πραγματικά, δεν ήξερα καν τι είναι το Σύνδρομο Down», λέει. Πένθησε για εβδομάδες κλαίγοντας τόσο συχνά που φοβόταν ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να αφήσει το σπίτι. Δεν ήξερε ούτε ένα άτομο με αναπτυξιακή διαταραχή. «Κουνούσα τον μικρότερο γιό μου να κοιμηθεί και σκεφτόμουν ότι η τέλεια ζωή μου έχει τελειώσει». Διάβαζε άρθρα στο διαδίκτυο προσπαθώντας να βρει πηγές που τα της έλεγαν ότι το μωρό της θα ήταν εντάξει. Συνάντησε αρκετούς γονείς παιδιών με Σύνδρομο Down. Ωστόσο, η μεγαλύτερη παρηγοριά της ήταν ο άντρας της ο Τομ. Αργά την νύχτα, όταν του ψιθύριζε τους φόβους της, ο Τομ παρέμενε ψύχραιμος και της έλεγε σταθερά : “Το παιδί αυτό θα μας διδάξει πολύ περισσότερα απο όσα θα του διδάξουμε εμείς”. Πραγματικά ακολούθησαν πολλά μαθήματα και πολλές εκπλήξεις. Η πρώτη ήρθε στο χώρο τοκετού, όπου ο γιατρός ανακοίνωσε στους Driscoll ότι το μωρό είναι κορίτσι. Μέχρι τότε οι Driscoll είχαν 5 αγόρια και ήταν τόσο σίγουροι ότι και αυτό το μωρό θα είναι αγόρι που δεν είχαν σκεφτεί καν ονόματα για κορίτσι. Ωστόσο, είχαν πλέον μια πανέμορφη κόρη. 

Όταν μια νοσοκόμα τους ρώτησε πώς θα την ονομάσουν, το ζευγάρι δεν είχε ιδέα. Τότε η νοσοκόμα χαμογέλασε και τους είπε: «Μοιάζει με Grace». Εκείνη την στιγμή, η θλίψη των Driscoll είχε εξαφανιστεί και υπήρχε μόνο χαρά. Οι εβδομάδες πέρασαν μέσα σε ένα ροζ συννεφάκι. Οι φίλοι έφερναν δωρα, λουλούδια, ρουχαλάκια και καπέλα. Η Driscoll ήταν τόσο χαρούμενη που είχε μονίμως ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό της. Η χαρά και η ευγνωμοσύνη της μεγάλωσαν ακόμα περισσότερο, όταν διαπιστώθηκε ότι η μικρούλα Grace είχε πολύ λίγα προβλήματα υγείας σε σχέση με αυτά που συνοδεύουν στις περισσότερες περιπτώσεις το Συνδρομο Down. 

Πολύ σύντομα η Driscoll ανέβασε φωτογραφίες της μικρής στο facebook και στη συνέχεια σε ένα blog που έκανε (το 5boysand1girlmake6.com). «Το μοναδικό πράγμα που δεν ήθελα ήταν να νιώθουν οι άνθρωποι οίκτο για μένα και για την κόρη μου. Έβγαζα φωτογραφίες για να δείξω σε όλους πόσο όμορφη είναι». Στο blog της η Driscoll έβαζε φωτογραφίες της μικρής Grace με ρούχα από μικρές μπουτίκ που πουλούσαν τα ρούχα τους μέσω του διαδικτύου. Κάποιες από αυτές τις μπουτίκ έπαιρναν τις φωτογραφίες και τις έβαζαν στις δικές τους ιστοσελίδες. Μέσα σε λίγο καιρό, οι γονείς παιδιών με αναπηρία έστελναν συγκινητικά emails λέγοντας πόσο συγκινούνταν και χαίρονταν όταν έβλεπαν την Grace σε διαφήμιση. Ο Steve English ένας φίλος της οικογένειας που είχε έναν γιο με αναπηρία, άρχισε να πιέζει την Driscoll να κάνει περισσότερα. «Άρχισα να της λέω ότι πρέπει να προχωρήσουμε. Γιατί δεν υπάρχουν παιδιά σαν αυτά στα κυρίαρχα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης;». 

H Driscoll ήταν ανάμεσα στους γονείς που πανηγύρισαν για το Nordstrom όταν το 2011 συμμετείχε σε μα διαφήμιση ένα αγόρι με Σύνδρομο Down. Χάρηκαν εξίσου όταν η Target ακολούθησε το παράδειγμα της προηγούμενης εταιρείας και χρησιμοποίησε τον επόμενο χρόνο το ίδιο αγόρι σε διαφήμισή της. Ωστόσο, τίποτα δεν άλλαξε πραγματικά και δεν ακολούθησαν άλλες διαφημίσεις με παιδιά με αναπηρία. 

Έτσι, την άνοιξη του 2013 η Driscoll και ο English δημιούργησαν μια σελίδα στο facebook και μια ιστοσελίδα (ChangingTheFaceOfBeauty.org). Στόχος τους ήταν να δημιουργήσουν μια online gallery όπου οι διαφημιστές θα μπορούσαν να δουν παιδιά με αναπηρία και να διαλέξουν κάποιο από αυτά για τις διαφημιστικές εκστρατείες τους. Η Driscoll άρχισε ανεβάζοντας/δημοσιεύοντας 2 δωδεκάδες φωτογραφίες. Ωστόσο, ήθελε η ιστοσελίδα της να φτάσει πιο μακριά. Για να μαζευτούν όσο το δυνατόν περισσότερες φωτογραφίες, οι γονείς άρχισαν να στέλνουν φωτογραφίες των παιδιών τους από επαγγελματίες φωτογράφους. Αν κάποια οικογένεια δεν μπορούσε να πληρώσει για επαγγελματική φωτογράφιση, η Driscoll και ο English τους βοηθούσαν. Στην αρχή υπήρχε μικρή ανταπόκριση στην εκστρατεία τους. Δεν ήξεραν αν η ιδέα τους θα γινόταν δεκτή από τους γονείς και πολύ περισσότερο από τις επιχειρήσεις. Ωστόσο, μέσα σε λίγες εβδομάδες η σελίδα άρχισε να γίνεται γνωστή. Φωτογραφίες από διάφορα μέρη του κόσμου άρχισαν να φτάνουν : από την Αυστραλία μέχρι τις Κάτω Χώρες. Μετά από λίγους μήνες η προσπάθεια αυτή επαινέθηκε από την Maria Shriver, η μητέρα της οποίας, η Eunice Kennedy Shriver ίδρυσε τα Special Olympics το 1968. Η Driscoll συνέχισε να στέλνει φωτογραφίες σε διάφορες επιχειρήσεις- πάντα επισυνάπτοντας φωτογραφίες παιδιών. Σιγά- σιγά, οι επιχειρήσεις άρχισαν να ανταποκρίνονται. 

Το φθινόπωρο, ένα τέτοιο e-mail έφτασε στον Casey Silver, τον υπεύθυνο για τα κοινωνικά δίκτυα της παιδικής σειράς ρούχων της Tori Spelling, Little Maven. «Παίρναμε emails όλη την ώρα». Αυτό το μήνυμα όμως ήταν διαφορετικό. Όταν ο Silver άνοιξε το μήνυμα είδε ότι η Driscoll είχε δημιουργήσει μια διαφήμιση για την σειρά Little Maven χρησιμοποιώντας τα παιδιά της γειτονιάς της. Ένα από αυτά τα παιδιά ήταν η Grace. Η Driscoll έγραφε τόσο συγκινητικά σχετικά με το πάθος της να δει παιδιά με αναπηρία στις διαφημίσεις, που ο Silver στο τέλος έκλαιγε. «Σκεφτόμουν ότι έπρεπε να κάνουμε κάτι». Σήμερα, 2 χρόνια μετά, η Driscoll κλείνει διαφημίσεις για παιδιά και ενήλικες με αναπηρία. 

Όταν η 8 χρονη Abby Scott έμαθε ότι θα είναι στο εξώφυλλο του περιοδικού Chicago Special Parent, χαμογέλασε και ξέσπασε σε γέλια. Σε μια φωτογραφία η Abby, που έχει εγκεφαλική παράλυση, ποζάρει φορώντας ένα φόρεμα ανοικτό ροζ, γέρνει το κεφάλι της χαριτωμένα και μοιάζει να χορεύει, ακουμπώντας στο βοήθημα βάδισης. «Τα παιδιά μας αντιμετωπίζουν πολλές προκλήσεις. Το μόντελινγκ είναι για αυτά κάτι κουλ, μοναδικό και διασκεδαστικό» λέει η μητέρα της, η Denise Scott. «Οι άνθρωποι έχουν πολύ συγκεκριμένες απόψεις σχετικά με το τι είναι η ομορφιά. Κάτι τόσο απλό, όπως ένα μπαστούνι, μπορεί να αποσπάσει την προσοχή τους και να μην προσέξουν καθόλου τον ίδιο τον άνθρωπο. Η Katie μπόρεσε και είδε πίσω από όλα αυτά. Είναι πραγματικά καταπληκτικό αυτό που κάνει για τα παιδιά μας». 

Τα μοντέλα της Driscoll έχουν εμφανιστεί σε διαφημίσεις για την Little Maven (με έδρα το Los Angeles), για τα παιχνίδια Infantino στο San Diego, για τα ρούχα Sweet Petunia (με έδρα το St. Louis) και σε διαφημίσεις πολλών άλλων εταιρειών. Αυτο το καλοκαίρι, η Driscoll οργάνωσε μια επαγγελματική φωτογράφιση μόδας σε ένα στούντιο με 3 επαγγελματίες φωτογράφους και μια στυλίστρια/μακιγιέζ. Το γεγονός αυτό συνοδεύτηκε από μια επίδειξη όπου τα μοντέλα με αναπηρία ήρθαν σε επαφή με διάφορους διαφημιστές. «Μου έρχεται να κλάψω τώρα που μιλάω για αυτό» λέει η Kathie Lyall, αναπολώντας πως η 22χρονη κόρη της Kiley, η οποία έχει αυτισμό, ενθουσιάστηκε όταν έμαθε ότι επιλέχτηκε για να συμμετέχει σε μια φωτογράφιση μόδας. «Δουλεύεις τόσο σκληρά προκειμένου τα παιδιά σου να είναι φυσιολογικά, να ταιριάζουν σε καθημερινά πράγματα. Αυτή η φωτογράφιση ήταν πραγματικά συναρπαστική». 

Η διοργάνωση αυτή κέρδισε την προσοχή του Markus Giolas, του ιδιοκτήτη του πρακτορείου Real Talent που βρίσκεται στο Σικάγο. Τελικά υπέγραψε με 15 παιδιά και ενήλικες με αναπηρία και τώρα στέλνει σταθερά τις φωτογραφίες τους σε πιθανούς πελάτες. «Απλώς θέλω να δείξω τα πρόσωπά τους σε όσο το δυνατόν περισσότερα άτομα. Θέλω να δείξω στους πελάτες μου ότι υπάρχουν και ότι αποτελούν μια πιθανή επιλογή» λέει ο Giolas. 

Σήμερα, όταν κάποιοι άγνωστοι βλέπουν την Grace, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι βλέπουν τα κλασικά χαρακτηριστικά του Συνδρόμου Down. Αλλά η οικογένεια και οι φίλοι της βλέπουν απλώς ένα όμορφο κορίτσι με ξανθά μαλλιά και γαλανά μάτια που χορεύει στην κουζίνα, που τρελαίνεται να φοράει φορέματα, που είναι ομιλητική και τρυφερή, και - όπως λέει ο μπαμπάς της χαμογελώντας περήφανα – πεισματάρα σαν τη μαμά της. «Το μόνο που πράγμα που δεν βλέπω είναι μια αναπηρία» λέει ο πατέρας, ο οποίος θεωρεί συναρπαστικό να βλέπει τη γυναίκα του να αναλαμβάνει δράση στον τομέα της διαφήμισης. «Ανάμεσα στις φωτογραφίσεις και το blog δεν περνάει μέρα που να μην δουλεύει μέχρι τα μεσάνυχτα στον υπολογιστή της» εξηγεί. Έχει μια αποστολή αγάπης. 

«Αυτό που ρωτάω τους διαφημιστές είναι γιατί όχι», εξηγεί η Driscoll. «Δεν είναι δύσκολο. Δεν χρειάζεται να κάνετε κάτι επιπλέον για να συμπεριλάβετε στις διαφημίσεις σας άτομα με αναπηρία. Δώστε τους μια ευκαιρία». Με 6 και περισσότερες φωτογραφίσεις προγραμματισμένες, η Driscoll ελπίζει ότι η δύναμη της διαφήμισης θα κάνει τον κόσμο μας ένα πιο ανεκτικό μέρος. «Η διαφήμιση είναι ένα όχημα για την αλλαγή. Οι άνθρωποι παίρνουν αποφάσεις με βάση αυτά που βλέπουν στην τηλεόραση και στον έντυπο τύπο. Όσο πιο πολύ τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αγκαλιάζουν τα άτομα με αναπηρία, τόσο περισσότεροι άνθρωποι θα καταλαβαίνουν ότι είναι ικανά», εξηγεί. «Όλα ξεκινούν από το γεγονός ότι θέλω η κόρη μου όταν μεγαλώσει να έχει μια δουλειά. Θέλω να είναι ανεξάρτητη, να έχει ευκαιρίες. Ελπίζω ότι μέσω αυτής της δουλειάς περισσότεροι άνθρωποι θα καταλάβουν ότι το να έχεις μια διάγνωση δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να ζήσεις μια τέλεια, ευτυχισμένη, ανεξάρτητη ζωή». 

Πηγή

Απόδοση στα ελληνικά

Ιωάννα Αγγέλου

Ειδική Παιδαγωγός