Έχοντας περπατήσει από την πλατεία Αγίας Ειρήνης, που αποτελεί πλέον το in σημείο συνάντησης της νεολαίας στο κέντρο της Αθήνας, φθάνουμε στην Πλατεία Δεξαμενής, στους πρόποδες του Λυκαβηττού.
Είναι Σάββατο απόγευμα, η πόλη σφύζει από ζωή. Συναντήσαμε, ύστερα από αιρό, μπλοκαρισμένη από κίνηση, όχι λόγω διαδηλώσεων, την Καρ. Σερβίας, τη Μητροπόλεως, τους παράδρομους. Αυτοκίνητα, μηχανάκια, ποδήλατα, τουριστικά λεωφορεία και τρενάκια γεμάτα στην καρδιά του χειμώνα, αλλά και πλήθος πεζών δημιουργούσαν ένα κλίμα, που ως παρέα μας γύρισε, εκεί, μεταξύ της εποχής μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες και πριν το ξέσπασμα της κρίσης, όπου η πόλη ήταν ζωντανή και ξενυχτούσε ακόμη και τις καθημερινές.
Εποχή της «δανεικής» ευημερίας, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, αλλά σε κάθε περίπτωση εποχή χαράς για πολλούς.
Φθάνοντας στην πλατεία Δεξαμενής, ένα σύνηθες, αλλά δύσκολο να το συνηθίσει κανείς συμβάν, μας «προσγειώνει» στη χαμένη ανθρωπιά και νοοτροπία που έχει «ποτίσει» μέρος της κοινωνίας μας, που ίσως είναι πολύ σοβαρότερο από την οικονομική κρίση, που κάποτε θα ξεπεραστεί!
Ένας νεαρός, στα μέσα της τρίτης δεκαετίας της ζωής του, σε καροτσάκι, με γύψο και στα δύο πόδια, προσπαθούσε μάταια να χωρέσει ανάμεσα στο κενό που είχαν αφήσει δύο παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, στην είσοδο της πλατείας που προορίζεται για συμπολίτες με ειδικές ανάγκες. Δυο μεγάλες πινακίδες, απόλυτα ευδιάκριτες, είχαν αποτυπωμένο το καροτσάκι και το απαγορευτικό, δεξιά και αριστερά από το σημείο πρόσβασης.
«Πριν από περίπου έναν μήνα ένα ατύχημα με οδήγησε στο να κινούμαι προσωρινά με καροτσάκι. Αν όλα πάνε καλά σύντομα θα βγάλω τον γύψο και θα επανέλθω στην καθημερινότητα μου. Μου δίνεται όμως η ευκαιρία να διαπιστώσω πόσο δύσκολη είναι η ζωή για ανθρώπους με ειδικές ανάγκες, λόγω έλλειψης σεβασμού ή στιγμιαίας απερισκεψίας από μερικούς συνανθρώπους μας», μας αναφέρει, καθώς μάταια προσπαθούμε να τον βοηθήσουμε να περάσει ανάμεσα στο μικρό κενό.
«Δέστε, τώρα, γύρω σας τι συμβαίνει, σχεδόν σε κάθε μεριά της Αθήνας: παρκαρισμένα αυτοκίνητα παντού, κάθετα πάνω στα πεζοδρόμια, μηχανές μεγάλου κυβισμού κυριολεκτικά πάνω σε εισόδους πολυκατοικιών, ακόμη και σε θέσεις αναπήρων και εισόδους, όπως εδώ, που προορίζονται για άτομα με ειδικές ανάγκες. Και αυτό συμβαίνει πολύ συχνά, διότι σχεδόν μια στις δυο φορές βρίσκω την είσοδο κλειστή».
Είναι ειλικρινής μαζί μας, θέλει να μας μιλήσει, ίσως έχει τύψεις και θα καταλάβετε γιατί: «Οδηγώ μεγάλου κυβισμού μηχανή, αιτία του ατυχήματός μου σε μια στιγμή απροσεξίας. Στο παρελθόν την άφηνα και εγώ σε πεζοδρόμια, εμπόδιζα, δεν έδινα σημασία, διότι δεν ήξερα πώς είναι να έχεις πρόβλημα. Δεν το έκανα επίτηδες, δεν μπορούσα να βρω πουθενά αλλού, τώρα το μετανιώνω».
Και μου έρχεται στη σκέψη ένα κοινωνικό τηλεοπτικό σποτάκι που είδα τις προάλλες στην τηλεόραση για το ζήτημα: ένας συμπολίτης μας με ειδικές ανάγκες απευθυνόμενος σε έναν άλλον συμπολίτη μας που έχει σταθμεύσει παράνομα στη θέση του, που έχει το σήμα με το καροτσάκι, λέει: Θέλεις να αλλάξουμε θέση;
Η κρίση θα περάσει, οι νοοτροπίες θα αλλάξουν;
*Ο Αλέκος Λιδωρίκης είναι δημοσιογράφος
Πηγή: protagon
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου