«Πριν από χρόνια, η Τροχαία μοίρασε στην Ιταλία ένα προσπέκτους για την ασφαλή κίνηση στους δρόμους, όπου ανάμεσα σε άλλα αναφερόταν πως όταν ένα μικρό παιδί διασχίζει το δρόμο δεν αντιλαμβάνεται την ταχύτητα ενός αυτοκινήτου, αφού βλέπει με πιο αργό ρυθμό.
Ως ενήλικοι μπορούμε να αντιληφθούμε την πραγματική ταχύτητα και να προφυλαχθούμε. Τα παιδιά όχι. Για αυτό, ακόμη κι όταν αφηγούμαστε ένα παραμύθι, πρέπει να δίνουμε γρήγορα ερεθίσματα, διαφορετικά τα παιδιά κουράζονται, βαριούνται».
Την παρατήρηση αυτή έλαβε υπόψη του ο διευθυντής - χορογράφος του Μπαλέτου της Λυρικής Σκηνής, Ρενάτο Τζανέλα, όταν έκανε τα δύο πρώτα αφηγηματικά του μπαλέτα, τον «Καρυοθραύστη» και τη «Σταχτοπούτα». «Είχα πάντα κατά νου το τάιμινγκ των μικρών. Πέρα από το τεχνικό μέρος, τις πιρουέτες ή τα άλματα, στα αφηγηματικά μέρη πρέπει να είμαστε ακριβείς, δυναμικοί και να δημιουργούμε συνεχείς εκπλήξεις. Δεν πρέπει να υπάρχει ρουτίνα». Διαφορετικά;
«Διαφορετικά έχεις χάσει το παιχνίδι. Το θέατρο είναι σαν την τρύπα μιας βελόνας από την οποία περνάς το παιδί. Πρέπει να βρεις τρόπους για να το τραβήξεις. Και να επιστρέψει, να μην το μισήσει. Μπορείς να έλξεις με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους τους ενηλίκους, τα μικρά όμως πρέπει να τα εκπλήξεις. Μην ξεχνάτε πως συναγωνιζόμαστε με τον Γουόλτ Ντίσνεϊ, με το Διαδίκτυο, με τα πάντα. Τα παιδιά μου από τεσσάρων χρόνων ήξεραν να σερφάρουν στο YouTube καλύτερα από μένα».
- Ενα από τα ωραιότερα ευρήματά σας στον «Καρυοθραύστη» είναι όταν οι κοπέλες του μπαλέτου, με τις ολόσωμες λευκές μάγιες, υποδύονται το χιόνι. Ξέρω όμως ένα πιτσιρίκι που βαρέθηκε λίγο.
«Μη σας πω ότι είχε δίκιο. Η σκηνή ήταν σχεδιασμένη έτσι ώστε τα δύο έλκηθρα, το ένα με τον "κακό θείο" που έχει απαγάγει την πριγκίπισσα και το άλλο με τον πρίγκιπα που τους καταδιώκει, να ελίσσονται ανάμεσα στο μπαλέτο. Ατυχώς, δεν είχα όλο το εύρος της σκηνής που χρειαζόμουν. Θα περιμένω μάλλον μέχρι να βρεθεί μια... μεγαλύτερη».
- Αντιθέτως, τα μικρά γοητεύτηκαν με τις σκηνές της ξιφακίας. Ποιος δίδαξε τη χρήση του ξίφους;
«Εγώ. Οταν μου έδωσαν για πρώτη φορά το ρόλο του Τυπάλδου από το "Ρωμαίος και Ιουλιέτα" πήγα σε σχολή ξιφασκίας. Μου άρεσε τόσο που εξακολουθώ να εξασκούμαι έως και σήμερα. Να μη σας πω ότι τώρα σκοπεύω να εξασκηθώ στο κέντο, το γιαπωνέζικο σπαθί. Εν πάση περιπτώσει, μετέφερα τις γνώσεις μου στους χορευτές που θα έπρεπε να ξιφουλκήσουν, μαθαίνοντάς τους τις αναγκαίες θέσεις και τις αποστάσεις που θα έπρεπε να κρατούν προτού αρχίσουμε τις πρόβες. Και κάτι ακόμη πολύ σημαντικό: οι λάμες δεν πρέπει να σέρνονται η μία πάνω στην άλλη γιατί δημιουργούν κακοφωνία, σε αντίθεση με τα κοφτά χτυπήματα».
- Δεν είναι επικίνδυνο;
«Οχι, γιατί το ξίφος δεν καταλήγει σε μύτη. Οι σκηνές ξιφασκίας αρέσουν στο κοινό, αλλά και στους χορευτές. Ανεβάζουν την αδρεναλίνη. Και ύστερα, στον "Καρυοθραύστη" είχαν και χιούμορ, σε αντίθεση με το "Ρωμαίος και Ιουλιέτα" που ήταν βίαιες».
- Και το στιλέτο που χρησιμοποιούσαν με το αριστερό χέρι οι μονομάχοι;
«Τον Μεσαίωνα συνήθιζαν να ξιφασκούν με δύο όπλα. Χρησιμοποίησα αυτό τον τρόπο και γιατί εντυπωσιάζει περισσότερο και γιατί δεν ήθελα να κρατούν απλώς το αριστερό χέρι λυγισμένο προς τα επάνω».
- Η εξάσκηση απαιτεί σκληρή δουλειά;
«Οταν ανέλαβα πριν από δύο χρόνια, τους είπα πως έχω να κάνω με καλλιτέχνες κι όχι με δημόσιους υπάλληλους. Δεν είσαι χορευτής όταν βγαίνοντας από το θέατρο αφήνεις τη δουλειά πίσω σου. Το αποτέλεσμα της προσπάθειας φαίνεται και ως αισθητική στη σκηνή του χιονιού. Τα σώματα των χορευτριών είναι τέλεια σμιλεμένα, κάτι που αποδεικνύει δύο χρόνια εξαιρετικής δουλειάς. Και σας θυμίζω πως όταν η Ευρώπη υποφέρει από την κρίση εμείς έχουμε τη δυνατότητα να εργαζόμαστε καλά, να παίρνουμε τους μισθούς μας, να βρισκόμαστε σ' ένα θαυμάσιο θέατρο και να βλέπουμε το κοινό να μας ακολουθεί».
Πηγή: Ελευθεροτυπία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου