Σ΄ ένα απέραντο, καταπράσινο λιβάδι, ένα παιδάκι τρέχει, τρέχει μακριά. Φοράει ένα κατακκόκινο μπλουζάκι, το χρώμα της ομάδας του. Χεράκια ποδαράκια στον αέρα, χοροπηδάει σαν κατσικάκι μέσα στα φθαρμένα του αθλητικά παπούτσια. Του πέφτουν λίγο μικρά. Σήμερα έχουν γυμναστικές επιδείξεις στο νηπιαγωγείο και ο γιός μας, ο Οδυσσέας δεν είναι ακριβώς, αυτό που λέμε, «αθλητικός τύπος». Στην Αυστραλία τα σπορ είναι δεύτερη φύση, όλοι αθλούνται, όλοι συναγωνίζονται, ή λατρεύουν κάποιο σπορ. Είναι φυσικό μέρος της ζωής. Τα αγοράκια της τάξης-τα cool παιδιά, που όλοι θέλουν να καλεστούν στο πάρτι τους, το Σάββατο, είναι οι καλοί, οι ζόρικοι αθλητές.
Μα εμείς δεν είμαστε οικογένεια του fitness. Από πού να δει το παιδί; Με τον πατέρα του ανταλλάσουν θεωρίες για τη θεωρία της εξέλιξης και τα διασκεδαστικά σχήματα της διπλής έλικας DNA. Tη μάνα, άστην. Μου ζήτησαν να διαβάσω μια ιστορία «από τη χώρα μας» στο σχολείο, μπερδεύτηκα, δεν ήξερα τι βιβλίο να πάω, έχουμε πολλά, κυρίως μυθολογία. «Μην αγχώνεστε, κάτι απλό, με ωραίες εικόνες. Τι του διαβάσατε χτες το βράδυ;» «Τη Μήδεια». Η δασκάλα δεν επέμενε στην πρόσκληση. «Στην Αυστραλία, το παιδί σας μπορεί να γίνει ό,τι ονειρεύεται, μπορεί ν΄ αγγίξει τ΄ αστέρια», ήταν το μήνυμα ενός φίλου που μας έγραφε, πριν φύγουμε από την Ελλάδα. Είχαμε δει τις γειτονιές, τα πάρκα, και πάνω απ΄ όλα τα σχολεία Θεούλη μου, αυτά τα απίστευτα σχολεία, σε παλιότερα ταξίδια, και τρίβαμε τα μάτια μας. «Θέλω κι εγώ λίγο απ΄ αυτό», έλεγα στον άντρα μου, σαν κακομαθημένη που είδε πώς στη βιτρίνα της άλλης γειτονιάς έχει καλύτερες και πιο λουσάτες κούκλες.
Και τώρα; Τώρα τρέχουμε. Προς το πρώτο αγώνισμα. Δισκοβολία (Μη χειρότερα, θα τον λειώσουν, τα παιδιά-μπουλντοζάκια δίπλα: Οχι και δίσκο το μωράκι μου, τι είναι, ο Τάρας Μπούλμπα;) Ο μικρός βρίσκει την ομάδα του, στήνεται στη σειρά- με ακρίβεια, κριτές, μεζούρες, όλα μοιάζουν πολύ επαγγελματικά, σαν λιλιπούτειοι Ολυμπιακοί. Βρισκόμαστε σε μια χώρα χωρίς παρελθόν. Διακόσια χρόνια ιστορία, είναι μισό βλεφάριασμα για έναν Ευρωπαίο. Ένα απέραντο μέλλον απλώνεται μπροστά μας, εκτυφλωτικό, καταπράσινο, όπως τα εξωφρενικά τεράστια λιβάδια του σχολείου (όλων των σχολείων, όχι μόνο του δικού μας). Σε μια χώρα γεμάτη «ξένους», ένα σχολείο διεθνές, όπου ζήτημα είναι αν κάθε χρονιά δύο ή τρία παιδιά έχουν μείνει από την περισινή- οι γονείς φεύγουν, μετατίθενται, η εντάσσονται και αφομοιώνονται στο Αυστραλιανό σύστημα. Τόσα καινούρια πράγματα, πως θα τα αντέξει ένα παιδάκι, που του ήρθαν όλα κατακέφαλα μέσα σε δύο χρόνια; Τώρα του φορτώνουν και τη δισκοβολία.
Γιατί όχι; Δες εμένα: Τόσα καινούρια πράγματα, πώς να τα αντέξει μια μεσόκοπη γυναίκα; Τι θα έλεγα, αν μου αποκάλυπτε κάποιος στις 13 Οκτωβρίου του 2008, πως τριανταέξι μήνες αργότερα, η ζωή μου- όπως την ήξερα- θα είχε εξαφανιστεί; Πως το σπίτι με τα ροζ τριαντάφυλλα στο οποίο χτύπησε την πόρτα ο Σταύρος Θ. για ένα γύρισμα της εκπομπής του, θα είχε ξεμονταριστεί- και ξανασυναρμολογηθεί, σαν παλαβό τρανσφόρμερ, στη άλλη άκρη του κόσμου; «Ξεκινάμε ένα σάιτ με συναδέλφους», μου είπε, σχεδόν αφηρημένα, στο τέλος της δουλειάς. « Θα το λέμε πρόταγκον, νομίζω, η λέξη δείχνει να «πιάνει» στους νέους. Θες να γράφεις;» Όρεξη που είχα για σάιτ. Ποιος νέος θα ενδιαφερόταν ποτέ διαβάσει τι γράφω εγώ στο Ιντερνετ; Και τζάμπα; Ας γελάσω. Άσε μωρέ, είχα την εφημερίδα, σταθερή δουλειά χρόνων. Μια χαρά ήταν και στο πρωϊνάδικο, με τις νοικοκυρές, τους διαβητολόγους και τους λεκέδες μου. Αγαπούσα την ΕΡΤ, κέρδιζα χρήματα πολλά (ύποπτα πολλά). Είχα τη ρουτίνα μου, τις ξάπλες μου, τα λούσα και τα χούγια μου. Λεγόμουν Ρίκα Βαγιάννη τότε (νομίζω). Δεν είχα κανένα απολύτως λόγο να φορτωθώ μπελάδες. «Γιατί όχι;» είπα.
Δες με τώρα. Αυτός o ανύπαρκτος τότε ιστότοπος, είναι σήμερα η μοναδική επαγγελματική ιδιότητα δίπλα στο όνομα μου, όταν ανανεώνω τα βιογραφικά μου εδώ στην Αυστραλία. Με το πραγματικό μου όνομα τώρα: «Μαρίκα Οδυσσέως Ζούλα, Ελληνίδα, δημοσιογράφος, www.protagon.gr» Δεν τα πάνε καλά με τα διπλά ονόματα στην Αυστραλία, ταράζεται η ηρεμία της βίζας. Είμαι και επισήμως, τώρα μια άλλη. Μια διαφορετική γυναίκα από τη φιλήσυχη πρωινατζού, που έστειλε το πρώτο της κειμενάκι στο σάιτ, τον Οκτώβριο του 2009, χωρίς πολλή σκέψη. « Σ΄ ένα μήνα θα έχουμε τσακωθεί όλοι με όλους και θα κλείσει. Σιγά να μην υπάρχει protagon σε λίγο καιρό», έλεγα. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι αυτή που δεν θα υπήρχε πια, σε λίγο καιρό, θα ήμουν εγώ. Η νέα πραγματικότητα- αναπόσπαστο μέρος της οποίας έγινε το Protagon με παρέσυρε σαν τσουνάμι. Ένα πρωί ξεσκόνιζα ανύπαρκτες βρωμίτσες από τα ψηλοτάκουνα μπεζ prada μου, στο πάρκινγκ της ΕΤ1. Το επόμενο πρωί ξυπνούσα με γαλότσες και λασπωμένες στα γρασίδια φόρμες , να αναρωτιέμαι πως διάολο θα καταφέρει ποτέ ο Οδυσσέας να εκσφενδονίσει, για όνομα του Θεού, δίσκο.
Ακούω τη φασαρία από χειροκροτήματα για το παιδί που κέρδισε στο αγώνισμα. Ένα παράξενο όνομα, ο-ντί, ή κάτι τέτοιο. Και μετά συνέρχομαι. Oddy. Έτσι λένε το γιό μου, εδώ, στην άλλη ζωή.
«Ο Οδυσσέας κέρδισε; Στη δισκοβολία; Τι πίνεις πρωί-πρωί» ωρύεται ο σύζυγος. Του καρφιτσώνουν το παράσημο, στο στήθος (ένα από τα τρία που θα κερδίσει σήμερα) και με κοιτάζει, πανχαρούμενος, αλλά πολύ άνετος, σαν να είναι αυτό, το φυσικότερο πράγμα στον κόσμο. Είναι κούλ. Στην τσάντα του, το μεσημέρι, θα βρω μια πρόσκληση για το πάρτι του Σαββάτου.
Γιατί όχι; Ένα παιδάκι τρέχει. Φεύγει από μένα, φεύγει από μας, ορίζει το σημάδι του, πρωταγωνιστής πια του εαυτού του. Τρέχει, τρέχει μακριά κι εγώ το παρακολουθώ, ώσπου δεν απομένει πια τίποτα να κοιτάζω, εκτός από μια μικρή, κόκκινη κουκίδα να χάνεται στο απέραντο λιβάδι του κόσμου.
Happy birthday!
Πηγή: protagon
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου