Μαθητές μετανάστες στη δική τους γη

Ο Γιανγκ Κιν είναι εξοργισμένος. Πρέπει να είναι κανείς πολύ μοχθηρός για να αφήσει ένα σχολείο χωρίς νερό και ηλεκτρικό ρεύμα! Αυτός ο 64χρονος συνταξιούχος εκπαιδευτικός είναι διευθυντής του σχολείου στην Ντόγκμπα, ένα «αστικό χωριό» του Πεκίνου, ανατολικά του τέταρτου περιφερειακού της πρωτεύουσας. Οι μαθητές του Γιανγκ Κιν είναι όλοι παιδιά «μεταναστών», χωρικών δηλαδή από τις φτωχές επαρχίες της Κίνας που έρχονται να δουλέψουν στο Πεκίνο και συνωστίζονται κατά δεκάδες χιλιάδες στα όρια της μεγαλούπολης.

Πολλοί από τους πιτσιρικάδες που τριγυρνούν στην αυλή του σχολείου έχουν γεννηθεί στο Πεκίνο. Θεωρούνται όμως κάτι σαν «εσωτερικοί λαθρομετανάστες», δεν διαθέτουν άδεια διαμονής, ούτε δικαίωμα στη δημόσια και δωρεάν παιδεία. Οι γονείς τους, λοιπόν, οργανώθηκαν: το σχολείο της Ντόγκμπα, όπου φοιτούν 1.300 παιδιά του δημοτικού και του γυμνασίου, οικοδομήθηκε το 2000 με τη βοήθεια κάποιων πιο ευκατάστατων ανθρώπων από την επαρχία. Καταλαμβάνει έναν εμπορικό χώρο νοικιασμένο στο χωριό. Το μισθωτήριο λήγει το 2013. Η φοίτηση κοστίζει το ισοδύναμο των 75 ευρώ το εξάμηνο. Ομως τόσο το σχολείο της Ντόγκμπα όσο και δεκάδες άλλα σχολεία μεταναστών του Πεκίνου αντιμετωπίζουν τον πόλεμο των Αρχών. Ολο το καλοκαίρι, οι απειλές για κατεδάφιση διαδέχονταν η μία την άλλη.

«Στις 27 Ιουλίου, η περιφερειακή υπηρεσία εκπαίδευσης μας διέταξε να κλείσουμε το σχολείο στις 25 Αυγούστου, υποτίθεται λόγω προβλημάτων όσον αφορά τα κτίρια, τις ηλεκτρικές εγκαταστάσεις και τα αντιπυρικά μέτρα. Μόνο που εμείς έχουμε όλα τα πιστοποιητικά! Η τοπική υπηρεσία εκπαίδευσης μας στέλνει επιθεωρητές δυο-τρεις φορές το εξάμηνο!» εξανίσταται ο Γιανγκ Κιν, ο διευθυντής.

Αρχές Αυγούστου διακόπηκε η ηλεκτροδότηση. Η διεύθυνση του σχολείου νοίκιασε γεννήτριες για τις καλοκαιρινές τάξεις. Κατόπιν, κόπηκε το νερό. Χρειάστηκε να απευθυνθούν σε μια άλλη περιοχή: οι διανομείς της Ντόγκμπα αρνούνται πλέον να προμηθεύουν το σχολείο.

Σχεδόν 15 σχολεία μεταναστών έβαλαν αυτό το καλοκαίρι λουκέτο. Κάποια, όπως επισημαίνει ένας ειδικός, επειδή έληγαν τα μισθωτήρια. Αλλα, λόγω συγχώνευσης με άλλο σχολείο. Υπήρχαν όμως και αυτά που απλώς υπέκυψαν στις απειλές των αρχών. Η κινητοποίηση ακτιβιστών, η ευαισθητοποίηση κάποιων διανοούμενων, επέτρεψε στα σχολεία όπως αυτό στην Ντόγκμπα, που διαθέτουν όλα τους τα πιστοποιητικά, να επιβιώσουν. Για πόσο ακόμα όμως; Τα σχολεία ξεκίνησαν την 1η Σεπτεμβρίου. Ο Γιανγκ Κιν έλαβε ένα νέο τελεσίγραφο για τις 10 Σεπτεμβρίου. Είναι ακόμα «ζωντανός».

Οι επίσημες Αρχές κινούνται μεταξύ αμηχανίας και παθητικής επιθετικότητας. Η υπηρεσία εκπαίδευσης της πόλης του Πεκίνου ουδέποτε έχει παραδεχθεί πως έδωσε εντολή να κλείσουν αυτά τα σχολεία και επιμένει πως δεν θα αφήσει ούτε ένα παιδί αναλφάβητο. Τρέμει την αρνητική δημοσιότητα, ανάλογη με εκείνη που έφερε σε δύσκολη θέση το κινεζικό υπουργείο σιδηροδρόμων έπειτα από το τραγικό δυστύχημα της 23ης Ιουλίου. Η περιφέρεια του Τσαογιάνγκ, όπου βρίσκεται η Ντόγκμπα, προτείνει τη μετεγκατάσταση των παιδιών σε παλιά δημόσια σχολεία - που όμως βρίσκονται πολύ μακριά από τον τόπο διαμονής των γονέων και είναι πολύ πιο ακριβά, καθώς μόνο το καθημερινό συσσίτιο κοστίζει οκτώ γιουάν (80 λεπτά του ευρώ), ποσό διπλάσιο από το αντίστοιχο στα σχολεία των μεταναστών. Οπως λέει ο Τιάν Κουν, ένας δικηγόρος που έχει ιδρύσει μια ΜΚΟ υπέρ των σχολείων των μεταναστών, «τίποτα δεν μας λέει πως δεν υπάρχει μια μυστική πολιτική της πόλης με στόχο τον περιορισμό του αριθμού των μεταναστών. Οι τοπικές Αρχές κάνουν απλώς τη βρώμικη δουλειά».

Πηγή: Νέα